Κατευθύνομαι πεζή από το ξενοδοχείο «Αιγές Μέλαθρον», όπου διαμένω, προς το τουριστικό Περίπτερο της Ελιάς. Η διαδρομή είναι ελαφρώς ανηφορική και ελαφρώς επικίνδυνη, αφού ο δρόμος που ακολουθώ δεν έχει πεζοδρόμιο. Θα σκεφθεί κανείς ότι τούτο δεν είναι «προνόμιο της Βέροιας», αφού π.χ. σχεδόν όλοι οι δρόμοι στην Μύκονο είναι άνευ πεζοδρομίου. Αναγκαία παρένθεσις: αθάνατη νεοελληνική πολεοδομία! Αθάνατο ελληνικό κράτος! Ας επιστρέψω όμως στο θέμα μου. Έχω ταξιδέψει έως εδώ για το 4ο Φεστιβάλ Ροδακίνου. Όταν φθάνω σώος και αβλαβής στην Ελιά, απολαμβάνω την ανεμπόδιστη θέα προς τον κάμπο της Μακεδονίας. Νοτίως κείται η Βεργίνα, η πρωτεύουσα της δυναστείας των Αντιγονιδών, ο τόπος που γέννησε τον Φίλιππο Β’ και τον Μέγα Αλέξανδρο. Κάνω ένα ταξίδι στον χρόνο και φαντάζομαι τους Μακεδόνες στρατιώτες να γυμνάζονται με τις σάρισες και τις ασπίδες τους, προετοιμαζόμενοι για την εκστρατεία στην Ανατολή.

Σύμφωνα με τον Θεόφραστο, η ροδακινιά ελέγετο στην αρχαιότητα «μήλο από την Περσία» και εικάζεται ότι έφεραν την καλλιέργειά της οι βετεράνοι των εκστρατειών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτοφυής στην Κίνα, που είναι σήμερα η Νο1 παραγωγός χώρα διεθνώς, γρήγορα εφυτεύθη και στα ευρωπαϊκά εδάφη αποκτώντας από νωρίς την φήμη του εκλεκτού εδέσματος σε συμπόσια. Σήμερα η Ελλάς είναι μία από τις κορυφαίες χώρες παραγωγής με 800.000 τόνους ετησίως, το 1/3 των οποίων παράγονται στον Νομό Ημαθίας. Σε αυτόν τον αριθμό συμπεριλαμβάνονται τα επιτραπέζια ροδάκινα, τα νεκταρίνια και τα ροδάκινα μεταποιήσεως.

Ξαναβάζω εμπρός την χρονομηχανή και ταξιδεύθω στην δεκαετία του ΄30, κατά την διάρκεια της επισκέψεως του τότε πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου στην Βέροια. Μόλις αντίκρυσε την θέα από το ίδιο σημείο που γράφω αυτές τις γραμμές, ανεφώνησε: «Αυτό είναι το μπαλκόνι της Μακεδονίας».