του sir Taki Theodoracopulos

Μια φορά κι έναν καιρό, η λέξη «τροπικός» προκαλούσε συνειρμούς με εικόνες από ελαφρά ντυμένα κορίτσια με γοφούς που είχαν περισσότερη φυγόκεντρη δύναμη από έναν τυφώνα της Λουιζιάνα. «Un pais tropical» λέει το βραζιλιάνικο τραγούδι και όλοι αρχίζουν να χορεύουν conga. Ξέρετε τι εννοώ, μαύρα ιδρωμένα σώματα, γυμνά πόδια, σέξι κινήσεις, χαλαρά χαμόγελα, σκούρα δέρματα, σέξι μουσική, πολλά τύμπανα, πολλές μπανάνες πάνω από τα κεφάλια των γυναικών και σεξ, και στη συνέχεια περισσότερο σεξ, αυτό σημαίνει «τροπικό». Τουλάχιστον σ’ εμένα, τον παλιομοδίτη.

Τώρα μου είπαν ότι ζούμε σε πιο «σοβαρές» εποχές και το τροπικό έχει φτάσει στον βορρά λόγω της αλλαγής του κλίματος. Οπότε ξεφορτωθείτε τις Mercedes σας, σταματήστε να πετάτε ιδιωτικά και αγοράστε μόνο ιστιοφόρα σκάφη. Έτσι, το τραγούδι πρέπει να αλλάξει από «Un pais tropical» σε «Un mundo tropical», αλλά δεν είναι το ίδιο, είναι; Μου αρέσει να βλέπω τις Βραζιλιάνες να τριγυρίζουν την αυγή στην παραλία της Copacabana, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι οι Εσκιμώες με μπικίνι, σε έναν χορό της φυλής κοντά στο Άνκορατζ, θα με εντυπωσιάσουν το ίδιο.

Δεν πειράζει. Το τροπικό κάνει το αίμα να βράζει, ειδικά όταν πίνουμε cocktails που πηγαίνουν με τους τροπικούς, όπως το Cuba Libre, τα παγωμένα daiquiris και το ρούμι Collins ala Papa Hemingway. Όταν ήμουν πολύ μικρό παιδί, παρακολούθησα μια ταινία με πρωταγωνιστές τον Fred Astaire και τη Rita Hayworth. Μέχρι σήμερα δεν έχω δει τίποτε τόσο κομψό. Εκείνη έπαιζε μια Νοτιαμερικανή κληρονόμο, εκείνος έναν Αμερικανό παραγωγό-χορευτή. Η Rita, η οποία ήταν Μεξικανή Αμερικάνα, σηκώνει τη φούστα της για να δείξει το πιο όμορφο ζευγάρι ποδιών από την εποχή της Betty Grable και κινείται σαν σε όνειρο. Δίπλα της, ο Astaire είναι ο πιο κομψός άνδρας που έχει ποτέ χορέψει με συγκεκομμένο ρυθμό. Το τέχνασμα του Fred, φυσικά, ήταν ό,τι όλη η κίνηση ελάμβανε χώρα από τη μέση και κάτω. Παρακολουθήστε οποιονδήποτε διάσημο χορευτή και δεν θα δείτε κινήσεις στο επάνω μέρους του σώματος. Ο Fred ήταν, φυσικά, ο μεγαλύτερος όλων των εποχών και δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τον είδα μαζί με τη θεϊκή Rita να κινείται αιθέρια σε ρυθμό rumba. Η μόνη γυναίκα που πλησίασε τη Rita ήταν η ελληνικής καταγωγής Syd Charisse, και αυτή υπήρξε, φυσικά, μια αξιόλογη παρτενέρ του Astaire, αλλά πολύ αργότερα.

Ναι, λοιπόν… Τροπικό, Rita, Astaire, rumba, samba, νεότητα, όλα είναι εδώ στο μυαλό μου και ποτέ δεν θα φύγουν. Και έπειτα, όταν μεγάλωσα, ταξίδεψα στους τροπικούς και είδα και μόνος μου. Άξιζε τον κόπο. Την ημέρα η τοποθεσία ήταν γεμάτη βαθιά, πλούσια χρώματα και, παρά τα μεγάλα καυτά καλοκαίρια, το χορτάρι ήταν εκπληκτικά σκοτεινό, πλούσιο και πράσινο. Πορτοκαλί, πορφυρά και κόκκινα λουλούδια φύτρωναν παντού και μετέδιδαν μια γλυκιά ευωδιά, σε αντίθεση με την προκαλούμενη από πετρέλαιο ομίχλη που επικρεμόταν παντού. Τα τραμ έτρεχαν πάνω στις ράγες, χτυπώντας τα καμπανάκια τους. Τα βιαστικά ταξί στρίγκλιζαν καθώς περνούσαν και ξαναπερνούσαν τις σιδηροτροχιές που είχαν στρεβλωθεί από τη ζέστη. Και παντού υπήρχε μουσική. Μουσική που σε κυρίευε. Η ομίχλη των ποταμών συχνά έλαμπε τη νύχτα, δίνοντας μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ. Ήμουν σαγηνεμένος. Και τότε υπήρξε η σύζυγος ενός διάσημου πιανίστα της τζαζ, μια Ινδιάνα Αμερικάνα που μου ζήτησε να τη διδάξω τένις. Αυτό συνέβη πριν από 63 χρόνια και έμαθα πάρα πολλά, και όλα οφείλονταν στους τροπικούς.