Δεν είναι απλά το πιο όμορφο και, ταυτόχρονα, το πιο απομακρυσμένο ελληνικό νησί. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η αισθητική του, η τοποθεσία του, αλλά κυρίως οι άνθρωποί του. Είναι η αίσθηση ότι κινείσαι και ζεις συνεχώς μέσα σε έναν μοναδικό πίνακα ζωγραφικής, με την ιδιαίτερη αίσθηση που σου δημιουργούν τα μόλις 1,2 ναυτικά μίλια που το χωρίζουν από τα τουρκικά παράλια.

Είναι η μοναδική αρχιτεκτονική, αλλά και οι διαρκείς εναλλαγές των χρωμάτων που “ντύνουν” τα νεοκλασικά σπίτια. Είναι το νησάκι του Άι-Γιώργη με την υπέροχη ταβέρνα και τα τιρκουάζ νερά του, είναι οι βουτιές στην περίφημη Γαλάζια Σπηλιά, στο μεγαλύτερο θαλάσσιο σπήλαιο της Ελλάδας, που φωτίζεται από την αντανάκλαση του ήλιου στα καταγάλανα νερά, είναι η πανέμορφη πλατεία, όπου γυρίστηκε το “Mediterraneo”, στην οποία δεσπόζει το άγαλμα της ηρωίδας Δέσποινας Αχλαδιώτη, της γυναίκας που όλοι γνωρίζουμε ως “Κυρά τής Ρω”.

Είναι το πανηγύρι της Παναγίας της Παλαιοκαστρίτισσας, όπου προσφέρεται ντόπιο κατσίκι σε όσους κάνουν τον κόπο να ανέβουν μέχρι το βουνό, είναι το δειλινό των δύο ηπείρων από το Παλαιόκαστρο, όπου βρισκόταν η αρχαία ακρόπολη του νησιού, είναι οι χελώνες Καρέτα καρέτα, που κάνουν παρέα στους θαμώνες των φημισμένων ψαροταβέρνων. Είναι το θρυλικό καφέ-μπαρ “Φάρος”, που από τη μια μεριά έχει θέα στο λιμάνι του νησιού και από την άλλη στα σπίτια του Κας της Τουρκίας, το οποίο από το πρωί έως το άλλο πρωί αποτελεί το meeting point για όλο το νησί, είτε για μπάνιο είτε για διασκέδαση.

Το Καστελόριζο είναι όλα αυτά μαζί, αλλά και η διαρκής αίσθηση ότι είσαι ευπρόσδεκτος. Μα, πάνω απ’ όλα, το Καστελόριζο είναι τα δάκρυα του αποχωρισμού. Είναι τα δάκρυα των νέων που τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο κρατώντας την ελληνική σημαία στο κατάστρωμα του “Blue Star Paros”, την ώρα που αυτό ξεκινούσε το 25ωρο ταξίδι του για τον Πειραιά, είναι τα δάκρυα των επισκεπτών που έβλεπαν δεκάδες χέρια να τους αποχαιρετούν στο λιμάνι και στον μόλο του νησιού. Ωστόσο, ήταν πεπεισμένοι ότι τα δάκρυα αυτά δεν έλεγαν “αντίο”, αλλά “εις το επανιδείν’.