Φωτογράφος: Βαγγέλης Ρασσιάς

Το 1849, κατά τη διάρκεια του Gold Rush, του «Πυρετού του χρυσού» της Καλιφόρνια, ερευνητές χρυσού προσπάθησαν να διασχίσουν μια έρημη κοιλάδα στον δρόμο τους προς τα κοιτάσματα. Την ονόμασαν «Κοιλάδα του Θανάτου», από τους 13 πρωτοπόρους των καραβανιών που έχασαν εκεί τη ζωή τους. Βρίσκεται στην ανατολική Καλιφόρνια, στα βόρεια της ερήμου Mojave, που συνορεύει με την Έρημο της Μεγάλης Λεκάνης. Είναι ένα από τα πιο ζεστά μέρη στον κόσμο, μαζί με τις ερήμους της Μέσης Ανατολής. Κατά τη δεκαετία του 1850, στην κοιλάδα εξορύσσονταν χρυσός και ασήμι. Τη δεκαετία του 1880, ανακαλύφθηκε βόρακας και εξήχθη με καραβάνια από κάρα με μουλάρια.

Σε αυτή τη λεκάνη, κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, η σταθερή ξηρασία και η θερινή υψηλή θερμοκρασία καθιστούν την Κοιλάδα του Θανάτου ένα μέρος ακραίων συνθηκών και αντιθέσεων. Οι ψηλότερες κορυφές είναι σκεπασμένες με χειμωνιάτικο χιόνι. Σπάνιες καταιγίδες δημιουργούν τεράστια πεδία αγριολούλουδων. Οι πλούσιες οάσεις φιλοξενούν μικροσκοπικά ψάρια και προσφέρουν καταφύγιο για άγρια ζώα και ανθρώπους. Παρά τη δυσοίωνη ονομασία της, μια μεγάλη ποικιλία ζωής απαντάται στην Κοιλάδα του Θανάτου. Εδώ ζούσε πάνω από 1.000 χρόνια η φυλή Timbisha.

Ο φωτογράφος Βαγγέλης Ρασσιάς, σε ένα από τα ταξίδια του ανά τον κόσμο, απαθανάτισε με τον φακό του μοναδικές εικόνες από το εχθρικό, αλλά σαγηνευτικό τοπίο.