Αναγιγνώσκω τα αφιερώματα του γαλλικού Τύπου διά τα 100 χρόνια του εκδοτικού Οίκου «Les Belles Lettres». Πρόκειται διά έναν Οίκο που εντός αυτού του χρονικού διαστήματος κατόρθωσε να εκδώσει τον μεγαλύτερο αριθμό βιβλίων της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας παγκοσμίως. Ομιλούμε διά μία συλλογή περίπου 500 τίτλων ελληνικών κειμένων, χωρίς να παραλείψουμε και τα περίπου 400 λατινικά, καθώς και τα 15 βυζαντινά.

Παρ’ ότι ξεκίνησαν αργότερα από τους Γερμανούς και τους Άγγλους, οι Γάλλοι αρχαιόφιλοι κατάφεραν να φθάσουν, και αρκετές φορές να ξεπεράσουν, τους συναδέλφους τους ένθεν και ένθεν της Μάγχης και του Ρήνου.

Εξερχόμενοι των χαρακωμάτων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι φιλόλογοι και ακαδημαϊκοί, ως επί το πλείστον της Σορβόννης, ιδρυταί των «Les Belles Lettres» απεφάσισαν να καταστήσουν προσιτά στο ευρύ κοινό τα ελληνικά και τα λατινικά κείμενα.

Το εγχείρημα παρουσίαζε αρκετές πρακτικές δυσκολίες αφού η πρόσβασις στα χειρόγραφα δεν ήταν πάντοτε δεδομένη. Τα «Les classiques», «Οι Κλασσικοί», είχαν αμέσως απήχηση, χρηματοδοτώντας με τα έσοδα των πωλήσεων και πληθώρα μελετητικών έργων περί την Αρχαιότητα. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχουν καταβληθεί κατά καιρούς φιλότιμες προσπάθειες από ιδιώτες εκδότες, όπως ο Ζαχαρόπουλος, ο Ζήτρος ή ο Κάκτος, με άνισα αποτελέσματα. Λαμπρές μεταφράσεις, όπως του Δημήτρη Μαρωνίτη, αποτελούν, φευ!, όαση εντός ενός ωκεανού μετρίων και ανέμπνευστων αποδόσεων στην νέα ελληνική.

Μία επέτειος, αυτή των 100 χρόνων από την ίδρυση του γαλλικού εκδοτικού Οίκου «Les Belles Lettres», με ειδίκευση στην αρχαιοελληνική και λατινική Γραμματεία, μας δίδει το έναυσμα να προβληματισθούμε ως προς την σημασία που αποδίδουμε στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά που αποτελούν τα έργα των αρχαίων ημών προγόνων.