Από την Χριστίνα Μόνη

Ειλικρινής, μαχητής, παθιασμένος με τη ζωή. Αυτός είναι ο Μιχάλης Σεΐτης. Δίπλα στο παγκόσμιο ρεκόρ της κατηγορίας Τ44, με χρόνο 49.66, υπάρχει το όνομά του.

Αυθεντικός… Έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος τον Μιχάλη Σεΐτη, όταν τον γνωρίσει από κοντά. Λίγο μετά την επιστροφή του από το Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου ο παραολυμπιονίκης συμμετείχε στους Special Olympics 2016, έχει ακόμη τον ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Μνήμες, συναισθήματα και εμπειρίες. Πέτυχε δύο συνεχόμενα παγκόσμια ρεκόρ στα 400 μέτρα, έτρεξε στα 100, στα 200, στα 400 μέτρα, στη σκυταλοδρομία και πήδηξε στο μήκος. Το βλέμμα του υπόσχεται πολύ περισσότερα για το μέλλον.

Η αμηχανία του στην αρχή της συνάντησής μας ήταν εμφανής, αν και σε λίγα λεπτά το γνωστό χαμόγελό του, για όσους παρακολούθησαν τους Παραολυμπιακούς Αγώνες και γνωρίζουν, σε κάνει να αισθάνεσαι οικεία. Ο Μιχάλης, «Mike» για τους φίλους του και «πειρατής» για τους κολλητούς του (σε κάποιο πάρτι Αποκριάς ντύθηκε πειρατής και μάλιστα εμφανίστηκε με ξύλινο πόδι) έχει την τάση να διακωμωδεί τις καταστάσεις που βιώνει.

Μας υποδέχεται στο σπίτι του, δίνοντάς μας πρόσβαση στην καθημερινότητά του.

Εργένικος χώρος, προσεγμένος, καθώς εδώ του αρέσει να χαλαρώνει, να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν όταν το πρόγραμμά του δεν είναι φορτωμένο, πράγμα που συνήθως συμβαίνει συχνά. Μέσα σε μια εβδομάδα γεμάτη υποχρεώσεις, τον πετύχαμε στην Αθήνα, ανάμεσα σε δύο προγραμματισμένα ταξίδια. Όπως μας εξηγεί, πηγαίνει όπου τον καλούν αυτή την περίοδο, όχι για να τρέξει, αλλά για να δώσει το «παρών». Θέλει σε όλες τις διοργανώσεις να είναι δίπλα στους αθλητές, πιτσιρικάδες και μη, που για τους δικούς τους, προσωπικούς λόγους τον θαυμάζουν. Ο Μιχάλης δεν θαυμάζει τον εαυτό του, είναι προσγειωμένος και δεν νιώθει ήρωας, όπως χαρακτηρίζουν πολλοί τους παραολυμπιονίκες. «Εγώ είμαι αθλητής και είμαι τυχερός γιατί απλά αγαπώ αυτό που κάνω, και αυτό με κάνει χαρούμενο».

Βάζει την αγαπημένη του playlist, καθώς του αρέσει να ακούει μουσική, και η κουβέντα μαζί του ξεκινά. Περιγράφει την εμπειρία του στο Ρίο ντε Τζανέιρο, μια πόλη που αυτή την φορά δεν την έζησε, καθώς ήταν προσηλωμένος στους αθλητικούς στόχους του.

«Η καθημερινότητά μου εκεί ήταν μόνο το Παραολυμπιακό Χωριό και το στάδιο. Αν έχεις στόχους σε μια τέτοια διοργάνωση, δεν μπορείς να αναζητάς και τη διασκέδαση. Δεν μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο».

Ήταν 20 Ιουνίου 2013 όταν είχε το ατύχημα με τη μηχανή που άλλαξε τη ζωή του και οι γιατροί έπρεπε να του ακρωτηριάσουν το δεξί πόδι. Κάπως έτσι ο Μιχάλης, ακούγοντας για το πρόσθετο μέλος, ενώ ήταν ακόμη στο νοσοκομείο, αποφάσισε να πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Η πρώτη συμμετοχή του έγινε μόλις τρεις μήνες μετά το ατύχημα, γεγονός εντυπωσιακό. Η δύναμή του δίνει μαθήματα ζωής.

Το καθημερινό πρόγραμμά του ξεκινά στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Ο Μιχάλης οδηγεί καθημερινά για να μεταβεί στο ΟΑΚΑ, όπου και προπονείται. Μας εξομολογείται ότι η απόσταση τον έχει κουράσει, γι’ αυτό και στα άμεσα σχέδιά του είναι η μετακόμιση, καθώς θέλει να είναι κοντά στο στάδιο. Έτσι, η φάση της προετοιμασίας για το επόμενο αθλητικό βήμα του έχει ήδη ξεκινήσει.

«Τον Ιούλιο του 2017 έχουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Λονδίνο και η φάση της προετοιμασίας ξεκινά από τώρα. Ο επόμενος μακρινός στόχος μου είναι φυσικά το Τόκιο και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2020».

Και, όταν τα φώτα σβήνουν, ο Μιχάλης Σεΐτης ποιος είναι;

«Ο Μιχάλης, όταν τα φώτα σβήνουν, είναι κάθε ημέρα στο στάδιο, πολλές φορές πρωί και απόγευμα. Την υπόλοιπη ημέρα ξεκουράζεται στο σπίτι. Όταν ξεκινώ εντατικά προπόνηση, δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Η ξεκούραση είναι μέρος της προπόνησης. Οπότε, το να χαλαρώνω στον χώρο μου το απολαμβάνω. Όταν το πρόγραμμά μου είναι πιο ελαφρύ και δεν είναι στα “κόκκινα”, θα δω τους φίλους μου, θα βγω να πιω καφέ μαζί τους, θα βγω για φαγητό».

Όσο για τα χόμπι του, αναφέρει ότι αυτά που έκανε παλιά πλέον δεν μπορεί να τα κάνει. Του αρέσει όμως να διαβάζει και αγαπημένο βιβλίο του είναι «Η Σχολή των Θεών». Λένε πως τα βιβλία που διαβάζουμε αντιπροσωπεύουν τον χαρακτήρα μας και, αν ρίξουμε μια ματιά στις σελίδες του συγκεκριμένου, τότε κάπου εκεί μέσα σίγουρα βλέπουμε πτυχές του Μιχάλη.

«Πρέπει να φτάσουμε σε πραγματικό αδιέξοδο για να κάνουμε αλλαγές. Μόνο τότε μπορείς να κάνεις έναν πολύ αξιόλογο επαναπρογραμματισμό. Ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης που μας μιλά για τον εαυτό μας. Γιατί, μέχρι τότε, κατηγορούσα και έριχνα τις ευθύνες στους άλλους. Υπάρχουν καταστάσεις που μας προκαλούν δυσφορία, ταλαιπωρούν τη ζωή μας, μας φοβίζουν και μας κάνουν να δειλιάζουμε. Ο Dreamer μού εξήγησε ότι πρώτα έχω τον φόβο μέσα μου κι ύστερα δημιουργώ το αποτέλεσμα του φόβου. Αυτό δεν το είχα ξανακούσει». (Απόσπασμα από το βιβλίο «The School for Gods» του Elio D’ Anna.)

Αγαπημένη σου ταινία;

«Το “Matrix”. Μου αρέσουν τα έργα επιστημονικής φαντασίας».

Βλέπεις τηλεόραση; Ποια είναι η σχέση σου με το internet;

«Στο σπίτι, τηλεόραση δεν βλέπω. Αυτές που υπάρχουν εδώ μέσα είναι διακοσμητικές. Οπότε, μέσω του internet ενημερώνομαι, μέσω των social media επικοινωνώ με τον κόσμο. Δεν είμαι εξαρτημένος, κάνω μια απλή χρήση των social media καθημερινά».

Ποδόσφαιρο ή μπάσκετ;

«Δεν υποστηρίζω κάποια συγκεκριμένη ομάδα. Είμαι φίλαθλος του μπάσκετ. Από την άλλη, ποδόσφαιρο δεν παρακολουθώ σχεδόν ποτέ. Οπότε, συχνά θα με δει κανείς να βλέπω κάποιον αγώνα μπάσκετ με τους φίλους μου στο γήπεδο».

Το επόμενο ταξίδι;

«Αναψυχής; Μάλλον θα αργήσει πολύ… Αλλά το επόμενο μακρινό ταξίδι που θα κάνω είναι στην Νότια Αφρική. Γύρω στον Ιανουάριο θα μεταβούμε εκεί για την προετοιμασία. Οι καιρικές συνθήκες είναι ιδανικές εκεί, οπότε για κάποιο διάστημα θα κάνουμε εκεί τις προπονήσεις μας».

Τρία χρόνια, πολλά ρεκόρ, απίστευτες επιδόσεις. Πού οφείλονται;

«Στην πολλή δουλειά που έχω κάνει. Στη δουλειά που κάνω με τον προπονητή μου Γιώργο Παναγιωτόπουλο. Στη δουλειά που κάνω με το προσθετικό μέλος μου, γιατί πλέον έχω και αυτό στη ζωή μου. Δεν είμαι ο αθλητής που ήμουν παλιά, έχω και τα πρόσθετα μέλη. Σίγουρα οφείλεται και στη στήριξη της οικογένειάς μου και των φίλων μου. Είναι δίπλα μου και με στηρίζουν σε όλα. Όλα αυτά πιστεύω ότι είναι ο συνδυασμός που με οδηγεί σε αυτό που κάποιοι θεωρούν επιτυχία».

Οι γονείς σου τι σου είπαν;

«Δεν μπορεί να φανταστεί κάνεις πόσο υπερήφανοι νιώθουν. Όχι μόνο οι γονείς μου, αλλά και όλη η οικογένειά μου».

Έχεις κάποιο μότο που ακολουθείς στη ζωή σου;

«Δεν έχω κάποιο στο μυαλό μου. Και γενικά είμαι άνθρωπος που δεν βασίζεται σε μότο».

Πιστεύεις ότι υπάρχει Mancode;

«Σίγουρα υπάρχει κάποιος ανδρικός κώδικας. Αλλά νομίζω ότι καθορίζεται από τον χαρακτήρα καθενός. Είμαστε διαφορετικά όντα. Ο Μancode εξαρτάται από κάθε άνδρα ξεχωριστά. Νομίζω ότι δεν μπορεί να οριστεί από κάποιο λεξικό ο όρος αυτός».

Αν κάποιος θέλει να σε γνωρίσει καλύτερα, τι θα αποκάλυπτες για τον εαυτό σου;

«Τώρα μου βάζεις δύσκολα… Δεν είναι ότι δεν μπορώ να σου πω κάτι για μένα. Είναι ότι όσα λέω είναι αληθινά. Αυτό που βλέπεις τώρα είναι και αυτό που είμαι στην πραγματικότητα».

Ειλικρινής, μαχητής, παθιασμένος με τη ζωή. Αυτός είναι ο Μιχάλης Σεΐτης. Δίπλα στο παγκόσμιο ρεκόρ της κατηγορίας Τ44, με χρόνο 49.66, υπάρχει το όνομά του, μέχρι τους επόμενους αγώνες, όπου θα προσπαθήσει να το καταρρίψει, να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό…