του Χρήστου Ζαμπούνη

ΤΟ SAVOIR VIVRE ΤΗΣ ΚΑΘΙΣΤΉΣ ΧΕΙΡΑΨΊΑΣ

Μια εικόνα, εκείνη ενός πρωθυπουργού να κάθεται «βαρύς και ασήκωτος» εις την πρώτη σειρά του Ηρωδείου, με ανοικτά τα πόδια, και ενός άλλου, πρώην πρωθυπουργού να σπεύδει να τον χαιρετήσει εύχαρις περνώντας έμπροσθέν του, έγινε viral και έθεσε το κρίσιμο ερώτημα: πότε εγειρόμεθα;

Η απάντησις είναι απλή, εάν υπηρετούμε στο στράτευμα ή είμεθα μέλη θεσμών με ανάλογη οργάνωση και πρωτόκολλο: εάν ακούσουμε το στρατιωτικό παράγγελμα «εγέρθητι!».

Επίσης είναι σαφές όταν ένας παλαιομοδίτης κύριος συναντήσει μια κυρία ανεξαρτήτως ηλικίας. Κυρία είπαμε, όχι έφηβη και δεσποινίδα. Ο κανών ισχύει όταν συναντήσουμε έναν βασιλέα ή μια βασίλισσα, έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή έναν πρωθυπουργό, τον Πατριάρχη ή τον Αρχιεπίσκοπο –αν και είθισται η έγερσις ενώπιον όλων των ιερωμένων–, έναν υπουργό, έναν δήμαρχο, έναν περιφερειάρχη και γενικώς κάποιον που κατέχει ένα αξίωμα. Είναι θέμα σεβασμού προς τον Θεσμό που εκπροσωπεί, ανεξαρτήτως –προσοχή, επαναλαμβάνω ανεξαρτήτως!– προσώπου και ηλικίας. Το έθιμο ισχύει και για τους πρώην, διότι μία φορά βασιλεύς, για πάντα βασιλεύς, ή, επί το κοινοβουλευτικότερον, μία φορά υφυπουργός, για πάντα υπουργός.

Η καθιστή χειραψία, αντιθέτως, επιβάλλεται στις κυρίες, που δεν εγείρονται από τη θέση τους ει μη μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις τιτλούχων ή αξιωματούχων, καθώς και των πρεσβυτέρων. Μια κυρία, επί παραδείγματι, δεν θα εγερθεί εκ της θέσεώς της για να χαιρετήσει έναν συνομήλικό της. Ένας πρώην πρωθυπουργός, όμως, θα εγερθεί για να χαιρετήσει τον ομόλογό του, ιδίως, δε, όταν αυτός είναι πρεσβύτερός του.

Franco Rubartelli | Getty Images | Ideal Image