Ο Robert Evans (1930-2019) υπήρξε ένας από τους πιο αντισυμβατικούς και θρυλικούς παραγωγούς που πέρασαν ποτέ από τον αμερικανικό κινηματογράφο. Παιδιά του υπήρξαν all-time classic αριστουργήματα όπως οι ταινίες «Rosemary’s Baby», «The Godfather» και «Chinatown», που άλλαξαν μια για πάντα την πορεία του Hollywood των δεκαετιών του ’60 και ’70, παραμένοντας διαχρονικές μέχρι και σήμερα. Η μεγαλύτερή του επιτυχία όμως για πολλούς ήταν η «κατασκευή» της δικής του δημόσιας εικόνας.

Ένα αυθεντικό, γλυκομίλητο «λαμόγιο» και αθεράπευτος γυναικάς -παντρεύτηκε επτά φορές- που ξεχώριζε ως μια εντυπωσιακή προσωπικότητα σε μια πόλη εξίσου εντυπωσιακή, αυτή της Νέας Υόρκης. Εμφανίσιμος με αιώνιο μαύρισμα και πάντα κομψά ντυμένος, έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη στα ανοιχτά πουκάμισα και σουέτ παντελόνια αλλά και στα χαρακτηριστικά του γυαλιά που σπάνια αποχωριζόταν. Πολύ συχνά, σε διάφορες συνεντεύξεις, θα δήλωνε ότι ούτε το ένστικτο ούτε το στυλ μπορούν να αγοραστούν ή να διδαχθούν. Είτε το έχεις είτε όχι.

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη μια χρονιά μετά το Οικονομικό Κραχ του 1929, ο Evans από πολύ μικρή ηλικία βρισκόταν μονίμως στα παντελόνια των γυναικών (όπως δήλωνε στους φίλους του), ενώ έτρεφε μια μοναδική αίσθηση για το τι σημαίνει να ντύνεσαι καλά: «Εάν φορούσα μια γραβάτα και έπαιρνε πολλά κομπλιμέντα, θα την πετούσα. Η γραβάτα είναι εκεί για να κάνει εμένα να φαίνομαι ωραίος, όχι το αντίστροφο». Στα 26 του, η ηθοποιός Norma Shearer τον εντόπισε στην πισίνα του Beverly Hills Hotel και τον «στρατολόγησε» με σκοπό να πρωταγωνιστήσει μαζί της στην ταινία «Man of a Thousand Faces» το 1957. Ωστόσο, παρά την εμφάνιση και τη χαρισματική του προσωπικότητα, ο Evans δεν ήταν πειστικός ως ηθοποιός, αποφασίζοντας τελικά στα μέσα της δεκαετίας του ’60, να μετακινηθεί στην άλλη πλευρά της κάμερας.

Πολύ σύντομα, πήρε προαγωγή ως executive producer στην Paramount Studios το 1966 από τον ιδιοκτήτη του στούντιο Charlie Bluhdorn, μετά από συμβουλή της συζύγου του, η οποία του είπε χαρακτηριστικά: «Είναι πανέμορφος. Πρέπει να έχουμε έναν όμορφο τύπο, πραγματικά σέξι, για να διευθύνει την εταιρεία». Ο Evans έγινε αμέσως επιτυχία. Οι ταινίες του μπορεί να αποσπούσαν μεγάλη επιτυχία και μπόλικα βραβεία, η χαώδης όμως προσωπική του ζωή που πάντα τον ακολουθούσε ήταν τελικά και η καταστροφή του. Μέχρι το 1980, είχε καταδικαστεί για εμπόριο κοκαΐνης, ενώ μετά τη συμμετοχή του στο μιούζικαλ «The Cotton Club» το 1984, κατέληξε να εμπλέκεται στη δίκη για τον φόνο του συνεργάτη του, Roy Radin, με αποτέλεσμα η καριέρα του να πάρει την κατιούσα.

Αν και συνέχισε να δημιουργεί ταινίες τα επόμενα χρόνια, όχι με την ίδια επιτυχία όμως, ήταν η αστείρευτη ικανότητα του Evans να διαχειρίζεται την εικόνα του που συνέχισε να τροφοδοτεί τον θρύλο του. Συνέχισε ασταμάτητα να δίνει «υλικό» στους δημοσιογράφους, καθώς είχε αντιληφθεί τον «χρυσό κανόνα» του Hollywood: το να είσαι βαρετός είναι το χειρότερο έγκλημα. Θα κλείσουμε με μια ατάκα του ίδιου σε έναν δημοσιογράφο το 2002: «Λένε ότι όταν ο κόσμος σταματά να μιλά για σένα, πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς. Εγώ βέβαια δεν ξέρω κάτι τέτοιο, δεν μου συνέβη ποτέ».

Photo Credit: Getty Images | Ideal Image