του Χρήστου Ζαμπούνη

Ανέγνωσα, τις προάλλες, μία επιστολή αναγνώστου της “Εστίας”, ο οποίος διεμαρτύρετο για την χρήση των λέξεων “πλαφόν” και “ταβάνι”. Η μεν πρώτη είναι γαλλικής προελεύσεως, η δε δεύτερη τουρκικής. Ο λόγος της διαμαρτυρίας του είναι ότι υπάρχει η αντίστοιχη ελληνική λέξις που αποδίδει την ίδια έννοια και δεν είναι άλλη από την λέξη “οροφή”. Η γλώσσα, βεβαίως, είναι ζωντανή και εξελίσσεται στο διάβα του χρόνου, κρατώντας ή πετώντας ό,τι της αρέσει.

Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους γλωσσοαμύντορες για την σταυροφορία της σωτηρίας της ελληνικής γλώσσης, διότι περί αυτής πρόκειται, κατηγορία εις την οποία ανήκει και ο γράφων. Αποφεύγοντας υπερβολές τύπου “κρεατοσφαιρίδια” (κεφτεδάκια) ή ταχυφαγείον (fast food), ας μου επιτραπεί να εισφέρω με συγκεκριμένα παραδείγματα επί του θέματος:

– Πρες ρουμ = Αίθουσα συντάξεως

– Σουβενίρ = Ενθύμιον

– Ντάτα ή Ντέϊτα = Δεδομένα

– Τούνελ = Σήραγγα

– Γκλάμουρ = Αίγλη

– Σουτιέν = Στηθόδεσμος

– Γκάλοπ = Δημοσκόπησις

– Φαβορί = Επικρατέστερος

– Κόουτς = Προπονητής

– Καπρίτσιο = Ιδιοτροπία

– Φόλοουερ = Ακόλουθος

– Καπάκι = Πώμα

– Γουΐντ σερφ = Ιστιοσανίδα

– Σφαλιάρα = Ράπισμα

– Πινγκ Πονγκ = Επιτραπέζια αντισφαίρισις

– Μπρέϊκ = Διάλειμμα

– Σουξέ = Επιτυχία

– Σάϊτ = Ιστότοπος

– Σουαρέ = Εσπερίδα

– Λουκ = Εμφάνισις

– Τσεκ απ = Έλεγχος

Photo Credit: Unsplash