του Απόστολου Κοτσάμπαση

Όσοι μεγαλώσαμε στην Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, η πλατεία Ομονοίας αποτελούσε το πλησιέστερο σημείο προς τον παράδεισο, τουτέστιν μεθερμηνευόμενον –το πολυκατάστημα του ΜΙΝΙΟΝ. Η τότε κυκλική πλατεία με το σιντριβάνι και το γκαζόν περιμετρικά ήταν εικόνα οικεία και ουδόλως απειλητική-συνώνυμη της εγκληματικότητας και του περιθωρίου.

Κατόπιν τα πράγματα άλλαξαν, ήρθε η κρίση και σε συνδυασμό με την αποτυχημένη- εκ του αποτελέσματος- αρχιτεκτονική παρέμβαση, την οδήγησαν στην απαξία μαζί με την γύρω περιοχή.

Σήμερα που ολοκληρώνεται η νέα της-παλιά- μορφή, εν μέσω μεγάλης δημοσιότητας, αποδεικνύονται δύο πράγματα: Πρώτον, ό,τι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος σχεδιασμός για να πετύχεις κάτι συνταρακτικό χωρίς να προσπαθείς να ανακαλύψεις πάλι τον τροχό. Η νέα Ομόνοια θα δώσει ώθηση ώστε η ευρύτερη ζώνη να αναπτυχθεί και να γνωρίσει ξανά τις δόξες του παρελθόντος της. Δεύτερον, η θερμή υποδοχή από τα ΜΜΕ και το κοινό πριν καν εγκαινιαστεί καταδεικνύουν ό,τι ο κόσμος ζητά λύσεις, απλές και βιώσιμες. Αποζητά μια κανονικότητα που παραπέμπει σε παιδικές αναμνήσεις.