Η ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Quentin Tarantino έχει υπάρξει σαφής λέγοντας ότι: “η βία είναι ότι πιο διασκεδαστικό μπορείς να δεις”. Ο ροκ σταρ του σινεμά, ο πιο εκλεκτός των ταινιών δράσης, ο αιχμηρός σοφός του Χόλυγουντ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του παρακολουθώντας kung fu και westerns και τελικά βρήκε τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο ως σκηνοθέτης να ενορχηστρώνει πυροβολισμούς και σκηνές μάχης και να ανάγει την κινηματογραφική βία σε ιστορικές στιγμές του παγκόσμιου σινεμά. Οι διάλογοι και οι μονόλογοι των χαρακτήρων του παρουσιάζονται αρχικά μπροστά μας με μια ελαφρότητα για να καταλήξουν να μας βαρέσουν δυνατά στο στομάχι, να μας σοκάρουν και να μας αναγκάσουν να τους ανακαλούμε στη μνήμη μας συχνά πυκνά.

Σκέφτομαι τα τελευταία 10 λεπτά του πρόσφατου Once upon a time in Hollywood. Με ένα look and feel που θύμιζε Home Alone, με γρήγορα και κωμικά στιγμιότυπα, με ένα pit-bull να στήνει εν αγνοία του τον χορό της μάχης, με φουσκωτά παιχνίδια στην πισίνα και φλογοβόλα εξελίσσεται μια σκηνή εξολόθρευσης και ακραίας βίας. Και πάλι δεν ξέρεις αν θέλεις να γελάσεις ή να αηδιάσεις. Δεν συνειδητοποιείς πώς προέκυψε αυτό το σοκαριστικό παραλήρημα σκληρότητας. Μετά από λίγα λεπτά μάλλον χαλαρώνεις και λες ας νικήσει ο δυνατότερος. Η κτηνωδία με την οποία εξολοθρεύεται και γελοιοποιείται αυτή η γυναίκα στην τελευταία ταινία του Tarantino σχολιάστηκε ως ακραία σοκαριστική και υπονοήθηκε έλλειψη σεβασμού και ισότητας. Αλλά μιλάμε για τον Tarantino, οπότε το πρίσμα και το κριτήριο οφείλει να είναι διαφορετικό.

Θυμάμαι ακόμη τη σκηνή από το Reservoir Dogs με τον σαδιστικό χορό του Mr Blonde μπροστά από τον δεμένο χειροπόδαρα αστυνόμο. Το τραγούδι ήταν το “Stuck in the middle with you” και με τον ρυθμό του ο Michael Madsen έκοβε το αφτί του “μπάτσου” και κρατώντας το στο χέρι του τού ψιθύριζε με ικανοποίηση. Και πάλι, ίσως λόγω του ρυθμικού και χαρούμενου μουσικού θέματος ή βλέποντας την απερίφραστη χαρά του Madsen, δεν ξέρεις γιατί στο καλό χαμογελάς με την κτηνωδία που παρακολουθείς. Σοκάρεσαι με το ότι σου περνάει από το μυαλό ότι είναι cool να είσαι ψυχοπαθής. Και σίγουρα πάντως κρατάς ασυναίσθητα τα αφτιά σου!

Αυτός είναι ο Tarantino. Ο οποίος σκέφτηκε σωστά ότι η βιαιότερη βία είναι αυτή που συμβαίνει στη γαλήνη και γι’ αυτό στο Kill Bill, μετά από ένα παραλήρημα σφαγής, κλείνει με αυτή την τεράστια σκηνή κορύφωσης όπου οι δύο κεντρικές ηρωίδες επιδίδονται σε μια one to one μάχη με ξίφη, στο πιο ειδυλλιακό τοπίο της ταινίας. Μετά από τα φανταχτερά χρώματα και τη φασαρία που έχει επικρατήσει, ο σκηνοθέτης φέρνει τις σαμουράι του σε ένα ήσυχο χιονισμένο σκηνικό. Οι δύο γυναίκες με κινήσεις που ακολουθούν τη μουσική διασκευή του Don’t Let Me Be Misunderstood μάχονται με δεξιοτεχνία και χάρη. Πάνω στο λευκό χιόνι πέφτει αίμα και μαύρα μαλλιά, αλλά δεν περιμένεις ότι στο επόμενο κάδρο θα δεις τη Γιαπωνέζα με κομμένο το πάνω μέρος του κεφαλιού της. Η Uma Therman έχει κερδίσει.

Η Uma Therman γενικά βγήκε κερδισμένη ως μούσα του Tarantino, με αξεπέραστο σημείο εκκίνησης το Pulp fiction. Ως Mia Wallace στην πιο “όμορφη” φωτογραφικά ταινία του σκηνοθέτη, μας χάρισε, μέσα σε άλλα, μια από τις πιο έντονες κινηματογραφικές μας αναμνήσεις. Αφού έχει χορέψει το Girl you’ll be a woman soon, σνιφάρει υπερβολική δόση ηρωίνης και πέφτει αναίσθητη. Ο Travolta ως Vincent Vega την επαναφέρει καρφώνοντας απότομα στο στήθος της μια ένεση αδρεναλίνης. Η σκηνή χαρακτηρίστηκε ως μια από τις πιο δυνατές στην ιστορία του κινηματογράφου. Αν το σκεφτείς ο λόγος δεν είναι το περιεχόμενο της (overdose στιγμιότυπα μπορεί να συναντήσουμε και στον δρόμο που περπατάμε), αλλά ο τρόπος που την παρουσίασε ο Tarantino. Και ναι, έχει τον τρόπο του.