του Χρήστου Ζαμπούνη

Προσπαθώ εδώ και ημέρες να φαντασθώ την έκφραση των συμπατριωτών μας οι οποίοι παρέβησαν τον κατ’ οίκον περιορισμό (καραντίνα). Ο νους μου κοντοζυγώνει την θεοσεβούμενη κυρία που προσέρχεται την Κυριακή στην εκκλησία, παρ’ ότι οι ιατροί τής έχουν απαγορεύσει να εξέλθει της οικίας της. Τα βήματά της οδηγούν πάμπολλοι ιεράρχες, οι οποίοι με αλλεπάλληλες δηλώσεις τους της έχουν εμφυσήσει το αίσθημα ότι στους χώρους λατρείας είναι κανείς άτρωτος. Ένα μείγμα φόβου και αποφασιστικότητος διακρίνεται στο πρόσωπό της. Τίποτε όμως δεν δύναται να την αποτρέψει από το ραντεβού της με τον Παντοδύναμο.

Σε ένα διαφορετικό μήκος κύματος, λιγώτερο πνευματικό, ανήκει ο «τρόφιμος» του σούπερ μάρκετ. Έχει διαγνωσθεί η ανωτέρα δύναμις που τον οδηγεί στο να αδειάζει τα ράφια οσάκις προκύπτει μία κρίσις. Ονομάζεται ανασφάλεια. Από εκείνο το σημείο όμως, μέχρι την εικόνα του φορέος του Covid-19, που περιφέρεται σαν τον επιθεωρητή Κλουζώ, με σηκωμένους τους γιακάδες στους διαδρόμους με τα ζυμαρικά, υπάρχει απόστασις. Όπως και υπάρχει εξήγησις. Και οι δύο τύποι συνανθρώπων μας ενεργούν εν πλήρει συνειδήσει των πράξεών τους. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ο αυτοπροσδιορισμός υπό την έννοια του εγωθελισμού, με αρκετή δόση ωχαδελφισμού, υπερισχύει του ετεροπροσδιορισμού, ήτοι της απλής σκέψεως: «Κι αν κολλήσω κανέναν;».

Παρακολουθώ από τηλοψίας τους αρμοδίους να συστήνουν, μεταξύ άλλων, υγειονομική πειθαρχία, δηλαδή να μένουμε στην οικία μας εάν ανήκουμε σε ευπαθείς ομάδες. Εις εξ αυτών, ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας Σωτήριος Τσιόδρας, με αναθαρρεί λόγω των δύο σπάνιων αρετών που διαθέτει: την ψυχραιμία και την σαφήνεια.

Σε αντίθεση με τους παραβάτες ασθενείς, οι παραινέσεις του αποτελούν την πεμπτουσία του savoir vivre κατά του ιού.