του Χρήστου Ζαμπούνη

Επί μακρόν, ο Κ. είχε κτίσει την ερωτική του ζωή πάνω στο απόφθεγμα του Όσκαρ Ουάϊλντ: «Στην αγάπη αρχίζουμε απατώντας τον εαυτό μας. Αργότερα απατούμε τους άλλους». Οι «δουλειές» πήγαιναν πρίμα και οι κατακτήσεις συσσωρεύοντο όπως το Δημόσιο Χρέος της χώρας. Δημοσίως, ο Κ. είναι παντρεμένος. Ιδιωτικώς επίσης, αφού δεν απέκρυπτε την ταυτότητά του από τις εκάστοτε ερωμένες. Εδώ και δύο εβδομάδες, ο ήρωάς μας είναι αποκλεισμένος στην οικία του. Λόγω υποκείμενου νοσήματος (διαβήτη) ο ιατρός τού συνέστησε πλήρη εγκλεισμό. «Ούτε για τσιγάρα στο περίπτερο», ήταν η αυστηρή του εντολή.

Όπως και δισεκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποί μας, η πανδημία του κορωνοϊού μετέβαλε άρδην την καθημερινότητα του Κ. Τέλος τα ρομαντικά δείπνα σε ταβερνάκια δίπλα στην θάλασσα, τέρμα τα δήθεν επαγγελματικά ταξίδια, finito η γκαρσονιέρα στο Παγκράτι. Τι του απέμεινε; Τα μηνυματάκια. Αυτός που επικοινωνούσε έως τώρα με τελεσίγραφα τύπου «18.30 αύριο, πετάμε για Χανιά», ή «Στο γνωστό μέρος, την ίδια ώρα», μετετράπη εν μία νυκτί σε ποιητή. «Τι είναι αυτό που μου στοιχίζει περισσότερο, η παρουσία της απουσίας σου ή η απουσία της παρουσίας σου;», έστελνε πρωΐ-πρωΐ το sms-βέλος, το οποίο αδιαμφισβητήτως εύρισκε τον στόχο του. Για να συνεχίσει ακάθεκτος: «Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανδρών: αυτοί που λένε τα ίδια πράγματα σε διαφορετικές γυναίκες και αυτοί που λένε διαφορετικά πράγματα στην ίδια γυναίκα. Μ’ εσένα άλλαξα κατηγορία». Φυσικά και εψεύδετο, όμως ένας από τους σπόρους από τα δεκάδες μηνύματα που έστελνε καθημερινώς να εκάρπιζε, ήταν κέρδος. «Λέει, λέει το κοπέλι κάνει το παιδί να θέλει», ήταν το μότο του, και έως σήμερα, δεν είχε κανέναν λόγο να το αντικαταστήσει.

Όταν διάβασα, τις προάλλες, την ιστορία μίας Ιταλίδας στην Μόντενα, η οποία δεν μπορούσε πια να δει τους δύο εραστές της, απεφάσισα να του στείλω το εξής μήνυμα: «Ο έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού. Το τέλος της απιστίας», με link του άρθρου. Η απάντησίς του δεν άργησε: «Η απιστία ποτέ δεν πεθαίνει».

Photo Credit: Getty Images | Ideal Image