του Χρήστου Ζαμπούνη

Δανείζομαι τον πνευματώδη τίτλο του βιβλίου του Κωνσταντίνου Τζούμα (Εκδόσεις Καστανιώτη 2010), για να αποδώσω μία κατάσταση που διχάζει την διεθνή κοινότητα. Ποιος δεν θυμάται τους ύμνους της αμερικανικής ηγεσίας προς τους Κινέζους ομολόγους της, «για την προσπάθεια που καταβάλλουν για να περιορίσουν τον ιό;». Ποιος δεν θυμάται τον θαυμασμό όλων μας για τον αποφασιστικό τρόπο που ο πρόεδρος Σι Τζιν Πινγκ και το καθεστώς του αντιμετώπισαν τον Covid-19; Και ύστερα ο κορωνοϊός διέβη τον Ρουβίκωνα και οι ρόλοι άλλαξαν. Η Κίνα μετετράπη σε αποδιοπομπαίο τράγο. Από χώρα-παράδειγμα μετεβλήθη σε χώρα-παρία. Η ημερομηνία που άλλαξε τις ισορροπίες ήταν η 31^η Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, όταν με εντολή του Ντόναλντ Τραμπ διακόπτονται οι πτήσεις από και προς την Κίνα. Εν μέσω προεκλογικής περιόδου, οι αντίπαλοί του, του Δημοκρατικού Κόμματος τον κατηγορούν για ξενοφοβία και καλούν τους Αμερικανούς να εορτάσουν ελεύθερα την Κινεζική Πρωτομαγιά.

Την ίδια εποχή, δημοσιεύονται στον Τύπο οι πρώτες υποψίες για την διαχείριση της κρίσεως από τους Κινέζους. Τα ερωτήματα για την απόκρυψη στοιχείων βασίζονται σε απλές μαθηματικές πράξεις για τον αριθμό των νεκρών που οδηγούνται προς καύσιν στα κρεματόρια της Βουχάν. Ο ένας μετά τον άλλον οι ηγέτες της Δύσεως, με επί κεφαλής τον πρόεδρο Τραμπ, τον πρόεδρο Μακρόν και τον πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον, σε δημόσιες δηλώσεις τους δεικνύουν με το δάκτυλο τις ευθύνες του Πεκίνου. Ορισμένοι ομιλούν περί συνεπειών χωρίς να τις προσδιορίσουν. Έτεροι υποτονθορύζουν απειλές περί αποζημιώσεων.

Το να μεταφέρει κανείς τις ευθύνες στους άλλους είναι μία αρχαία πρακτική, τόσο στις διεθνείς όσο και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Η απόκρυψις, όμως, της αληθείας από τον υπόλοιπο κόσμο, απόκρυψις η οποία, εάν αποδειχθεί, είναι βέβαιον ότι εστοίχισε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς ανά τον πλανήτη, εκτός των συνεπειών στην παγκόσμια Οικονομία, είναι ποινικώς κολάσιμος.

Photo Credit: Getty Images | Ideal Image