του Χρήστου Ζαμπούνη

Τα καλά νέα είναι ότι το κορυφαίο ποίημα του Διονυσίου Σολωμού διδάσκεται στην Α’ Λυκείου. Τα άσχημα νέα είναι ότι μέσα στη βιασύνη μας να προλάβουμε τις εξελίξεις λησμονούμε τις ρίζες και τις παραδόσεις μας. Ο εγκλεισμός της πανδημίας μάς δίδει την ευκαιρία να ανατρέξουμε στους λησμονημένους θησαυρούς της Λογοτεχνίας, ιδίως όταν παρουσιάζουν μίαν αναπάντεχη επικαιρότητα.

Παράδειγμα πρώτον: «Μεγάλο πράμα η υπομονή… Αχ! Μας την έπεμψεν ο Θεός, κλει θησαυρούς κι΄ εκείνη. Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή, αν και έρχονταν οι μυρωδιές. Απ’ όσα δίν’ η θάλασσα, απ’ όσ’ η γη, ο αέρας».

Παράδειγμα δεύτερον: «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει: Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι’ η μάνα το ζηλεύει. Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει».

Παράδειγμα τρίτον: «Όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει. Τρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά στον εαυτό της».

Εμπνευσμένο από την πολιορκία του Μεσολογγίου, το συγκεκριμένο έργο του εθνικού μας ποιητού ομνύει στο πνεύμα αντιστάσεως κάθε πολιορκημένου, εκ παραλλήλου με την δύναμη που δέον να έχει η εσωτερική ελευθερία.

Photo Credit: Getty Images