του Χρήστου Ζαμπούνη

Με την πρώτη καλοκαιρινή ηλιαχτίδα ο φιλοσοφημένος άνθρωπος κατατρύχεται από το σύνδρομο του Λόρδου Βύρωνος. Κάτι καίει μέσα του! Θέλει να πλεύσει. Παλαιότερα το στενόχωρον και άγονον του εδάφους ωθούσε τους γεωργούς και τους ποιμένες να στραφούν προς την θάλασσα. Σήμερα, είναι το αγχώδες και το αδιέξοδο της πόλεως που οδηγεί όλες τις ανήσυχες φύσεις προς τον ίδιο προορισμό. Όπως στην περίπτωση του Άγγλου ποιητού, χρειάζεται η θέα του μελανιασμένου πελάγους για να καταλαγιάσει η ψυχή. Αρκετοί περιορίζονται σε παραθαλάσσιες τοποθεσίες της ηπειρωτικής χώρας προσβάσιμες με το αυτοκίνητο. Οι υποψιασμένοι, όμως, προτιμούν την θαλασσία οδό. Σύμφωνα με επιστημονική έρευνα, ο πλους έχει διπλή επενέργεια στην ευεξία απ’ οποιονδήποτε άλλον τρόπο μετακινήσεως. Η θαλασσία αύρα καθαρίζει το μυαλό και λειτουργεί ευεργετικά στην ψυχική διάθεση. Για όσους αντιτείνουν το βουνό, οι Λατίνοι μάς έχουν προλάβει: «De gustibus et coloribus non est disputandum». Περί ορέξεως…

Οι επιλογές θαλασσίου πλοίου είναι συγκεκριμένες. Ο συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης π.χ., μόνιμος κάτοικος της Τήνου επί χρόνια, προτιμούσε το αργό πλοίο που έκανε 5 ώρες, από το High Speed, ιδίως όταν αναχωρούσε από τον Πειραιά. «Το έχω υπολογίσει», μου εξομολογήθηκε όταν έθεσα το εύλογο ερώτημα: «Τόσες ώρες απαιτούνται για να φύγει η Αθηνίλα». Στην κατηγορία του «αργού» ανήκουν και οι ιστιοπλόοι, οι οποίοι διακρίνονται για την υπομονή τους στο κούνημα και την επιμονή τους να υπενθυμίζουν την ζωή όπως ήταν πριν από αιώνες.

Υπάρχουν και οι γρήγοροι των φουσκωτών και των Terra jets, οι οποίοι αδημονούν να φθάσουν στον προορισμό τους. Και πάλι περί ορέξεως…