του sir Taki Theodoracopulos

Gstaad- Το προσωπικό επέστρεψε και είναι όλοι καλά, όπως συνήθιζαν να λένε πριν από πολύ καιρό σε κάποια μακρινά μέρη. Ο κηπουρός και ο καθαριστής είναι από την Πορτογαλία και με χαιρετούν με τη φυσική τους αξιοπρέπεια από μακριά. Η υπηρέτρια και ο μάγειρας από τις Φιλιππίνες, σχεδόν με φέρνουν σε αδιέξοδο, προσπαθώντας να με ευχαριστήσουν που κράτησα ανεπηρέαστο τον μισθό της, όσο ξεκουραζόταν στο σπίτι της. Την σόκαρα. Για ποιον με πέρασε όμως, για κάποιον τσιγκούνη όπως ο βρετανός δισεκατομμυριούχος Philip Green; Εγώ είμαι από αυτούς που τους έστειλα από την πρώτη στιγμή όλους σπίτι.

Σας υπενθυμίζω, ότι έπαθα τόσο μεγάλη ζημιά στο χρηματιστήριο που σύντομα θα χρειαστεί να υποβάλω αίτηση για δουλειά, ίσως ως γερασμένος gigolo κάποιας εύσωμης ηλικιωμένης από το Marienbad. Είμαι καλός τόσο στο τανγκό όπως και στο βαλς, και το μόνο που θα χρειαστεί είναι να ζωγραφίσω ένα λεπτό μουστάκι. Αλλά θα ξεκινήσω με κάποια άσχημα νέα. Κάποιοι φίλοι μου πέθαναν, όπως όλοι κάποια στιγμή, αλλά δεν απογοητευόμαστε όταν κάποιοι αριστεροί πέσουν νεκροί, αντιθέτως σεβόμαστε. Ένας πολύ καλός και ευγενικός μου φίλος πεθαίνει, όσο την ίδια στιγμή μία στρίγγλα στη Βρετανική τηλεόραση εύχεται στον Boris να πεθάνει. Πως γίνεται μετά από όλα αυτά, να καταφέρνει να ξεφύγει; Ωστόσο, ένα email από το Brisbane, μου έφτιαξε τη διάθεση. Ο Ian Callinan- ένας μακροχρόνιος αναγνώστης και συγγραφέας- γράφει για τον σπουδαίο Roy Emerson και άλλους κοινούς φίλους. Αδυνατώ να απαντήσω, καθώς χάνω το μήνυμα, πατώντας το λάθος κουμπί. Μου λείπουν οι ημέρες που όλα αυτά γινόντουσαν με ένα μολύβι και μία γόμα.

Δεν πειράζει. Υπάρχουν και άλλα καλά νέα. Ο Δρ. Άρης Εξαδάχτυλος, καθηγητής ιατρικής έκτακτης ανάγκης- που όταν είστε έτοιμοι να πεθάνετε, ξέρει τι να κάνει- είναι ο μόνος Έλληνας καθηγητής στην Ευρώπη στον συγκεκριμένο τομέα. Κατάλαβα αμέσως ότι είναι σπουδαίος άνθρωπος, όταν είδα μία αφίσα «Nixon’s the One» στο γραφείο του. Ο Δρ. Άρης γεννήθηκε μόλις δύο χρόνια πριν πέσει ένας σπουδαίος Πρόεδρος. Από το νοσοκομείο της Βέρνης στο οποίο είναι επικεφαλής, μας έστειλε κάποιες πληροφορίες. Σε αντίθεση με άλλους που μας κουνούν το δάχτυλο μετά τα γεγονότα, το μήνυμα του γιατρού έχει απόλυτη βάση: Γνωρίζουμε περισσότερα τώρα για τον ιό και μπορούμε να φροντίσουμε καλύτερα αυτούς που πάσχουν απ’ αυτόν. Χρησιμοποιείστε την κοινή λογική και τα πράγματα θα πάνε καλά. Παρόλο που είναι κορυφαίος επαγγελματίας, δεν ξεχωρίζει από τους απλούς ανθρώπους. Αντ’ αυτού επιλέγει μία ήρεμη αντιμετώπιση της πανούκλας, με κάποιες βασικές παρατηρήσεις.

Βρισκόμενος στην αναζήτηση ενός ολοένα και περισσότερο ηθικού κοινού, οι έμποροι σε αυτό το αλπικό χωριό έχουν ουσιαστικά καταργήσει τα βιβλία, κρύβοντάς τα στο πίσω μέρος ενός πάλαι ποτέ περήφανου βιβλιοπωλείου, τώρα πουλά φτηνιάρικα είδη. Το πρώτο μου βιβλίο, εμφανίστηκε στη βιτρίνα του δίπλα από ένα best-seller του David Niven και ένα του William F. Buckley, ακριβώς 45 χρόνια πριν. Τους ξεπέρασα και τους δύο, επειδή τότε το Gstaad ήταν γεμάτο Έλληνες που ενδιαφέρονταν να μάθουν τί είχα να πω για τους Συνταγματάρχες που μόλις είχαν πέσει. Δεν ήταν μόνο πάρα μία τοπική νίκη. Το βιβλίο του David, έγινε ανάρπαστο σε όλο τον κόσμο.

Σας υπενθυμίζω, τα έχω ξαναπεί πολλές φορές, ότι αυτό το μικρό χωριό γίνεται μία Slobovia (υπανάπτυκτη περιοχή), με ανθρώπους άγνωστης προέλευσης να παρελαύνουν σε όλη την πόλη, τώρα που το μέρος άνοιξε. Το πιο ευγενικό πράγμα που μπορώ να πω γι’ αυτό το πλήθος είναι ότι δεν αποτελούν ακριβώς τύπους από τη Gotha, άλλωστε σήμερα αυτοί είναι λίγοι και σπάνια εμφανίζονται. Ο γιός μου γιόρτασε την επιστροφή στην κανονικότητα, πίνοντας 40 μπύρες με τον Moritz Flick και τον Alber von Thurn und Taxis,- και οι τρείς τους λάτρεις της μπύρας, με μία Schönburg για μητέρα. Ο JT μετακόμισε τώρα στο δικό του σαλέ, ψηλά σε κάποιο γειτονικό βουνό, ένα μέρος το οποίο έχω επισκεφθεί μόνο μία φορά ένα καλοκαίρι, καθώς κάποιος χρειάζεται σχοινιά και μπόλικο οξυγόνο κατά τους χειμερινούς μήνες. (Αυτό το παιδί θα είναι το τέλος μου.) Εν τω μεταξύ, η κόρη μου πρόκειται να γεννήσει στην Αυστρία και θα πάω εκεί την επόμενη εβδομάδα.

Περιττό να πω, ότι αυτοί που πωλούν τρόφιμα, διέπραξαν μία δολοφονία κατά τη διάρκεια του lockdown. Ο χασάπης της γειτονιάς – ένας πολύ καλός άνθρωπος – ανησυχεί μήπως κάποιος τον συμπεριλάβει σε μία από τις πλούσιες λίστες που κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό. Και μιλώντας για τους πλούσιους, την επόμενη φορά που θα διαβάσω ή θα ακούσω κάποιον να αναφέρεται στην Ελβετία ως φορολογικό παράδεισο, θα τους πετάξω τον καφέ μου. Το νέο σοσιαλιστικό καθεστώς της Βέρνης είναι έτοιμο να σκοτώσει το “χρυσό μοσχάρι” και τα καταφέρνει. Οι φόροι για εκείνους που οι σοσιαλιστές θεωρούν πολύ πλούσιους είναι αστρονομικοί και προβλέπω μία έξοδο, όχι όπως αυτή από τη Γαλλία το 1981, όταν οι σοσιαλιστές αποφάσισαν να “βρέξουν” αυτούς που ευημερούσαν. Δεν μαθαίνουν ποτέ, έτσι;

Πολύ λίγοι μαθαίνουν. Ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι ο καλύτερος τρόπος στήριξης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Απλά κάντε υπομονή, και θα δείτε τι θα συμβεί στο Bagel (Νέα Υόρκη) μετά τον ιό. Η πόλη είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης και οι κάτοικοί της που είναι δημοτικοί υπάλληλοι, πληρώνονται από τους φόρους εκείνων που εργάζονται στα μεγάλα γυάλινα κτίρια. Οι τελευταίοι φεύγουν τώρα και έχω απορία πως θα πληρώνονται οι εργαζόμενοι αυτοί. Το ίδιο και εδώ στο Gstaad.