του Απόστολου Κοτσάμπαση

Αν πριν μερικά χρόνια σας έλεγαν ότι παρακολουθώντας την κλασική ταινία των 8 Oscar, του 1939, «Όσα παίρνει ο άνεμος», θα σας κατηγορούσαν για ρατσιστή σίγουρα η αντίδρασή σας θα ήταν τρανταχτό γέλιο. Όμως σήμερα αυτό δεν συμβαίνει. Ακολουθώντας πλέον το ολισθηρό μονοπάτι της αυτολογοκρισίας-πολιτικής ορθότητας- φτάνουμε σε σημείο όπου το γελοίο επικαλύπτεται με το επικίνδυνο. Το κύμα διαμαρτυρίας κατά της αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ ήρθε να παρασύρει και τα όποια όρια λογικής παραμένουν όρθια στη χώρα αυτή αλλά και γενικότερα. Το άγαλμα του Κολόμβου θεωρείται σύμβολο καταπίεσης και στοχοποιείται. Ορισμένοι πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξουν την ιστορία σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω. Λάθος το πιστεύουν. Είναι δύσκολο να κυριαρχήσει η λογική σε μια περίοδο κοινωνικής αναταραχής λόγω της οικονομικής κρίσης του Covid-19 και της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του προέδρου Trump.

Όμως στο ομιχλώδες σκηνικό που έχει δημιουργηθεί το μόνο σίγουρο είναι ότι οι σύγχρονοι δουλέμποροι συνεχίζουν το έργο τους. Περιμένοντας λοιπόν την επόμενη διαδήλωση εναντίον τους, βλέπω τον Rhett Butler να λέει την ιστορική ατάκα: “Frankly, my dear, I don’t give a damn”.