του Χρήστου Ζαμπούνη

Ένα από τα πιο συχνά ερωτήματα που θέτει κανείς όταν επισκέπτεται, όπως εμείς με την Ομάδα Αιγαίου, τα νησιά της άγονης γραμμής είναι πόσα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο. Ο λόγος είναι προφανής. Μία από τις κύριες δραστηριότητές μας είναι η προσφορά παιδικών χαρών. Στην Σχοινούσα, το πανέμορφο νησί των Μικρών Κυκλάδων, έως προσφάτως, τα παιδιά έπαιζαν στον δρόμο. Μην φαντασθείτε μεγάλους αριθμούς. Είναι 14 όλα κι’ όλα. Τρία πηγαίνουν στο Νηπιαγωγείο, επτά στο Δημοτικό, δύο στο Γυμνάσιο και άλλα δύο στο Λύκειο.

Μία, επίσης, από τις πληροφορίες που μάθαμε τα 26 χρόνια που υπάρχουμε ως Ομάδα, είναι ότι απαγορεύεται η λειτουργία των παιδικών χαρών εντός των σχολικών κτιρίων, εξ’ ου και η αναζήτησις εξωτερικών χώρων, κυρίως δημοτικών εκτάσεων.

Στην περίπτωση της Σχοινούσας τα δημοτικά οικόπεδα είτε ήταν ακατάλληλα είτε απομακρυσμένα, οπότε την λύση ανέλαβε να δώσει ένας ιδιώτης. Ο χώρος που διέθεσε ευρίσκεται στον κεντρικό δρόμο του οικισμού και χρησίμευε στο παρελθόν, ως πάρκινγκ. Εάν δει κανείς την σημερινή του διαμόρφωση, η οποία έγινε όλη με έξοδα του εν λόγω ιδιώτη, με την συνδρομή της «+Πλευσις» και έτερου ιδιώτη που προσέφερε δύο τραμπάλες, δύο κούνιες και δύο αλογάκια, θα νομίζει ότι μετέβη στις Βερσαλλίες. Υπερβολή; Ίσως.

Επισκέφθηκα την Σχοινούσα πέρυσι το καλοκαίρι, και παρετήρησα μία κοσμοσυρροή στην παιδική χαρά του νησιού. Συζητώντας με τους γονείς των παιδιών άκουσα, μεταξύ άλλων, ότι το συγκεκριμένο έργο ήταν ένα από τα πιο σημαντικά έργα υποδομής μετά τον εξηλεκτρισμό του νησιού.