του sir Taki Theodoracopulos

Βιέννη- Κάποτε, κάποιος περιέγραψε τη Βιέννη ως την κορυφαία όπερα που παίζεται από αντικαταστάτες. Η παρατήρηση αυτή ήταν αναμφισβήτητα ευφυής αλλά και εντελώς ψευδής όταν έγινε. Ωστόσο, σήμερα είναι απόλυτα αληθής. Κατά τη διάρκεια των 650 ετών της κυριαρχίας των Αψβούργων, η Βιέννη βασίλεψε σαν μία όπερα που συμμετείχαν τα μεγαλύτερα αστέρια της. Είναι τελικά, η σημερινή Βιέννη που έχει χάσει την αυτοκρατορία της, την αυτοκρατορική οικογένεια και τη δύναμή της, αυτή που παίζεται από αντικαταστάτες. Πέρασα 3 ημέρες εκεί, στον καιρό του Harry Lime (ήρωας της ταινίας noir, του 1949, «Ο Τρίτος Άνθρωπος» που υποδυόταν ο Orson Welles).

Λοιπόν, κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε το Grand Canal μόνο με λίγες γόνδολες και χωρίς τα φρικιαστικά κρουαζιερόπλοια, τη Γέφυρα των Στεναγμών χωρίς τις κινεζικές ορδές από κάτω, τα Ισπανικά Σκαλοπάτια μόνο με την Audrey Hepburn και τον Gregory Peck και τη Βιέννη χωρίς τουρίστες αλλά με ένα σόλο του Harry Lime που κρύβεται στις σκιές. Έτσι ήταν η Βιέννη την προηγούμενη εβδομάδα και το μόνο πράγμα που έλειπε ήταν το , μουσικό θέμα του “Third Man”, να παίζεται σε ένα σαντούρι από τον Anton Karas. ‘Ήταν η πρώτη ημέρα ελευθερίας και οι εχθρικές ορδές βρίσκονταν ακόμη πίσω από το Σινικό Τείχος.

Με τα μπαρόκ σοκάκια και τα περίτεχνα παλάτια, τα λιθόστρωτα δρομάκια και τα γεμάτα έργα τέχνης μουσεία, η Αυστριακή πρωτεύουσα είναι λογικό να γεμίζει με τουρίστες. Αυτό που οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν – τους σταμάτησαν στις πύλες – οι Κινέζοι, οι Αμερικάνοι και οι Λατίνοι το έκαναν πράξη: Η Βιέννη βρίσκεται μονίμως υπό πολιορκία από τον πιο θανάσιμο ιό του 21^ου αιώνα, τον μαζικό τουρισμό. Την προηγούμενη εβδομάδα, είχα όλο το μέρος για τον εαυτό μου, πηγαίνοντας πάνω κάτω στον πεζόδρομο Karntner Strasse, μαζί με κάποιους ποδηλάτες και κάποιους αγενείς κατοίκους.

Το να πούμε ότι η πόλη της Βιέννης είναι γεμάτη ιστορία, αποτελεί ένα βαρετό κλισέ, σαν να αποκαλείς την Emily Maitlis, ένα αριστερό κυνηγόσκυλο. Μόνο και μόνο η μουσική της κληρονομιά, την κάνει μοναδική. Δίπλα στο Sacher, παρατήρησα μία πινακίδα: Ο Vivaldi έζησε εκεί. Προσθέστε και τον Mozart, τον Beethoven, τον Schubert, τον Brahms, τον Mahler και μην ξεχάσουμε και τους δύο Strauss, τον Johan και τον Richard. Υπήρχαν επίσης και μερικοί πολύ καλοί σκιτσογράφοι όπως ο Durer, ο Velasquez, ο Titian, ο Rubens αλλά και ο Klimt. Ως το κέντρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και το τελευταίο εμπόδιο της Δύσης απέναντι στους Τούρκους, η Βιέννη κυβερνούσε από την Πορτογαλία και την Ισπανία, μέχρι τη Μπρατισλάβα και πέρα απ’ αυτήν, 650 χρόνια χριστιανικής κυριαρχίας και υψηλού πολιτισμού. Η Αυστροουγγρική αυτοκρατορία έκανε την Ευρωπαϊκή Ένωση να μοιάζει με ένα μάτσο νάνους, παρόλο που 20 χρόνια πριν αυτοί οι νάνοι ανάγκασαν τον Jorg Haider και το κόμμα του να παραιτηθεί.

650 χρόνια νεκρών Αψβούργων θα έπρεπε να είχαν βγει από τους τάφους τους μετά από μία τέτοια ταπείνωση. Οι Βέλγοι «νάνοι» ανάγκασαν τους Αυστριακούς να συνθηκολογήσουν. Ο θεός στον παράδεισο! Δεν πειράζει, το μέρος είναι μία σοσιαλιστική δημοκρατία και δεν υπάρχει χώρος για γενναίους άνδρες να διώξουν τους γραφιάδες της Ε.Ε. Η μεγαλύτερη περίοδος ειρήνης στην Ευρώπη – 99 έτη – σχεδιάστηκε στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815 όπου ο Metternich και οι Πρώσοι αντιμετώπισαν τους πρόσφατα ηττημένους Γάλλους με μεγαλοπρέπεια, διασφαλίζοντας έτσι την ειρήνη. Συγκρίνοντας αυτό με τον μεγαλύτερο τρελό που υπήρξε ποτέ, τον Woodrow Wilson, που όχι μόνο έβαλε τις ΗΠΑ στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο χωρίς λόγο αλλά και στη συνέχεια τιμώρησε τη Γερμανία άσκοπα, για να παίξει τον σκληρό άνδρα. Η ειρήνη του διήρκησε μόλις είκοσι χρόνια.

Ο λόγος που ήρθα στη Βιέννη ήταν το νέο σπίτι της κόρης μου, το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στο Belvedere Palace του Πρίγκιπα Eugene και το Schönbrunn Palace, το οποίο θα έπρεπε να είναι δικό μου, αλλά τώρα χρησιμοποιείται για όλων των ειδών τις λειτουργίες. Περπατούσα κατά μήκος του Rainergasse , όπου βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και κρυφά ξαναχτίστηκε με σύγχρονες ασχήμιες, όπου οι Schoenburgs είχαν εγκαταστήσει την ταπεινή κατοικία τους εκεί. Πρόσφατα βάφτηκε και οι κήποι πλέον είναι πανέμορφοι, αλλά το γεγονός ότι ο πεθερός μου και όλα τα αδέρφια του μεγάλωσαν εκεί και τώρα είναι ένα μέρος για χυδαίες συναυλίες, με στεναχώρησε.

Και πάλι, δεν πειράζει. Περπάτησα γύρω από το υπέροχο Belvedere και τους κήπους με τα γλυπτά – η γκαλερί Klimt έκλεισε λόγω του ιού- και κοίταξα την όμορφη πρωτεύουσα που είχα να δω τόσα χρόνια. Αυτό το μέρος είναι γεμάτο ιστορία και ιστορικά ονόματα, πολλά μουσεία και διάσημα καφέ. Το προηγούμενο βράδυ, περπάτησα με την Alexandra στο υπέροχο παλάτι του Hofsburg, που δεν είχε ψυχή. Μυρίσαμε τα βαλσαμωμένα άλογα της Ισπανικής Σχολής Ιππασίας, πήγαμε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου και αναρωτηθήκαμε πώς ένα τέτοιο μέρος με μεγαλείο, παραμένει ακόμη ένα μουσείο.

Η άτυχη Sissi, αγαπημένη σύζυγος του τελευταίου αυτοκράτορα, μαχαιρώθηκε από κάποιον τρελό αριστερό στη Γενεύη. Περπάτησε για περίπου ένα μίλι πριν τελικά πεθάνει. Ο ίδιος ο Franz Joseph, έζησε αρκετά για να δει έναν γιο να αυτοκτονεί στο Mayerling, έναν ανιψιό να δολοφονείται στο Σεράγεβο και έναν παγκόσμιο πόλεμο που θα κατέστρεφε όλα όσα είχε κάνει η οικογένειά του μετά από 650 χρόνια. Πιστεύω ακόμη ότι η μεγαλύτερη πολεμική τραγωδία συνέβη στον Α’ Παγκόσμιο. Τρεις μεγάλες δυναστείες έληξαν, οι Habsburg, οι Hohenzollern και οι Romanov και τη θέση τους πήραν ο Λένιν, ο Στάλιν και ο Χίτλερ. Και όλα αυτά επειδή ήταν Αύγουστος, και οι υπουργοί ήθελαν να πάνε διακοπές με τις γυναίκες τους. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν, είναι να μαζέψουν 10 Σέρβους, να τους πυροβολήσουν και μετά οι 3 αυτοκράτορες να πάνε στο Baden-Baden και να μεθύσουν.

H Βιέννη αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτής της τραγωδίας. Μία κάποτε περήφανη πρωτεύουσα που μετατράπηκε σε μία πόλη μουσείων και φαντασμάτων του παρελθόντος, τα αγάλματα των οποίων γυαλίζουν άνθρωποι με αστεία καπέλα. Ωστόσο, θα προτιμούσα να είμαι εδώ παρά στη Μινεάπολις.