του sir Taki Theodoracopulos

GSTAAD- Μου ήρθε στο μυαλό ο Nietzsche, καθώς συνέβαινε όλο αυτό το χάος με την καταστροφή των μνημείων, και η άποψή του περί ενισχύσεως των ισχυρών και παράλυσης των αδυνάτων, ως μέσο παραγωγής του υπερανθρώπου. Η παρηκμασμένη αστική τάξη βρισκόταν υπό το βλέμμα του σπουδαίου αυτού άνδρα, όμως μετά τρελάθηκε. Αργότερα, οι νέοι Νιτσεϊκοί εκτιμούσαν ότι η σωτηρία του κόσμου θα έρθει με την εναντίωση των γιών στους πατεράδες τους. Αλλά τα πράγματα αλλάζουν και συνήθως προς το χειρότερο. Σκεφτείτε ότι αν ο Nietzsche και οι ακόλουθοί του, βρίσκονταν σήμερα εδώ – κυρίως τις τελευταίες 4 εβδομάδες – θα προέτρεπαν τους πατεράδες να σκοτώσουν τους γιούς και τις κόρες.

Οι «υψηλού επιπέδου» σκέψεις διεκόπηκαν από ένα τηλεφώνημα και έναν γυναικείο ήχο που θύμιζε παρωδία γυναικείας φωνής. Ήταν μια Γαλλίδα δημοσιογράφος του France 2, ενός μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού, και από την εκπομπή «Complément d’enquête», μία γαλλική εκδοχή του Panorama. Διάβασε το βιβλίο της κόρης μου για το Gstaad και ήθελε να μου μιλήσει για το μέρος. « Απ’ όσο γνωρίζω, ο Nietzsche δεν βρέθηκε ποτέ εδώ», της είπα. Δεν έχασε στιγμή. «Αλλά και άλλοι ήταν εξίσου διάσημοι». Εμπιστεύομαι τα «τρικ» και πιο συγκεκριμένα τα τηλεοπτικά «τρικ» όσο εμπιστεύομαι την ικανότητα του BBC να καλύψει και τις δύο πλευρές μιας ιστορίας, οπότε αρνήθηκα. Αργότερα, κάτι αστείο συνέβη. Η παραπάνω φωνή κάλεσε τη γυναίκα μου, η οποία αποτελεί έναν άνθρωπο που δεν είχε μιλήσει ποτέ σε κάποιον του επαγγέλματος, για το οποίο τρέφει κιόλας και μικρό σεβασμό, και την έπεισε ότι πρέπει να μιλήσω μαζί της. Υποθέτω ότι έπαιξαν ρόλο οι τρόποι «μικρού κοριτσιού», σε συνδυασμό με την παρωδία γυναικείας φωνής.

Αυτό που ακολούθησε θα έπρεπε να μπει στα wannabe εγχειρίδια δημοσιογραφίας. Η Isabelle (το όνομά της), με την κοριτσίστικη φωνή, με διαβεβαίωσε ότι ο βοηθός της θα χρησιμοποιήσει μία μικρή συσκευή για τη μαγνητοσκόπηση και την ηχογράφηση της συζήτησης. «Καθόλου φώτα, καθόλου μικρόφωνα και χωρίς προβλήματα». Δύο μεγάλοι άνδρες κατέφθασαν κουβαλώντας βαρύ εξοπλισμό και έμοιαζαν άρρωστοι αλλά και παράλληλα πρόθυμοι να μετακινήσουν τα έπιπλα. Η Isabelle κάθισε χαμογελώντας και μίλησε λίγο. Το μέγεθός της ταίριαζε με τη φωνή της και ήταν πολύ φιλική. Αφού ο μελαγχολικός τεχνικός, μη φορώντας μάσκα, μας έκανε νόημα να ξεκινήσουμε, εγώ το έκανα αναφέροντας τον Nietzsche. Όχι, όχι, είπε η Isabelle. «Θέλω να μιλήσουμε για τον φίλο σας τον Roman Polanski». Οπότε, είπα ότι είχα να πω για τον Roman. Τον γνωρίζω για πάνω από 50 χρόνια και ποτέ δεν τον είδα να έχει άσχημη συμπεριφορά. Πάντα ήταν ένας χαρούμενος και φωτεινός άνθρωπος, πολύ καλός σκιέρ, συν το ταλέντο του. Και πιστεύω ότι πλήρωσε αυτό που είχε κάνει πριν από 40.

Δεν ήταν αρκετά καλό. Η κοριτσίστικη φωνή χρειαζόταν και λίγο «βρωμιά» και ήθελε να μάθει τί είχαμε κάνει μαζί πριν από 50 χρόνια. «Ήσασταν μαζί με ανήλικα κορίτσια; Οι ντόπιοι ήταν φιλικοί προς αυτόν;» Μετά από λίγο έφτασα στα όριά μου. « Ήρθες εδώ προσχηματικά, θέλοντας να μάθεις για τον Polanski και όχι για το Gstaad». «Όχι, σε καμία περίπτωση, αλλά πείτε μου πως περνάει τα βράδια ο Roman», απάντησε. Έσπασε το «κοντέρ».

Δεν φτάνει το γεγονός ότι οι γονείς του πέθαναν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί, ότι η γυναίκα και το αγέννητο παιδί του δολοφονήθηκαν από κάποιους χίπηδες (η δολοφονία της Sharon Tate από τον Manson και τη συμμορία του το 1969 στις ΗΠΑ), που σήμερα θα γκρέμιζαν αγάλματα, αλλά μία αναπόδεικτη κατηγορία από ένα φρικιό της δημοσιότητας δέκα χρόνια μετά, οδήγησε στην απαγόρευση κυκλοφορίας της ταινίας του για τον Dreyfus στις ΗΠΑ. Οι «φιλοξενούμενοί μου» στη συνέχεια βιντεοσκόπησαν το σπίτι μου και τις γύρω εκτάσεις, σε περίπτωση που κάποιος κλέφτης δεν διαθέτει GPS. Τότε ήταν που η κυρία Schoenburg ανέλαβε δράση. Σηκώθηκε και πήρε τηλέφωνο τον δικηγόρο και απείλησε ότι θα τους μηνύσει σε περίπτωση που το σπίτι εμφανιστεί στην τηλεόραση και ζήτησε μία επιστολή που θα διαβεβαιώνει ότι δεν ζητήθηκε και συμφωνήθηκε εκ των προτέρων η εμφάνισή του στην εκπομπή. Καθώς είπα μόνο καλά πράγματα για τον Polanski, δεν θα εμφανιστώ καθόλου. Γι’ αυτό είμαι σίγουρος. Και τώρα, μετά από αυτή τη βάναυση παρέμβαση, ας επιστρέψουμε στον Nietzsche.

Αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος θα είχε πολλά να πει για το παρόν, αν δεν είχε τρελαθεί. ( Ο σπουδαίος Wagner, καλός του φίλος, πίστευε ότι ο Nietzsche τρελάθηκε από τον υπερβολικό αυνανισμό. Αν αυτό αληθεύει, πολλοί σημερινοί τύποι θα έπρεπε να είναι στο τρελάδικο). Φυτεύοντας την ιδέα της παρακμής στην κοινωνία, κάποιος θα μπορούσε να επιταχύνει τον θάνατό της ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουν πολλοί ακόλουθοι του Nietzsche. Στην πραγματικότητα, εκείνος εκτιμούσε ό,τι η θέληση για εξουσία μπορεί να χρησιμεύσει ως σφυρί για την αφαίρεση κάθε εκφυλισμένης ράτσας. Ένας Γερμανό-Αυστριακός ηγέτης λίγα χρόνια αργότερα, το πήρε «τοις μετρητοίς», με άσχημα αποτελέσματα για τους ακολούθους του. Ο ίδιος ο Nietzsche αποκαλούσε εκρηκτικούς τους νέους. Σήμερα, όπου όλα γύρω μας εκρήγνυνται, ποντάρω ακόμη και το τελευταίο μου δολάριο, ό,τι ούτε ένας από αυτούς δεν θα μπορούσε να προφέρει σωστά το όνομά του.

Όπως και στην εποχή του Nietzsche – με τους Γερμανούς φοιτητές που διαμαρτύρονταν για καταπίεση, ενώ ανήκαν στην προνομιούχο ελίτ- έτσι και στη σημερινή εποχή, αυτοί που θέλουν να ρίξουν όλα αυτά τα μνημεία συγκαταλέγονται ανάμεσα στην ελίτ και αυτό που τους αξίζει είναι κάποιος να τους τραβήξει από το αυτί. Από την άγνοια στην αυτοδικία και από ‘κει στη βία- αυτός είναι ο τρόπος τους. Και εμείς θα πρέπει να απαντήσουμε με ευγένεια. Αυτή είναι η συμβουλή μου για την πλευρά μας. Για εκείνους προτείνω λιγότερο αυνανισμό.

Photo Credit: Bill Bridges