του Χρήστου Ζαμπούνη

Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, δεδομένου ότι στο Νησί της Αποκαλύψεως τα δένδρα είναι τόσο σπάνια όσο και τα πρωταθλήματα για την ποδοσφαιρική ομάδα του Π.Α.Ο.Κ. Υπάρχουν μεν, αλλά δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι ευάριθμα. Και όμως, μετά τον Πόλεμο, ένας μοναχός, ο γέροντας Αμφιλόχιος, προέτρεψε τους μαθητές της Πατμιάδος Εκκλησιαστικής Σχολής να δενδροφυτεύσουν την πλαγιά που ενώνει την Χώρα με την Σκάλα. Το έργο του δύναται να θαυμάσει έως σήμερα ο επισκέπτης της νήσου, όπου, συμφώνως με την παράδοση,ο Ιωάννης είχε το όραμα της Αποκαλύψεως. Φευ! Η υπόλοιπος έκτασις των 34,142 τετρ. χλμ. είναι βραχώδης και αφιλόξενος για καλλιέργειες, πλην εξαιρέσεων.

Εάν διαβάσει κανείς τα συγγράμματα των ξένων περιηγητών θα εντυπωσιασθεί από τις διαφορετικές περιγραφές τους. Ο Όλφερτ Ντάπερ για παράδειγμα βλέπει παντού αμπέλους και συκιές (17^ος αιών). Ο Βικτουάρ Γκερέν αναφέρεται στην εξαφάνιση των δασών, που αποξήρανε το έδαφος (19^ος αιών), ενώ ο Ζοζέφ Πιτόν ντε Τουρνεφόρ (17^ος αιών) επισημαίνει ότι οι κάτοικοι λόγω ελλείψεως παραγωγής στο νησί τους υποχρεούνται να ταξιδέψουν έως την Μαύρη Θάλασσα για να εισάγουν τα απαραίτητα προς το ζην αγαθά.

Ας έλθουμε όμως στο σήμερα. Με περίπου 3.000 μονίμους κατοίκους, η Πάτμος ζει κυρίως από τον Τουρισμό. Οι φυσικές της ομορφιές και η ύπαρξη της Μονής του Αγίου Θεολόγου στην Χώρα, αποτελούν πόλο έλξεως χιλιάδων επισκεπτών. Όμως, η υγειονομική και η οικονομική κρίσις «κτύπησε» το καμπανάκι των έως τώρα ασφαλών επιλογών, που δεν ήταν άλλες από το rent a room, rent a car, rent a boat. H επανανακάλυψις του «σπιτιού» μας και η προστασία του με καλλιέργειες που είχαν εγκαταλειφθεί, καθώς και με δενδροφυτεύσεις, δέον να αποτελέσουν τα νέα δεδομένα της μετα-Covid εποχής.