του Απόστολου Κοτσάμπαση

Η συγκυρία που αναδεικνύει έναν ηγέτη και τον βγάζει στο προσκήνιο της ιστορίας πολλές φορές έρχεται ξαφνικά. Τι σημαίνει αυτό; Ό,τι ορισμένα γεγονότα επιταχύνουν τις εξελίξεις και φέρνουν πιο κοντά τη στιγμή της κρίσης. Ιδιαίτερα σε μια εποχή παγκόσμιας ρευστότητας και αβεβαιότητας. Μετά το Brexit, την αποστασιοποίηση των ΗΠΑ και τη διστακτικότητα της Γερμανίας, η Δύση αναζητεί τη χώρα που θα ηγηθεί. Η χώρα αυτή είναι μια, για διάφορους λόγους, ιστορικούς αλλά κυρίως πραγματιστικούς. Η Γαλλία υπό την προεδρία του Emmanuel Macron βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο σταυροδρόμι αυτό. Είναι η δυτική χώρα που διαθέτει ισχυρό στρατό ώστε να μπορεί να προβάλλει την ισχύ της εάν χρειαστεί. Είναι η χώρα που δείχνει θέληση να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα καλύπτουν το κενό που έχει δημιουργηθεί.

Η παρέμβαση της Τουρκίας επί του πεδίου στη Λιβύη και τη Συρία, αλλά και στο Ιράκ, στην Ανατολική Μεσόγειο και την ελληνική υφαλοκρηπίδα παραβιάζει γραμμές που η Γαλλία δεν μπορεί να επιτρέψει να παραβιαστούν. Εκείνες των στενών συμφερόντων της χώρας αλλά παράλληλα και εκείνης που ορίζει την κυριαρχία στην περιοχή της Μεσογείου και Μέσης Ανατολής. Σ’ αυτό το πολυπαραγοντικό παιχνίδι δύναμης καλείται ο Macron να αποδείξει ό,τι είναι ικανός να ηγηθεί της Δύσης, απέναντι σε δυνάμεις που στόχο έχουν να αναθεωρήσουν το status quo που διαμορφώθηκε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Γάλλος Πρόεδρος είναι ο πρώτος μετά τον Ψυχρό Πόλεμο που βρίσκεται σε αυτή τη θέση. Είναι σίγουρο ό,τι έχει διαβάσει τα λόγια του Charles de Gaulle «ο πραγματικός statesman είναι εκείνος που έχει τη θέληση να αναλάβει ρίσκα».

Εικονογράφηση: Dimarelos