του Γιάννη Βαλαβάνη

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας, θέλοντας και μη, έχουμε ασχοληθεί με τον James Bond. Να σας πω την αλήθεια παρότι διαβάζω πολλά βιβλία δεν έχω διαβάσει ποτέ κανένα του Ian Fleming αλλά τις ταινίες, καθότι και σινεφίλ, τις έχω δει όλες, με αυτές μεγάλωσα, καθότι συνομήλικοι πάνω κάτω, εγώ μετράω πενήντα δύο και ο James εξήντα. Πέραν των ταινιών, υπάρχουν πολλά στοιχεία που έχω αναγάγει σαν τρόπο ζωής επηρεασμένος από τον εμβληματικό 007 . Για να μην αναφερθούμε μόνο στις γυναίκες, τα αυτοκίνητα, τις ενδυματολογικές προτιμήσεις, το στυλ του, ακόμη και οι τρόποι του του έχουνεπηρεάσει πολύ κόσμο. Σε εμένα πάντως φάνηκε άξιο προσοχής το ποτό του, ‘’Dry Martini shaken not stirred’’. Άντε τώρα να καταλάβω, τότε στα εφηβικά μου χρόνια, τις διαφορές και περί τίνος πρόκειται και τι πίνουμε τώρα. Ψάχνοντας λοιπόν τις γεύσεις και τις ιστορίες στα χρόνια που ακολούθησαν, ανακάλυψα ό,τι το συγκεκριμένο κοκτέιλ το έφτιαξε ο μπάρμαν του ξενοδοχείου που ήταν πελάτης ο Ian Fleming, καθ΄ υπόδειξή του, γύρω στο 1953, όταν έγραφε το ‘’Casino Royale” και κατόπιν το καθιέρωσε σαν πότο του Bond. Ενθουσιασμένος λοιπόν ο Bond από την ομορφιά της Vesper Lynd, οπού Vesper δειλινό ελληνιστί, την οποία γνώρισε στο εν λόγω καζίνο μετονόμασε το κοκτέιλ σε Vesper Martini. Μετά την ταινία και την απογοήτευση του Bond από την προδοσία της Vesper, δεν ξαναζήτησε ποτέ το ποτό με αυτό το όνομα παρά μόνο ως Dry Martini.

Δοκιμάζοντας δε θα έλεγα ότι ενθουσιάστηκα από τη γεύση του, καθότι με τρείς μεζούρες τζιν και μία μεζούρα βότκα το θεώρησα υπερβολικά βαρύ. Η παρτίδα σώθηκε χάρις στη μισή μεζούρα βερμούτ Lillet Blanc, η αυθεντική συνταγή ήταν με Kina Lillet αλλά δυστυχώς δε παράγεται πλέον, και τη φλούδα λεμόνι που αφήνουν τρομερή επίγευση και εξομαλύνουν τη δύναμη του αλκοόλ. Και βέβαια το χτύπημα στο σέϊκερ και όχι η ανάδευση στο mixing glass, το παγώνει παραπάνω από το κανονικό, με αποτέλεσμα να πίνετε πιο ευχάριστα, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που μπορεί να έχουν οι απανταχού μπάρμαν για τα χτυπήματα και τα ανακατέματα!

Το μεγάλο πρόβλημα προήλθε από την επιλογή του πούρου πού θα συνδυαστεί με ένα τόσο δυνατό σε αλκοόλ και ιδιαίτερα στιφό κοκτέιλ . Αν μη τι άλλο με ένα σκληρό και βαρύ πούρο θα με έπιανε πονοκέφαλος στο πρώτο ποτό. Ψάχνοντας λοιπόν στο μυαλό μου αλλά και στο βάθος του υγραντήρα μου για το κατάλληλο συνοδευτικό πούρο, έπεσε το μάτι μου στο βάθος δεξιά σε πέντε κομμάτια San Cristobal Muralla, Vintage 2007, παλαιό μεν αλλά εξαίσιο δε και απόλυτα ταιριαστό με το εν λόγω κοκτέιλ και το χρόνο που πρέπει να του αφιερώσω. Καθότι με δεκαοκτώ εκατοστά μήκος και πενήντα τέσσερα δαχτυλίδι χρειάζεται αρκετός. Αξίζει λοιπόν να καπνίσω το ένα τεμάχιο λέω, ασχέτως αν θα μου μείνουν μόνο τέσσερα και τέλος, τα καλά προϊόντα βγαίνουν σε μικρές ποσότητες ή λίγα κομμάτια και οποίος πρόλαβε.

Ένα ισορροπημένο και κρεμώδες πούρο χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις αλλά με πολύ έντονες νότες καφέ και βανίλιας στην επιφάνεια αλλά και ξηρών καρπών και φρούτων όσο προχωράει η καύση του, κατάλληλο να επιφέρει την ισορροπία μεταξύ ποτού και καπνού. Κρίμα που η εν λόγω μάρκα της Habanos βγάζει σπάνια τέτοια διαμάντια, έχει κυκλοφορήσει μόνο τρία νούμερα κατά καιρούς τα τελευταία χρόνια, θυσιάζοντας την ποιότητα και τη μάρκα στο βωμό του καταναλωτισμού άλλων πιο γνωστών. Η κατάληξη που είχε η εν λόγω βραδιά γευσιγνωσίας στην αυλή με κάποιους φίλους ήταν να πιώ στη διάρκεια των δύο ωρών που κράτησε το Muralla, τέσσερα κοκτέιλ από το εν λόγω Vesper του 007, να φτιάξω τη διάθεσή μου, αν και βαρύ όπως προείπα, και να πάω για ύπνο ευτυχισμένος.

Photo Credit: Alamy | Visual Hellas