Η πολυαναμενόμενη 4η σεζόν του “The Crown” μόλις κυκλοφόρησε και αποτελεί από πολλούς – όχι και άδικα- την κορυφαία μέχρι στιγμής, για το ιστορικό-πολιτικό δράμα του Netflix όσον αφορά τη βρετανική βασιλική οικογένεια.

Σε αυτή τη σεζόν μεταφερόμαστε χρονικά στην περίοδο 1979-1990, σε μια δύσκολη εποχή για το Στέμμα με πολλές αναταραχές, και επικεντρωνόμαστε στην πορεία της Μάργκαρετ Θάτσερ ως Πρωθυπουργού αλλά και στον γάμο του Πρίγκιπα Καρόλου με την Νταϊάνα Σπένσερ. Όπως είναι λογικό, με τόσο δυνατούς και ιστορικούς χαρακτήρες στην πλοκή της, οι θεατές από την πρώτη στιγμή βρίσκουν διαφορετικά σημεία να εστιάσουν, δίχως να χάνεται σε καμία στιγμή το ενδιαφέρον τους. Η Olivia Colman, ερμηνεύοντας για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν τη βασίλισσα Ελισάβετ, δείχνει απόλυτα εξοικειωμένη και άνετη με τον ρόλο ενώ η Gillian Anderson ως Μάργκαρετ Θάτσερ μας προσφέρει μια ερμηνεία οσκαρικού επιπέδου. Οι συναντήσεις τους αποτελούν ίσως και τις πιο δυνατές σκηνές της σεζόν, με την εξουσία που πηγάζει από την εμπιστοσύνη του λαού να έρχεται σε σύγκρουση με αυτή που έχει κληρονομηθεί.

Παράλληλα, στον αναμενόμενο και απαιτητικό ρόλο της συναντάμε την Emma Corrin, η οποία με την ερμηνεία και την παρουσία της φαίνεται ως η ιδανική επιλογή.

Όπως είχαμε συνηθίσει και στις προηγούμενες σεζόν, έτσι και τώρα η βασιλική οικογένεια παρουσιάζεται με “γήινα” χαρακτηριστικά, καθόλου απόμακρη και αψεγάδιαστη, αλλά γεμάτη πάθη, σφάλματα και προβλήματα, όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε οικογένεια. Η σειρά προσπαθεί να αποτυπώσει με τον μεγαλύτερο ρεαλισμό τον θεσμικό ρατσισμό του θατσερικού καθεστώτος, όσο παράλληλα εξερευνά από κοντά τις έννοιες του σεξισμού, του ρατσισμού και των προνομίων χωρίς να “χαϊδεύει αυτιά”.