του Jeremy Clarkson

Αυτό δεν είναι ένα τρομακτικό αυτοκίνητο, ούτε ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Είναι μια Alfa, και αν ποτέ την οδηγήσεις, θα καταλάβεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Oι Alfa είναι διαφορετικές. Είναι ζωντανές.

Νομίζω πρέπει να το πάρουμε απόφαση, τα υπεραυτοκίνητα έχουν «πεθάνει». Παραείναι μεγάλα, παραείναι ισχυρά. Σε έναν κανονικό δρόμο δεν μπορείς να κρατήσεις πρώτη, δεύτερη ούτε καν τρίτη ταχύτητα για πάνω από ένα δευτερόλεπτο γιατί είναι σαν να προσπαθείς να πιλοτάρεις μαχητικό αεροσκάφος μέσα από εμπορικό κέντρο. Αυτό σημαίνει ότι από τη μία πλευρά υφίστασαι την έλλειψη άνεσης και τα άλλα μειονεκτήματα ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου, χωρίς να μπορείς να απολαύσεις -ή ούτε καν να χρησιμοποιήσεις- τον λόγο ύπαρξής του. Την ιπποδύναμή του.

Επιπροσθέτως, εάν φτάσεις για επίσκεψη σε ένα σπίτι με ένα εκθαμβωτικό πορτοκαλί διθέσιο με φάρδος 2,5 μέτρα και τη μηχανή στη μέση, οι οικοδεσπότες θα υποθέσουν ότι τους θυμήθηκε ένας οκτάχρονος Σαουδάραβας που πέρασε τη νύχτα του οδηγώντας γύρω από τα Harrods.

Επειδή λοιπόν τα supercars είναι πλέον άχρηστα και οδηγούνται από απαίσιους ανθρώπους που στερούνται γούστου, oι εύποροι φαν της αυτοκίνησης καταφεύγουν στην αγκαλιά της Eagle, της εταιρείας που έχει αναγάγει σε τέχνη τη μεταποίηση των Jaguar E-type. Ή της Jensen International Automotive, που μπορεί να τους φτιάξει ένα Interceptor με την αξιόπιστη μηχανή και τα ηλεκτρονικά συστήματα μιας μοντέρνας Chevrolet Corvette. Ναι, αυτά τα αποκατεστημένα, ανακατασκευασμένα αυτοκίνητα κοστίζουν το ίδιο με μια Ferrari ή μία McLaren, αλλά μπορείς να χαίρεσαι τις επιδόσεις τους διαρκώς. Άσε που όταν πας επίσκεψη σε φίλους δεν θα τραβήξουν τις κουρτίνες προσποιούμενοι ότι δεν είναι σπίτι.

M’ αυτά και μ’ αυτά ερχόμαστε στο θέμα μας, δηλαδή το αυτοκίνητο που βλέπετε στις φωτογραφίες. Ξεκίνησε τη ζωή του ως μια Alfa Romeo GTA αλλά αναπαλαιώθηκε, ανασχεδιάστηκε και ανακατασκευάστηκε από μια οικογενειακή επιχείρηση στο Bristol που ονομάζεται Alfaholics. Αυτό που προέκυψε ονομάζεται GTA-R και αν θέλετε να το αποκτήσετε θα σας κοστίσει 320.000 στερλίνες. Θα μου πείτε, είναι κατανοητό να πληρώσει κάποιος εξαψήφιο ποσό για μία E-type ή ένα Interceptor, γιατί οι Jaguar και οι Jensen έχουν κάτι το ένδοξο… Αλλά για μία Alfa;

To πρόβλημα είναι ότι η Alfa Romeo έχει περάσει το πρόσφατο παρελθόν της κατασκευάζοντας άχαρα «κολοβά» (hatchbacks) από τα οποία μοιάζει να σβήνει τη λέξη “Fiat” για να γράψει “Alfa Romeo” με κηρομπογιές. Ως εκ τούτου έχουμε οι περισσότεροι ξεχάσει ότι κάποτε, πριν από τα Arna και τις “33” και τα MiTo, η Alfa Romeo ήταν μία από τις πιο αξιοσέβαστες και δημοφιλείς φίρμες αυτοκινήτων στον κόσμο, αυτή στην οποία ολόκληρος Enzo Ferrari είχε εργαστεί στο ξεκίνημα της καριέρας του, και η οποία είχε κατακτήσει τα πρωταθλήματα οδηγών της Φόρμουλα-1 το 1950 και το 1951. Πίσω στη δεκαετία του ’60, μια GTA κόστιζε 2.898 λίρες, 500 περισσότερες απ’ ότι μία E-type. Με άλλα λόγια, το brand Alfa Romeo ήταν πολύ ιδιαίτερο.

Υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο η Alfaholics GTA-R κοστίζει 320.000. Είναι οι 3.000 ώρες δουλειάς που έχουν χρειαστεί για να φτιαχτεί. Ο αυθεντικός της κινητήρας έχει αφαιρεθεί και στη θέση του βρίσκεται ένας τετρακύλινδρος Twin Spark από μια Alfa 75 που έχει «διογκωθεί» φτάνοντας τα 2,2 λίτρα και «βγάζει» ιπποδύναμη 240, ροπή 200 και έναν θόρυβο που νιώθεις ως και στα φρύδια σου. Επισκεπτόμενος το συνεργείο τους, αναρωτήθηκα φωναχτά γιατί η εταιρεία δεν επέλεξε τον V6 από μια Alfa GTV, και οι άνθρωποι με κοίταξαν λες και μόλις είχα κάνει την ανάγκη μου πάνω στο γραφείο. Ο Twin Spark επιλέχθηκε γιατί, οποιοσδήποτε ξέρει κάτι από αυτοκίνητα, μοιράζεται την ίδια καταγωγή και την ίδια αρχιτεκτονική με τον αλουμινένιο κινητήρα 1,6 λίτρων που «φορούσε» η αυθεντική GTA. Η Alfaholics λοιπόν δεν βάζει στα αυτοκίνητά της απλά ό,τι νομίζει ότι θα τα κάνει πιο αξιόπιστα, πιο μοντέρνα ή πιο εντυπωσιακά. Διασφαλίζει ότι κάθε αλλαγή ή προσθήκη θα επιτρέψει στον χαρακτήρα του πρωτότυπου να λάμψει. Είναι σαν να παίρνει τη Julie Christie και την ξανακάνει 25 ετών, με προαιρετικό κλιματισμό, Bluetooth και γρίλιες αεραγωγών που έχουν ένα μικρό σήμα Alfa Romeo στη μέση. Θαρρώ πως είμαι ερωτευμένος.

Ας ξεκινήσουμε όμως από το εσωτερικό. Το αυτοκίνητο που οδήγησα είχε τη βασική διαρρύθμιση αγωνιστικού, αλλά η θέση του οδηγού ήταν – και αυτό αποτελεί πρωτιά για την Alfa – τέλεια. Το τιμόνι ήταν ψηλά, κοντά στο στέρνο και ακόμη πιο κοντά στον μοχλό ταχυτήτων και τα πεντάλ τέλεια τοποθετημένα για άνετες αλλαγές συμπλέκτη με τη γνωστή κίνηση «φτέρνα-δάχτυλα», που είμαι σίγουρος ότι δεν λέει τίποτα στους κάτω των 40. Ενώ όμως ένιωθα ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα αγωνιστικό αμάξι, δεν ήταν ίδιο το συναίσθημα και όταν το έβγαλα για βόλτα. Διότι, σε αντίθεση με όλα τα σύγχρονα αυτοκίνητα, που σχεδιάζονται λες και πρόκειται να τρέξουν στην πίστα του Nürburgring, αυτό ήταν τόσο άνετο σαν πολυθρόνα Shackletons. Και τόσο εύκολο να μπεις και να βγεις.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα μοντέρνα συστήματα ανάρτησης πρέπει να υποστηρίξουν το τεράστιο βάρος του αυτοκινήτου, που τους αφήνει ελάχιστα περιθώρια να σηκώσουν κάτι παραπάνω. Αν παίζεις το αλογάκι με έναν ευτραφή άνδρα στην πλάτη σου θα ήταν παράλογο να σου ζητήσει κάποιος να παίξεις και κιθάρα ταυτόχρονα. Η GTA-R, έχει πολλά κομμάτια φτιαγμένα από ανθρακονήματα και ζυγίζει μόνο 830 κιλά. Η ανάρτηση τα σηκώνει σαν πούπουλο, ως εκ τούτου μπορεί να επιτελέσει και τον βασικό της ρόλο. Όπως και στο πρωτότυπο μοντέλο, έχει διπλά ψαλίδια μπροστά και «ζωντανό» άξονα πίσω, αλλά όλα τα σημεία ανάρτησης έχουν αναδιαταχθεί για να της δώσουν μια πιο «μοντέρνα» οδηγική αίσθηση. Πρόσθεσε σ’ αυτό ένα …τηλεπαθητικό τιμόνι και έχεις ένα αυτοκίνητο που καθόλου δεν μοιάζει να έρχεται από τα μακρινά sixties, αλλά από εκείνη την γωνίτσα του μυαλού σου όπου ζει ακόμα η ιδέα της «τέλειας οδηγικής συμπεριφοράς». Και τα φρένα παρεμπιπτόντως δουλεύουν μια χαρά, όχι μόνο γιατί έχουν εξαπίστονους δίσκους μπροστά, αλλά και γιατί αυτό που πρέπει να σταματήσουν ζυγίζει λιγότερο από μια φέτα τυρί του τοστ.

Και ξέρετε ποιό είναι το καλύτερο; Μπορείς να επιταχύνεις πατώντας σκληρό γκάζι και στην πρώτη, και στη δευτέρα, και στην τρίτη ταχύτητα. Θα πιάσεις 0-100 σε λιγότερο από πέντε δευτερόλεπτα και θα συνεχίσεις να επιταχύνεις μέχρι τα 238 χ.α.ω. και ούτε μια φορά δεν θα τα κάνεις πάνω σου. Αυτό δεν είναι ένα τρομακτικό αυτοκίνητο, ούτε ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Είναι μια Alfa, και αν ποτέ την οδηγήσεις, θα καταλάβεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Oι Alfa είναι διαφορετικές. Είναι ζωντανές.

Και κάτι ακόμα. Στα σύγχρονα supercar έχεις διαρκώς την επίγνωση ότι δεν είσαι τόσο καλός όσο τα συστήματα που σε κρατάνε στο δρόμο. Είσαι απλά «βάρος» στην καμπίνα. Με την Alfa, νιώθεις ότι είσαι μέλος μιας ομάδας, ανθρώπου-μηχανής. Τους περιορισμούς στην οδήγηση δεν τους επιβάλλει το αυτοκίνητο, αλλά τους θέτεις εσύ – και αυτό είναι σημαντικός παράγοντας αν είσαι από τους φανατικούς της αυτοκίνησης. Γι’ αυτό κάποτε ήταν τόσο διασκεδαστικό να βλέπεις αγώνες αυτοκινήτων – γιατί πάνω στην έξαψη και την έκρηξη αδρεναλίνης, έβαζες το αμάξι σου να κάνει πράγματα που κανονικά δεν θα μπορούσε.

Τέλος, είναι ο ήχος. Δεν προέρχεται από κάποια «μαγική» τεχνολογία στην εξάτμιση. Είναι μια χαρούμενη κακοφωνία που βγαίνει από τα σωθικά της μηχανής. Είναι ένας ήχος «πραγματικός» και με έκανε να νιώσω πολύ ξεχωριστός, πολύ νοσταλγικός και πολύ χαρούμενος. Το ομολογώ, λάτρεψα την GTA-R πέρα από τα όρια της ευπρέπειας. Και μου έδωσε και μια ιδέα. Υπάρχουν πολλοί στην ηλικία μου που θα ήθελαν ένα τρίλιτρο Ford Capri ή μια Lancia Fulvia ή ένα Triumph TR6, αλλά δεν το αποτολμούν για λόγους αξιοπιστίας. Σίγουρα πρέπει να υπάρχει χώρος στην αγορά για ανθρώπους που θα μεταποιούν τέτοια κλασικά αυτοκίνητα και θα τα πωλούν σε πλούσιους φανατικούς που έχουν ξεπεράσει τον έρωτα με τις Lamborghini. Ένας τέτοιος άνθρωπος πρόσφατα ζήτησε από τους Αlfaholics να του φτιάξουν μια ολοκαίνουργια Giulia Spider 101, δειγμάτισε 22 διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε για να διαπιστώσει ποιά θα φαινόταν πιο όμορφη στο φως του Λονδίνου και μετά πήρε τα πέντε επικρατέστερα δείγματα στο σπίτι του στη Νότια Γαλλία για να αποφασίσει με την ησυχία του.

Θα ήθελα να το κάνω αυτό κάποτε.

The Clarksometer:

Κινητήρας: 2.200 κ.εκ., 4κύλινδρος, πετρελαιοκίνητος

Ισχύς: 240 hp στις 7.000 στροφές

Ροπή: 271 nm στις 5.400 στροφές

Επιτάχυνση 0-100 χ.α.ω: 4,9 δευτερόλεπτα

Ανώτατη ταχύτητα: 238 χ.α.ω.

Κατανάλωση: 9,77 χιλιόμετρα / λίτρο

Βάρος: 830kg

Τιμή: 360.000 €

Jeremy’s Rating: ★★★★★