της Μαριανίνας Πάτσα

Ωδή στην αναζήτηση ταυτότητας μετά τα 40.

Η Randha είναι 40 ετών. Μια δεκαετία νωρίτερα οι μεγάλες δυνατότητές της ως θεατρική συγγραφέας αναγνωρίστηκαν με ένα βραβείο ως πολλά υποσχόμενη κάτω των 30 ετών. Δέκα χρόνια μετά, αυτή η υπόσχεση φαίνεται να έχει ξεθωριάσει. Η Randha δεν έχει δημιουργήσει τίποτα σημαντικό εδώ και χρόνια. Διδάσκει μια ομάδα μαθητών γυμνασίου, βοηθώντας τους να δημιουργήσουν το δικό τους έργο, αλλά επειδή είναι έφηβοι, δεν σέβονται την ίδια ούτε ο ένας τον άλλο.

Απελπισμένη μέσα στην κρίση της μέσης ηλικίας που διανύει και την τροπή που έχει πάει η ζωή της, κάνει μια σημαντική ανακάλυψη: τη ραπ μουσική. Επαναπροσδιορίζει λοιπόν τον εαυτό της ως ράπερ και ισορροπεί ανάμεσα στους κόσμους του Hip Hop και του θεάτρου με σκοπό να βρει την πραγματική της φωνή.

Η ημιβιογραφική ταινία της Randha Blank είναι γυρισμένη σε πανέμορφο ασπρόμαυρο από τον Eric Branco, με αναδυόμενα χρώματα σε σημαντικές στιγμές, όπως όταν η Randha περιγράφει το νέο της έργο σε έναν υποψήφιο παραγωγό. Οι χαρακτήρες – ή ίσως ο εσωτερικός μονόλογος της Randha- σχολιάζουν τα επικείμενα μεγάλα γενέθλια, λέγοντας ότι οι γυναίκες άνω των 40 είναι σαν φρούτα που πέφτουν από το δέντρο για να φάνε τα σκουλήκια. Όμως τι ωραία στροφή να βλέπει κανείς γυναίκες που φεύγουν από την κοινωνική πεπατημένη και χαράζουν τη δική τους πορεία, έστω κι αν είναι δύσκολη και αβέβαιη. Το “The Forty-Year-Old Version” είναι μια σύγχρονη ταινία, που αφουγκράζεται το σήμερα και το κάνει τέχνη, χωρίς μελό. Μια ιστορία αναζήτησης ταυτότητας, συγκινητική και χιουμοριστική, μα πάνω από όλα αυθεντική και ανθρώπινη.