του Χρήστου Ζαμπούνη

Ο Αλκιβιάδης έφθασε αργοπορημένος, μεθυσμένος και απρόσκλητος. Την άφιξή του περιγράφει ο Πλάτων στο «Συμπόσιο». «Παιδιά, γεια σας. Ένα μεθυσμένο άνθρωπο, μα στα γερά, τον δέχεσθε στη συντροφιά σας; (…) Ελάτε λοιπόν, λέγεται αμέσως: με συμφωνία να μπω ή να μην μπω; Θα πιείτε μαζί μου ή όχι;».

Η συνέχεια είναι αισθηματικής φύσεως. Ο Αγάθων τοποθετεί τον Αλκιβιάδη, ως τρίτον συμπότην, στην κλίνη όπου κάθεται ήδη ο Σωκράτης. Τότε μαθαίνουμε ότι μεταξύ των δύο ανδρών υπάρχει προϊστορία. «Αγάθων», απευθύνεται ο Σωκράτης προς τον οικοδεσπότη, «κοίταξε να με προστατεύσης. Ο έρως του ανθρώπου αυτού έχει καταντήσει δι’ εμέ βάσανον όχι μικρόν. Από τον καιρόν δηλαδή που τον ερωτεύθην, δεν έχω πλέον το δικαίωμα μήτε το βλέμμα μου να στρέψω μήτε τον λόγον ν’ απευθύνω εις κανέναν απόλυτως ωραίον νέον∙ ειδάλλως, αυτός εδώ μου δημιουργεί από ζηλοτυπίαν και φθόνον απίστευτα πράγματα, και με υβρίζει και μόλις συγκρατείται από το να μου βάλη χέρι» (Μετάφρασις Ιωάννου Συκουτρή. Εκδόσεις της Εστίας).

Στο ανωτέρω περιστατικό ανέτρεξα λαμβάνοντας, προ ολίγων ημερών, το βιβλίο του Μιχάλη Τιβέριου «Συμπόσιο και συμποσιακό τελετουργικό στην αρχαία Αθήνα» (Κτήμα Γεροβασιλείου Εκδόσεις). Είχαν προηγηθεί μία επίσκεψις στο Μουσείο Οίνου του Βορειοελλαδίτη οινοποιού στην Επανομή Θεσσαλονίκης, καθώς και ανταλλαγή κρασιών και βιβλίων από τις δύο πλευρές.

Φυλλομετρώ με αμείωτο ενδιαφέρον την καλαίσθητη έκδοση με την πλούσια εικονογράφηση και νοιώθω μία παρηγοριά αυτήν την περίοδο που έκλεισαν οι συνεστιάσεις (συν-εστιάζω) και η ευωχία τους.