του Χρήστου Ζαμπούνη

Επί περίπου μία δεκαετία, όσο ασκούσα συστηματικώς το επάγγελμα του ξεναγού, είχα την συνήθεια να αναλύω στους ξένους τουρίστες την μυθολογική μετάβαση από την μητριαρχία στην πατριαρχία, πώς δηλαδή από την θεά Γη, την Γαία που γέννησε τον Κόσμο, περάσαμε στην θεά Ρέα, την μητέρα των θεών, και στην συνέχεια, στον υιό της τον Δία. Ειδικώς στους Δελφούς εξηγούσα την εμφάνιση του Απόλλωνος, ο οποίος με την εξόντωση του Πύθωνα, της χθόνιας θεότητας με μορφή φιδιού, που γέννησε η Γαία και φυλούσε το Μαντείο, επέβαλε την νέα θρησκεία που είχε ως ηγέτη έναν άνδρα.

Η ανδροκρατία κράτησε λίγο παραπάνω από τρεις χιλιετίες. Το τέλος της σημαδεύθηκε από βίαιες διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών, τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στην Ευρώπη και την Ρωσία. Ειδικώς η τελευταία κήρυξε την έναρξη της επαναστάσεώς της με μία διαδήλωση εργατριών στις 8 Μαρτίου του 1917. Είχαν προηγηθεί και άλλες πρωτοβουλίες, κυρίως σοσιαλιστικής προελεύσεως, με τις Αμερικανίδες φεμινίστριες να πρωτοστατούν στην καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας. Η ιδεολογική αφετηρία του κινήματος εξηγεί και την αργοπορημένη υιοθέτηση της εορτής από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), μόλις το 1975.

Επ’ ευκαιρία της σημερινής εορτής, το «Mancode», ένα κατ’ εξοχήν ανδρικό μέσο εκφράσεως, αποτίει τον δέοντα φόρο τιμής στο έτερο φύλο αφιερώνοντάς του, τους στίχους του τραγουδιού του Jean Luc Lahaye, «Femme que j’ aime»: «Γυναίκα, μ’ έκανες έναν άνδρα από το τίποτε».