To MANCODE συμπληρώνει 10 χρόνια και στο πλαίσιο αυτό θα παρουσιάζουμε κάθε εβδομάδα ένα αφιέρωμα που αντανακλά το DNA του MANCODE Society: Γυναίκες, άνδρες, αυτοκίνητα, μηχανές, προορισμοί, βιβλία, ταινίες, spirits, wines & cigars.

Αυτή την εβδομάδα, σειρά έχουν οι 10 iconic άνδρες που πάντα θα μας εμπνέουν.

Steve McQueen

Ασυμβίβαστος, σκληροτράχηλος, περιπετειώδης αλλά και ευγενικός, ο “King of Cool” συγκεντρώνει στην προσωπικότητά του όλα αυτά τα στοιχεία που βρίσκουμε σε έναν αντιήρωα. Τα παιδικά του χρόνια δύσκολα, αφού μεγάλωσε στη φάρμα του θείου του εγκαταλελειμμένος από τους γονείς του. Το ραντεβού του με την παραβατικότητα δεν θα αργήσει. Φυλακή στην αρχή και στη συνέχεια στα 13 του, στο οικοτροφείο Junior Boy’s Republic. Είναι απίθανος ο αριθμός των εργασιών -ο ίδιος τις υπολόγισε σε καμιά πενηνταριά- στις οποίες επεδόθη πριν γίνει ηθοποιός. Από ξυλοκόπος και αχθοφόρος στο λιμάνι μέχρι μηχανικός, ναυτικός και πεζοναύτης. Εκτός από την υποκριτική, τον έλκυε ό,τι είχε να κάνει με ταχύτητα και αδρεναλίνη. Δεν ήθελε κασκαντέρ και έκανε ο ίδιος τις περισσότερες επικίνδυνες σκηνές στις ταινίες του.

Μπορεί να ήταν προσιτός και γήινος αλλά είχε σεβασμό, αξιοπρέπεια και δεν σήκωνε εύκολα κουβέντες. Στα γυρίσματα του Bullitt είχε ξυλοκοπήσει δύο τύπους που παραλίγο να βιάσουν μία από τις κοπέλες της παραγωγής ενώ όταν η συμμορία του Charles Manson σκότωσε τη φίλη του Sharon Tate, ο ατζέντης του τον προειδοποίησε πως πιθανόν να είναι και ο ίδιος στόχος. Η απάντησή του; “Άστους να έρθουν.” Ο McQueen (1930-1980) όμως έχει μείνει στην ιστορία και ως διαχρονικό style icon. Είτε με τις casual εμφανίσεις με τα white t-shirts, το harrington jacket και τους double denim συνδυασμούς είτε με τις πιο επίσημες όπου κυριαρχούσαν τα 3 piece κοστούμια, ο συνδυασμός blazer με ζιβάγκο και τα oxford πουκάμισα.

Οδυσσέας Ελύτης

“Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ’ άσπρα σπιτάκια τ’ ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια…” Μπορεί το παραπάνω απόσπασμα να είναι από την ομιλία βράβευσής του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας στις 10 Δεκεμβρίου του 1979 αλλά αισθανόμαστε ότι ο Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996) όσα περιγράφει τα είχε ήδη σχηματίσει στο μυαλό του από τα παιδικά του χρόνια. Απ’ όταν ως έφηβος στις αγαπημένες του Σπέτσες τα καλοκαίρια, αρχίζει να παρατηρεί όλες αυτές τις λεπτομέρειες που θα αποτελέσουν τις βάσεις για το ποιητικό του σύμπαν: ο άνεμος, η θάλασσα και η ελευθερία των καραβιών. Το ελληνικό καλοκαίρι, ο έρωτας, τα φυσικά τοπία δεν θα λείψουν ποτέ από τα ποιήματά του. Η αγάπη του για την Ελλάδα…ανεξάντλητη.

Δεν θα διστάσει να πάει στο μέτωπο του Ελληνοϊταλικού πολέμου ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου του Α’ Σώματος Στρατού τον κρύο Δεκέμβρη του 1940. Δεν θα λυγίσει, θα τα καταφέρει. Εικόνες όμως από νεκρούς πεσόντες και ακρωτηριασμένους συμπολεμιστές του θα τον στοιχειώνουν και θα τον ακολουθούν ακόμη και όταν θα αναχωρήσει για το Παρίσι, στο ξέσπασμα του ελληνικού εμφυλίου. Εκεί θα γνωρίσει τον Camus, θα δεθεί με τον ζωγράφο Joan Miró και τον Picasso, στον οποίο θα αφιερώσει το κείμενο “Ωδή στον Πικάσο”. Θα αποκτήσει μια κοσμοπολίτικη αντίληψη των πραγμάτων, θα αρχίσει να αμφιβάλλει για τα μέχρι τότε κείμενά του και θα εμπνευστεί το αριστούργημα “Ἀξιον Ἐστί” (το κτήμα του λαού όπως χαρακτηρίστηκε) που κυκλοφόρησε το 1959.

Marcello Mastroianni

Ήταν το alter ego του Federico Fellini στο “8½” και –μάλλον και– στην “Dolce Vita”. Αγαπήθηκε όσο λίγοι ηθοποιοί, γιατί έδινε την αίσθηση πως ήταν ένας από το κοινό του. Οι ρόλοι που διάλεγε ήταν συνήθως εκείνοι του “καθημερινού ανθρώπου”: ενός γοητευτικού πάντα, βέβαια Ιταλού, όχι όμως και του τυπικού Λατίνου εραστή με τον οποίο πολλοί προσπάθησαν άστοχα να τον ταυτίσουν.

Ηθοποιός με απαράμιλλη ικανότητα να μεταμορφώνεται κάθε φορά σε κάποιον άλλον –σε Σικελό βαρόνο στο “Διαζύγιο αλά ιταλικά” του Pietro Germi, σ’ έναν πολιτικό στο “Μετέωρο βήμα του πελαργού” του Θόδωρου Αγγελόπουλου, σε κουρασμένο επαναστάτη στο “Allonsanfan” των αδερφών Taviani κ.λπ.–, ο Marcello Mastroianni (1924-1996) υπήρξε, με μία λέξη, εμβληματικός.

Αν και σταρ, ο Mastroianni δεν ήταν καθόλου ναρκισσιστής. Περιφρονούσε μάλιστα το Hollywood και ό,τι εκείνο αντιπροσώπευε: η υπερβολή σε όλα (φιλοδοξία, πλούτη, καριέρα) του ήταν απλώς άγνωστη. Και φυσικά, σαν κάθε Ιταλός που σέβεται τον εαυτό του, υπήρξε λάτρης των ωραίων γυναικών. Περιέργως, δεν υπήρξε ποτέ αληθινό ζευγάρι με τη Sophia Loren. Συνδέθηκε ερωτικά όμως με άλλες γυναίκες που άφησαν εποχή, όπως η Faye Dunaway, η Anouk Aimée, η Claudia Cardinale και βέβαια η Catherine Deneuve, με την οποία απέκτησαν την Ciara Mastroianni, επίσης ηθοποιό.

Αριστοτέλης Ωνάσης

Έξυπνος και με ιδιαίτερη αισθητική, ο Αριστοτέλης Ωνάσης (1906-1975) άφησε έναν μύθο πίσω του, ζωντανό μέχρι και σήμερα, κάνοντας την Ελλάδα γνωστή σε όλο τον κόσμο μέσα από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Γιος εύπορου καπνέμπορα, σε μικρή ηλικία μετακόμισε στην Αργεντινή όπου και δούλευε ως τηλεφωνητής. Η εύνοια της διάσημης τραγουδίστριας Claudia Muso θα του ανοίξει τις πόρτες της καλής κοινωνίας της Αργεντινής, δίχως όμως αυτό να του φτάσει. Σε ηλικία 25 ετών αποκτά το πρώτο του εκατομμύριο (σε δολάρια) και χάρη στις σωστές του κινήσεις, με τη στρατηγική επένδυση στα δεξαμενόπλοια, ο Ωνάσης γίνεται γρήγορα ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου, έχοντας στην κατοχή του, μεταξύ άλλων, έναν ολόκληρο στόλο από βυτιοφόρα πλοία, μια αεροπορική εταιρεία και ένα νησί.

Όμως εκτός από τον πλούτο, τις γυναίκες και το lifestyle που προήγαγε, ο Αριστοτέλης Ωνάσης έγινε σύμβολο του στυλ και παράδειγμα προς μίμηση για του άνδρες της εποχής. Σύμφωνα με πληροφορίες, με τα πρώτα χρήματα που έβγαλε επισκέφτηκε έναν ράφτη, ο οποίος του έραψε το χαρακτηριστικό bespoke σταυρωτό του κοστούμι που φορούσε συχνά. Μάλιστα, το ντύσιμό του μαζί με το λευκό πουκάμισο και τις μονόχρωμες γραβάτες ονομάστηκε “Ari Style” προς τιμήν του.

Sir Winston Churchill

Ένας νεαρός, προαισθανόμενος το μέλλον του, έγραφε στη μητέρα του: “Έχω πίστη στο αστέρι μου ότι σκοπεύω να κάνω κάτι στον κόσμο”. Και πώς να μην είχε, όταν μέχρι την ηλικία των 25 ετών είχε ήδη γράψει τρία βιβλία, είχε θέσει υποψηφιότητα -ανεπιτυχώς- για το Κοινοβούλιο και είχε συμμετάσχει σε τέσσερις πολέμους σε τρεις ηπείρους. Ο νεαρός ονομαζόταν Winston και πράγματι η Ιστορία θα του κρατούσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Πάντα έμπλεκε σε επικίνδυνες καταστάσεις και πάντα τη γλίτωνε. Σκεφτείτε ότι ενώ εργαζόταν ως ανταποκριτής εφημερίδων και στρατιωτικός παρατηρητής με τον ισπανικό στρατό κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης στην Κούβα, μια σφαίρα πέρασε ξυστά από το κεφάλι του και σκότωσε ένα άλογο δίπλα του.

Αργότερα, στη βρετανική Ινδία επέζησε από μια αιματηρή μάχη, στην οποία είδε τους φίλους του ακρωτηριασμένους από τον εχθρό. Ο ίδιος πίστευε ότι μεγαλύτερες δυνάμεις και όχι η απλή τύχη τον προστάτευαν. Και αυτή η αλαζονική διαπίστωση επαληθεύτηκε. Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή, με αποκορύφωμα τη 10η Μαΐου 1940, εν μέσω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο Sir Winston Churchill (1874-1965) ορκίστηκε πρωθυπουργός της Βρετανίας λίγες ώρες πριν από τη γερμανική εισβολή στις Κάτω Χώρες και στη Γαλλία.

“Ένιωσα σαν να περπατούσα με το πεπρωμένο και όλη μου η ζωή ήταν μια προετοιμασία γι’ αυτή την ώρα και γι’ αυτή τη δοκιμασία”, γράφει ο ίδιος λίγες στιγμές μετά. Ένας ηγέτης παγκόσμιου βεληνεκούς, που οδήγησε νικηφόρα τη Βρετανία μέσα από τις φλόγες του πολέμου και αποτελεί σημείο αναφοράς μέχρι τις μέρες μας.

Gianni Agnelli

Ο Gianni Agnelli κατάφερε με το επιχειρηματικό του δαιμόνιο και τον τρόπο ζωής του να βάλει μια τεράστια πινέζα στο χάρτη της Ιταλίας και συγκεκριμένα στο Τορίνο, κάνοντας τη γενέτειρά του γνωστή σ´όλο τον κόσμο. Το Τορίνο, μια άλλοτε φτωχή και εργατική πόλη χάρη στον GA απέκτησε φήμη, πλούτο και πρόοδο.

Το ski, η ιππασία, η ιστιοπλοΐα και τα γρήγορα αμάξια ήταν οι αγάπες του. Tο πάθος του όμως ήταν το ποδόσφαιρο και η Juventus. Όταν ανέλαβε την Προεδρία της ομάδας, έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει κανένας Πρόεδρος ομάδας: χρηματοδότησε την Κρατική RAI για να μεταδίδει αποκλειστικά τους αγώνες της Juve.

Στη συνέχεια, όταν στη νεαρή ηλικία των 25 ετών ο παππούς του τον επέλεξε ως διάδοχό του, ο GA έκανε την πρώτη του “αρχηγική” κίνηση. Χωρίς ίχνος εγωισμού, θεώρησε τον εαυτό του πολύ νέο για να διοικήσει τη FIAT και προσέλαβε τον καθηγητή Vittorio Valletta στην κεφαλή της οικογενειακής επιχείρησης. Απαλλαγμένος από τη διοίκηση της εταιρείας αφιερώθηκε στην “καλή ζωή” και στις σπουδές Νομικής – εξ’ ου και το προσωνύμιο “L’Avvocato” που τον συνόδευε για πάντα, άσχετα αν δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα Νομικά.

Φέτος στις 12 Μαρτίου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννησή του (1921-2021). Το στυλ του παραμένει διαχρονικό, με τους ενδυματολογικούς νεωτερισμούς του να υιοθετούνται μέχρι και σήμερα. Υπέρμαχος της τέχνης του “επιμελώς ατημέλητου” (sprezzatura), φορούσε το ρολόι του ανάποδα, από την κάτω μεριά του καρπού και πάντα πάνω από τη μανσέτα του πουκαμίσου, δεν κούμπωνε ποτέ το πάνω κουμπί του γιακά του πουκαμίσου και η γραβάτα του ήταν πάντα χαλαρά δεμένη.

Yves Saint Laurent

Μετά από τη μακρά πορεία του στο σχεδιαστικό “τιμόνι” του γαλλικού οίκου Christian Dior, ο Yves Saint Laurent (1936-2008) άρχισε να ακολουθεί τον δικό του δρόμο στον κόσμο της μόδας, δημιουργώντας μια σύγχρονη εκδοχή της υψηλής ραπτικής για μία νέα εποχή δυναμικών και ανεξάρτητων γυναικών. Τα πρωτοποριακά σχέδιά του άλλαξαν μια για πάντα τον κόσμο της μόδας, εισάγοντας την έννοια του ready-to-wear σε ευρύτερο πελατολόγιο.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, διακρίθηκε για τις ριζοσπαστικές του ιδέες όπως η μινιμαλιστική, ανδρόγυνη γραμμή σε γυναικεία ρούχα, με πιο γνωστά το “Saharienne khaki safari jacket” και το “Le smoking tuxedo” ενώ οι “σκανδαλώδεις” δημιουργίες των see-through tops και του αρώματος Opium, σόκαραν το συντηρητικό αγοραστικό κοινό της εποχής.

Το μαύρο φόρεμα με το λευκό κολάρο από την ταινία Belle de Jour, η κολεξιόν Ballets Russes, τα αφιερώματα σε Picasso, Matisse και Van Gogh αλλά και οι δημιουργίες με κύρια χαρακτηριστικά το βελούδο, τη δαντέλα και τα φτερά στιγμάτισαν για πάντα το οικοσύστημα της υψηλής ραπτικής.

Barack Obama

“Καλός ηγέτης είναι αυτός που ακούει και συναισθάνεται τους ανθρώπους. Αυτό που σε πάει μπροστά σαν ηγέτη είναι η δουλειά και όχι το χειροκρότημα.” Αυτόν τον ορισμό επέλεξε να δώσει για την καλή ηγεσία ο Barack Obama, ο οποίος διετέλεσε 44ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (2009-2017) και αποτέλεσε τον πρώτο Αφροαμερικανό που εκλέχθηκε σε αυτή τη θέση. Και από την πορεία του στην αμερικανική διακυβέρνηση φαίνεται ότι ο ορισμός προέκυψε βιωματικά.

Εξαιρετικά επικοινωνιακός και cool, ο Barack Obama κατόρθωσε να αλλάξει την εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο καθιστώντας την πιο ελκυστική και να δημιουργήσει ένα κλίμα πιο ανοιχτού και φιλόξενου Λευκού Οίκου. Τον Οκτώβριο του 2009, έγινε ο τέταρτος Αμερικανός πρόεδρος που λαμβάνει Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματά του όμως ήταν η θέσπιση του obamacare- ενός προγράμματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που έδωσε πρόσβαση στο σύστημα υγείας σε 16 εκατομμύρια Αμερικανούς από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Προσπάθησε να προωθήσει ένα κλίμα ενότητας και να εξαλείψει τις φυλετικές και τις σεξουαλικές διακρίσεις. Γι’ αυτό το λόγο προχώρησε στην αναγνώριση του γάμου των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Η ανθρωπιά και η άνεση που απέπνεε σαν προσωπικότητα ήταν αυτό που τον ξεχώρισε.

Sir Michael Caine

Βίωσε τον βομβαρδισμό του Λονδίνου από τη γερμανική αεροπορία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 του κάνοντας περιστασιακές δουλειές, κατατάχθηκε στο βρετανικό στρατό υπηρετώντας στη Γερμανία και στον πόλεμο της Κορέας, προτού επιστρέψει στην πατρίδα του και στο θέατρο του Sussex, σαν βοηθός του διευθυντή σκηνής αρχικά. Ο Sir Michael Caine αποτελεί ίσως τον πιο συμβολικό εν ζωή Βρετανό ηθοποιό και όχι άδικα. Έχει κερδίσει 2 Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου (1987, 2000) και 3 Χρυσές Σφαίρες (1983, 1989, 1999).

Για τον ίδιο, ένας καλός ηθοποιός θα πρέπει να μελετά συμπεριφορές. Δεν πήγε ποτέ σε δραματική σχολή και έμαθε να υποκρίνεται στο μετρό, παρακολουθώντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται. Δεν είναι ανταγωνιστικός με άλλους ηθοποιούς παρά μόνο με τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς αγαπά να βλέπει σπουδαίες ερμηνείες από τους συναδέλφους του.

Εκτός από το μεγάλο του ταλέντο στην ηθοποιία, ο Michael Caine έχει μείνει στην ιστορία και για το στυλ του, ειδικά τη δεκαετία του 1960. Σε μια εποχή όπου η Βρετανία ήταν χωρισμένη ανάμεσα στους Mods και τους Rockers, ο Sir Michael Caine ξεχώρισε για την ιδιαίτερα κομψή του αισθητική αλλά και τις στιλιστικές του επιλογές. Με κοστούμια, παρόμοια με αυτά των Beatles και των τραγουδιστών της jazz των 50s και τα χαρακτηριστικά του μαύρα κοκάλινα γυαλιά που δεν αποχωριζόταν ποτέ.

Adrien Brody

Ο Adrien Brody στα εφηβικά του χρόνια υπήρξε ένα αγόρι με πολύ ζωηρή φαντασία, με ιδιαίτερη συμπάθεια στους ρόλους υποκριτικής. Ως παιδί ψυχαγωγούσε τους συμμαθητές του στα πάρτι υποδυόμενος τον μάγο. Οι γονείς του, βλέποντας το ταλέντο του αλλά κυρίως για να τον προστατεύσουν από τις κακές παρέες, τον έγραψαν σε μαθήματα υποκριτικής στο καλλιτεχνικό γυμνάσιο La Guardia της Νέας Υόρκης. Η ηθοποιία δεν άργησε να τον κερδίσει. Στα 13 του είχε τον πρώτο του ρόλο σε μια off-Broadway παράσταση.

Το 1996 κάνει το πρώτο του βήμα στη μεγάλη οθόνη και συμμετέχει στην ταινία “Bullet”. Δύο χρόνια αργότερα θα συμμετάσχει στο πολεμικό “Thin Red Line” και τελικά το 2002 θα αγγίξει την κορυφή κερδίζοντας Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου σε μόλις 29 ετών για την ερμηνεία του στην ταινία “Ο πιανίστας” του Roman Polanski. Μέχρι και σήμερα, αποτελεί τον μόνο άνδρα κάτω των 30 ετών που έχει καταφέρει να αποσπάσει το χρυσό αγαλματίδιο του Α΄ Ανδρικού Ρόλου.

Ο Brody στην ταινία υποδύθηκε έναν Πολωνοεβραίο που κρυβόταν από τους Ναζί στο γκέτο της Βαρσοβίας. Αν και ο ίδιος έμεινε έκπληκτος στην ανακοίνωση του ονόματός του και δεν ήξερε τι να πει στην απονομή, τελικά κατάφερε να κάνει την πιο ηχηρή δήλωση της βραδιάς: “Αυτή η ταινία με έκανε να συνειδητοποιήσω τη θλίψη και την αποκτήνωση των ανθρώπων σε περιόδους πολέμου. Είτε πιστεύετε στον Θεό είτε στον Αλλάχ, ας προσευχηθούμε όλοι μαζί για μια ειρηνική και γρήγορη επίλυση”.