του sir Taki Theodoracopulos

Chelsea, Λονδίνο— Και βρίσκομαι λοιπόν στην Αγγλία, αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Προκαλώ κάθε αναγνώστη να ισχυριστεί ότι μειονεκτεί τεχνολογικά από έμενα ή οποιονδήποτε που δεν πάσχει από Αλτσχάιμερ . Αντιστάθηκα και δεν πήρα μαζί μου τηλέφωνο μέχρι που οι ημέρες μου πάνω σε ένα σκάφος έγιναν ένας πραγματικός εφιάλτης. Έχασα κάποιες συναντήσεις και φίλους και τελικά υποχώρησα, δέκα χρόνια περίπου πριν. Ακολούθησαν μεγαλύτερα προβλήματα. Για παράδειγμα, μου έρχονται ειδοποιήσεις όλη την ώρα και μπορώ να δω στην οθόνη τα ονόματα των διακεκριμένων φίλων να στέλνουν μεταξύ τους μηνύματα, αλλά εγώ δεν ξέρω τι ακριβώς να κάνω. Ο πρίγκιπας Παύλος της Ελλάδας το ρύθμισε ώστε να χτυπάει αλλά την ίδια στιγμή ο φτωχός Taki δεν βγάζει κουβέντα.

Και γίνεται ολοένα και καλύτερο- χειρότερο θα έλεγα. Η κόρη μου κάποτε μου έδειξε το πώς να ανακτώ μια χαμένη στήλη στο word αλλά από τότε έχω ξεχάσει το πώς να το κάνω. Ο γιος μου αρνείται να με βοηθήσει για ό,τι αφορά κάτι τεχνικό, και εγώ είμαι ανίκανος να απολέσω την αγάπη μου προς αυτόν επειδή ήδη το έχω κάνει. Ωστόσο, την προηγούμενη εβδομάδα τα πράγματα αγρίεψαν προς στιγμή. Η γυναίκα μου, που δεν εγκρίνει τις ιδιωτικές πτήσεις, με συμβούλεψε να το κάνω από το Gstaad στο Λονδίνο επειδή ήξερε πως έχουν τα πράγματα αλλά το αεροδρόμιο ήταν κλειστό και η ιδιωτική πτήση από τη Γενεύη είναι χαμένη υπόθεση. Εάν κάποιος πληρώσει αδρά μπορεί να προσγειωθεί ακόμη και πάνω στα βουνά και σε τρεις ώρες να φτάσει στο Chelsea. Ο παλιός καλός Charlie, ο οδηγός μου, ο οποίος τώρα μου ξαναμιλάει, με πήγε μέχρι τη Γενεύη και μετά έκανα check in στη British Airways σε μια πολύ χαμογελαστή κοπέλα που δούλευε εκεί. Μετά, ξεκίνησαν τα προβλήματα.

«Χρειάζεστε ένα PA (επιβεβαίωση επιβίβασης)» είπε η σέξι κοπέλα. «Είχα μία PA (=αναφέρεται σε οικιακή βοηθό) αλλά η γυναίκα μου την απέλυσε επειδή είχε ένα σώμα σαν το δικό σας» της είπα. Χαμογέλασε αμήχανα και μετά μου έκανε περισσότερες ερωτήσεις που αφορούσαν email και κωδικούς. Τελικά, μια ώρα αφότου έφυγε η πτήση, ο Charlie γύρισε πίσω από τα μέσα της διαδρομής και με πήγε στο ταπεινό μου σπίτι στο Gstaad. Το ίδιο βράδυ, ολίγον εξαγριωμένος, ήπια δυο μπουκάλια λευκό κρασί και κατέρρευσα. Το επόμενο πρωί το τηλέφωνο χτύπησε από νωρίς. Ήταν μια φωνή από τη Βρετανία που πήρε να με ελέγξει και με προειδοποίησε ότι θα με ξαναπάρει. Με άλλα λόγια, να είσαι καλό παιδί, μείνε σπίτι επειδή διαφορετικά… Ήταν μια γυναικεία φωνή, μάλλον ηχογράφηση. Αυτός είναι ο αριθμός: 300 123 2008. Το ίδιο μήνυμα έλεγε ότι η αστυνομία μπορεί να βρίσκεται τριγύρω. Καθόλου κακή ιδέα, αφού το Bellevue Hotel είναι ακόμη ανοιχτό όπως και μια πίστα του σκι. Η αστυνομία ίσως ρίξει και μια ματιά στο μυστήριο του Lucan (Richard John Bingham, 7th Earl of Lucan εξαφανίστηκε το 1974 ως ύποπτος φόνου), του όσο θα βρίσκεται εδώ, καθώς ο Anthony Bingham που ζει εδώ, έχει συγγένεια με τον χαμένο Earl, οπότε το ταξίδι και τα έξοδα μπορούν να δικαιολογηθούν. Οπότε τώρα βρίσκομαι και επίσημα στη Βρετανία, και σύμφωνα με το βρετανικό δίκαιο θα πρέπει να μείνω σπίτι μερικές εβδομάδες ακόμη. Αλλά ήμουν πονηρός και πήγα για σκι σήμερα και εντυπωσιάστηκα που βρήκα τόσο πολύ χιόνι και υπέροχα βουνά στο Chelsea.

Ακόμη και η Κόμισσα του Bismarck έγινε μέρος αυτού του τσίρκου, προσφέροντας την οικιακή βοηθό του άνδρα της για να διευθετήσει τα πράγματα. Πραγματικά το εκτιμώ, αλλά η οικιακή βοηθός του Bolle είναι και μια ορισμένης ηλικίας. Μην με παρεξηγείτε, μου αρέσουν οι μεγάλες γυναίκες. Η γυναίκα μου, Alexandra, θα γίνει 117 ετών τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Επιπλέον, μην ξεχνάτε ότι είμαι θύμα. Πέφτω θύμα από μικρές γυναίκες λόγω της ηλικίας μου, από νέους άνδρες που χρησιμοποιούν τα χέρια τους για να στέλνουν -γραμματικά λανθασμένα- μηνύματα ο ένας στον άλλο για θέματα που αφορούν τζιν παντελόνια, τη ραπ μουσική και το περιβάλλον. Στην πραγματικότητα είμαι ένας μάρτυρας που απαιτώ κοινωνική δικαιοσύνη. Είχα χαρτιά μαζί μου που αποδείκνυαν ότι έχω κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου και ήμουν αρνητικός στο τεστ που έκανα μια ημέρα πριν πετάξω. Αλλά υπήρχαν και κάποια άλλα πράγματα που χρειαζόντουσαν, για τα οποία δεν είχα ξανακούσει. Οπότε, η όμορφη γυναίκα πίσω από το γραφείο που είχε μια πολύ σέξι φυσιογνωμία, πήρε το κινητό μου και ξεκίνησε να ψάχνει. Βρισκόμουν εκεί για ακριβώς 45 λεπτά όταν η αεροσυνοδός μου είπε να βγάλω έξω τις αποσκευές μου και να περιμένω μια κλήση από τη Βρετανία. «Κλήση από τη Βρετανία την Κυριακή το βράδυ; Είστε σίγουρη;» ρώτησα. Εκείνη τη στιγμή, ο ανιψιός του Wafic Said έφτασε μαζί με την όμορφη γυναίκα του και τα παιδιά του, και προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν. Ήξεραν τι να κάνουν και έφτιαξαν το τηλέφωνό μου, ήταν μόλις ζήτημα ελάχιστων λεπτών και θα ήμουν ελεύθερος να πετάξω, αλλά τότε η σέξι γυναίκα ζήτησε τον κωδικό μου. Είχα τόσους πολλούς που στο τέλος έδωσα τον λάθος και τα πάντα καταστράφηκαν.

Δεν πειράζει, το διαδίκτυο είναι το χειρότερο πράγμα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και είναι πολύ πιθανόν να είναι το τέλος μου, μαζί με τους εναπομείναντες λουδίτες (άτομα που εναντιώνονται στην τεχνολογία). Από εδώ που κάθομαι, ανάμεσα στα χιόνια στο Glebe Place Chelsea της Ελβετίας, διαβάζω για κάποιους χυδαίους άνδρες και γυναίκες που κορόιδευαν τη βρετανική σημαία, ένα σύμβολο για το οποίο τόσοι εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν. Υποστηρίζω το να κάνεις πλάκα για όλα αυτά αλλά είναι αστείο το πόσο κάποια πράγματα απ’ αυτά με τρελαίνουν ώστε να μην γελάω καθόλου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μίζεροι αλλά επηρεάζουν πολύ την κοινή γνώμη με το να βρίσκονται στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Αυτό που μου φαίνεται άδικο είναι ότι εάν εγώ έκανα πλάκα με το όνομα, τη φυλή ή το χρώμα μιας γυναίκας θα είχα απολυθεί από το The Spectator σε λιγότερα από 44 λεπτά. 44 είναι τα χρόνια που γράφω αυτή τη στήλη που διαβάζετε. Αχ! Καλώς ήρθα στη Βρετανία.