του sir Taki Theodoracopulos

Νέα Υόρκη— Αυτό που ακολουθεί έχει καλυφθεί τόσες φορές που πλέον έχει καταντήσει κουραστικό, αλλά αναρωτιέμαι γιατί πολλοί έμειναν έκπληκτοι με την προγραμματισμένη διάσπαση του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με τη σύσταση της Super League. Τα επαγγελματικά αθλήματα στην Ευρώπη ακολουθούν πλέον τον αμερικανικό τρόπο, κάτι που σημαίνει ότι τα χρήματα έρχονται πριν την παράδοση, την αφοσίωση στην πατρίδα και τέλος τους φαν, που ζουν και πεθαίνουν για τις ομάδες τους. Το τι ακριβώς είναι τα αμερικανικά σπορ είναι το θέμα και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει πολλά να μάθει απ’ αυτό το κλειστό κύκλωμα που τα έκανε πάμπλουτα. Θα είμαι σύντομος.

Οι αμερικανικές ομάδες του ράγκμπι, του μπέιζμπολ και του μπάσκετ άσχετα με την απόδοσή τους δεν γίνεται να υποβιβαστούν σε μια κατώτερη κατηγορία, όπως γίνεται δηλαδή στην Ευρώπη. Οι ιδιοκτήτες των επαγγελματικών ομάδων ψηφίζουν και αποφασίζουν τους κανόνες -και τις αλλαγές σε αυτούς τους κανόνες-αποδέχονται ή απορρίπτουν το ποιοι μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτόν τον περιορισμένο κύκλο. Ψηφίζουν σε αποκλεισμό οποιαδήποτε ομάδα , για οποιoνδήποτε λόγο προσπαθεί να καταστρέψει τον αποκλειστικό αυτό κύκλο. Ο φόβος του υποβιβασμού ή του να ανέβεις κατηγορία δεν υπάρχει στα αμερικανικά αθλήματα, κάτι το οποίο θεωρείται μια συγκεκριμένη ευρωπαϊκή διαστροφή που δεν αρέσει καθόλου στους δισεκατομμυριούχους που κάνουν κουμάντο στα επαγγελματικά αθλήματα. Καθόλου κακό deal για ορισμένους.

Οπότε ήταν θέμα χρόνου η διαμορφωμένη μονοπωλιακή κατάσταση να παρουσιαζόταν ως πολύ ελκυστική σε καθαρούς και ευγενείς αθλητές όπως οι Stan Kroenke, John Henry, και οι τρομεροί Glazers. Όταν ήμουν παιδί, επαγγελματίες παίκτες όπως ο ήρωάς μου -και αργότερα φίλος μου- Mickey Mantle αγοράστηκε σε πολύ νεαρή ηλικία από μια μεγάλη ομάδα όπως οι New York Yankees, και παρέμεινε εκεί για όλη του τη ζωή. Ήταν κατά κάποιο τρόπο μια υπηρεσία χωρίς αμοιβή. Έπειτα, ένας παίχτης με το όνομα Vida Blue μήνυσε το μπέιζμπολ και μια νέα συμφωνία υπογράφτηκε δίνοντας την ευκαιρία σε επαγγελματίες παίχτες να είναι ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε. Οι παίχτες ανακάλυψαν τους ατζέντηδες, οι ατζέντηδες τους δικηγόρους και ξαφνικά οι ιδιοκτήτες τους δικαστές που ήταν έτοιμοι να ακολουθήσουν μονοπωλιακές πρακτικές εκτός αν… Έτσι οι ιδιοκτήτες μπορεί να άνοιξαν πολύ τα πορτοφόλια τους αλλά κατάφεραν να κρατήσουν το «κατάστημα» αυστηρά κλειστό.

Τα αθλήματα στην Αμερική θεωρούνται ψυχαγωγία και υπάγονται στο τηλεοπτικό πρόγραμμα, ενώ οι χορηγοί θεσπίζουν τους νόμους. Το κέρδος στα επαγγελματικά σπορ –όπως και όλα τα υπόλοιπα στη χώρα- είναι το ζήτημα. Οι New York Mets είναι μια ομάδα του μπέιζμπολ που δημιουργήθηκε μάλλον αργά, στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και το νέο franchise χρηματοδοτήθηκε από μια ομάδα που πραγματικά ανακάλυψε το μπέιζμπολ στον 19^ο αιώνα, την οικογένεια Doubleday. Οι Mets είχαν πλάκα και έχασαν τα περισσότερα παιχνίδια από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην ιστορία του παιχνιδιού προτού γίνουν οι θρυλικοί Mets το 1969 που κέρδισαν τα πάντα. Έβγαινα με μια κοπέλα της οποίας η γιαγιά, η κυρία Payson, ήταν ο βασικός ιδιοκτήτης. Προτού χωρίσω με την εγγονή της, η κυρία Payson μου εξήγησε γιατί οι επαγγελματικές ομάδες όπως αυτές του μπέιζμπολ ευδοκίμησαν: Εξαιρέθηκαν από την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία της Ουάσιγκτον στις αρχές του 20^ου αιώνα και οι ιδιοκτήτες αυτών των ομάδων ήταν διατεθειμένοι να παίξουν ακόμη και βρώμικα με σκοπό να διατηρήσουν τα προνόμια του κλειστού club. H Payson ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα, που δεν είναι πια κοντά μας, πούλησε τις μετοχές της σε δύο καρχαρίες ακίνητων, των οποίων χρηματιστής ήταν κάποιος με το όνομα Bernie Madoff.

Τα υπόλοιπα είναι εύκολα να τα μαντέψετε. Ο Madoff έκανε τους δύο καρχαρίες χαρούμενους επειδή τους έδωσε τα κλειδιά του καλύτερου σπιτιού. Μετά την πτώση του, οι δύο καρχαρίες έπρεπε να επιστρέψουν μερικά από τα παράνομα κέρδη τους. Με λιγότερα λεφτά οι Mets τα πήγαν λιγότερο καλά, μέχρι που ο Steve Cohen τους εξαγόρασε φέτος, και άρχισαν να ξαφνιάζουν. Ο Cohen είναι ένας δισεκατομμυριούχος που έχει κατηγορηθεί ανεπιτυχώς από το FBI για διαπραγμάτευση εσωτερικών πληροφοριών. Ποτέ δεν βρήκαν απτές αποδείξεις. Δεν μπορούσε να ασχοληθεί με το εμπόριο για αρκετά χρόνια, και μερικά από τα στελέχη του «βούλιαξαν» αλλά ο Stevie κατάφερε να τη γλιτώσει και να αναδυθεί. Πλέον είναι μέρος του αποκλειστικού club των ιδιοκτητών ομάδων του Major League Baseball και χαλάει χρήματα σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες των αγγλικών ομάδων θα πρέπει να αισθάνθηκαν σαν τη λιγότερο ελκυστική αδερφή της Scarlett O’Hara, όπου εξαπατήθηκαν από τα νόμιμα κέρδη τους αφού έπρεπε να τα μοιραστούν με κατώτερες ομάδες. Ήταν κάτι αντιαμερικανικό, το λιγότερο. Η σκέψη του γιατί να τα μοιράζεσαι με τους ηττημένους, θα πρέπει να τους προκάλεσε πυρετό ξανά και ξανά.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ο Andrea Agnelli και η Juventus έλαβαν μέρος σε μια τέτοια βρωμιά. Όταν ο σπουδαίος Gianni Agnelli και ο αδερφός του Umberto είχαν τα ηνία της ομάδας, αυτή εξελίχθηκε σε ιταλικό σύμβολο σπουδαίας αθλητικής τιμής. Μετά το θάνατο και των δύο αδερφών, η ομάδα υποβιβάστηκε για δωροδοκία αλλά τελικά επέστρεψε στην κορυφή. Ο Andrea Agnelli άφησε τη γυναίκα του και έμπλεξε με μια Τουρκάλα -όχι και πολύ καλό σημάδι- και τώρα χαρακτηρίζεται ψεύτης και απατεώνας από τη FIFA. Και τι γίνεται με τον Δημήτρη Διαμαντόπουλο; Ίσως τον γνωρίζετε με το όνομα Jamie Dimon, επικεφαλής του τραπεζικού γίγαντα JP Morgan και μοναδικό δανειστή του εγχειρήματος της Super League. Τι σκεφτόταν άραγε ο κ. Διαμαντόπουλος όταν αποφάσισε να γίνει το βασικό συστατικό αυτής της ποταπής συμφωνίας; Δεν θα μπορούσα να ξέρω, αλλά ξέρω το τι πρέπει να κάνει τώρα. Να αλλάξει ξανά το όνομά του σε Δημήτρης Διαμαντόπουλος, να κρεμάσει μια γαλανόλευκη ελληνική σημαία έξω από τα γραφεία και να καταγγείλει τον αμερικανικό τρόπο που κάποτε ήταν ο μοναδικός αλλά τώρα έγινε ίδιος με αυτόν των Joel Glazer, Steve Cohen και Ali Baba.