του sir Taki Theodoracopulos

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ— Το να ζεις μια ζωή απόλαυσης είναι διασκεδαστικό, αλλά μπορεί επίσης να γίνει κουραστικό. Το να ζεις μια ηθική ζωή υπευθυνότητας είναι ωφέλιμο για την ψυχή, αλλά και βαρετό. Είμαι κολλημένος μεταξύ των δύο κατά καιρούς, και νομίζω ότι η ηλικία έχει πολύ να κάνει με αυτό. Είναι μια διαρκής υπενθύμιση, ο πολύ ορατός ζυγός της ηλικίας, καθώς καθημερινά βαδίζω πάνω-κάτω στην Park Avenue απολύτως απαρατήρητος. Σας ορκίζομαι, πραγματικά δεν με πειράζει, στην πραγματικότητα με κάνει να γελάω σε στιγμές που αν και ντυμένος άψογα περνώ απαρατήρητος ακόμα και από τους ζητιάνους. Και το να ντύνεται σωστά στις μέρες μας κάνει κάποιον πραγματικά να ξεχωρίζει, σαν καμηλοπάρδαλη ανάμεσα σε πολλούς πιγκουίνους — αλλά στην περίπτωσή μου, τίποτα. Τα γηρατειά κάνουν κάποιον αόρατο, κάτι που είναι εντάξει αν είναι εγκληματίας, αλλά όχι τόσο καλό αν έχει έστω και τον πιο μικρό εγωισμό. Για τις γυναίκες πρέπει να είναι δέκα φορές χειρότερο, και η καρδιά μου είναι με τις γηραιές κυρίες.

Με την ηλικία, η φιλοδοξία παίρνει ένα time-out, όπως και η επιθετικότητα κατά της αδικίας, η δεινή θέση των Παλαιστινίων πάνω απ’ όλα στο μυαλό μου. Πριν από σαράντα χρόνια έγραφα τακτικά κατά των ισραηλινών παράνομων εποικισμών και των άμεσων καταλήψεων παλαιστινιακών εδαφών. Ακολούθησαν οι συνήθεις και άμεσες κατηγορίες για αντισημιτισμό. Αν το θυμάμαι καλά, με ενοχλούσε τότε γιατί ήταν ψεύτικες, οι κατηγορίες, δηλαδή. Τώρα είμαι σαν τον Ρετ Μπάτλερ και δεν δίνω δεκάρα, αλλά δεν έχω γράψει για τους Παλαιστίνιους, σωστά; Αυτό οφείλεται στο ό,τι είμαι τεμπέλης και σύμφωνα με τη γυναίκα μου «το πιο τεμπέλικο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ που κάνει πράγματα». Η αλήθεια είναι ό,τι πλέον βρίσκω τους περισσότερους κουραστικούς και φαίνεται ότι έχω ακούσει τις ιστορίες τους κάπου στη διαδρομή. Αυτό είναι και πάλι το γήρας, τα είδα και τα έκανα όλα. Δεν πειράζει. Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από το να γερνάς, όπως η εξαφάνιση των πληγωμένων αισθημάτων και τα άγρια πάθη των παράνομων ερωτικών σχέσεων.

Ο κύκλος μου δεν πηγαίνει πλέον σε νυχτερινά κέντρα, τα σωστά δεν υπάρχουν πια καθώς περιμένουμε τον Robin Birley να ανοίξει το νέο του κλαμπ, αλλά θα αρκεστούμε προς το παρόν στα δείπνα σε σπίτια, με εκλεκτά κρασιά, πολύ καλό φαγητό από πολύ καλούς σεφ και μερικούς μπάτλερ από τους οποίους το Χόλιγουντ θα μπορούσε να πάρει ένα μάθημα. Η Ferrari των μπάτλερ είναι ο Ηρακλής, ο άνθρωπος του Γιώργου Λιβανού, και αν ποτέ κάποιος ήταν τόσο καλός όσο το όνομά του, αυτός είναι ο Ηρακλής. Τα νυχτερινά κέντρα στις μέρες μας μου λένε ότι είναι σκοτεινά και πολύ θορυβώδη μέρη γεμάτα με ανθρώπους του δρόμου που λαχταρούν τη φήμη και προσπαθούν να ξεχωρίσουν. Πώς το κάνουν; Λοιπόν, όπως η δίκη Depp εναντίον Heard, όχι με πολύ αξιοπρεπή τρόπο, αυτό είναι σίγουρο.

Μου φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι σε μια υποτιθέμενη χώρα της ισότητας όπως οι ΗΠΑ, κάθε περιθωριακός που βλέπω προσπαθεί να κάνει κάποιου είδους δήλωση για να ξεχωρίσει. Και ακόμη και σε ένα σκοτεινό και θορυβώδες νυχτερινό κέντρο, ο κοινωνικός πάτος είναι μέσα σ’ αυτό. Πίσω στις παλιές καλές εποχές του Αϊζενχάουερ και του Κένεντι, κάποιοι τύποι του υποκόσμου από το Τζέρσεϊ με ντυσίματα κακέκτυπα εκείνα των αστών, ξεροστάλιαζαν έξω από το El Morocco και το Stork. Η πόρτα, σε εκείνα τα μνημεία της αποκλειστικότητας, για αυτούς δεν άνοιξε ποτέ, ο λόγος που περίμεναν ήταν η φρούδα ελπίδα να πάρουν τα WASPy κορίτσια μας. Τους λέγαμε λιγδιάρηδες και τους λέγαμε να χαθούν, αλλά ήξεραν πώς να παλέψουν βρώμικα και πολλές ρομαντικές βραδιές χάθηκαν μετά τους καβγάδες. Τρεις εναντίον ενός, αλλά κανένας λιγδιάρης δεν προσέλκυσε ποτέ ένα από τα κορίτσια μας, για λόγους που σήμερα θα ονομάζονταν ρατσιστικοί, σεξιστικοί και σίγουρα σνομπ. Λάβετε υπόψη σας, ήταν πολύ διασκεδαστικό, και αν κάποιος επιζούσε από τους λιγδιασμένους υπήρχαν άφθονες ανταμοιβές με τις οποίες δεν θα ασχοληθώ αυτή τη στιγμή.

Καθώς γράφω, οι αγορές καταρρέουν και τα κρυπτονομίσματα βυθίζονται. Με νοιάζει μόνο ο Michael Novogratz, ο βασιλιάς του Bitcoin, τον οποίο δεν έχω γνωρίσει ποτέ, αλλά ο πατέρας του ήταν ένας ποδοσφαιριστής και παλαιστής στο West Point, ένας μαχιμος συνταγματάρχης στο Βιετνάμ και ο στενός φίλος και συμπαίκτης μου στο σχολείο πίσω στα 1954–55. Τι περίμεναν όμως με τον Μπάιντεν και τους σπάταλους στην εξουσία; Οι Δημοκρατικοί είναι τα λεφτά των άλλων. Είναι αστείο πώς αλλάζουν οι άνθρωποι τη στιγμή που έχουν ξεγελάσει αρκετούς ανόητους και εκλέγονται. Και επειδή επιτέλους είμαι αρκετά μεγάλος για να δώσω συμβουλές, ορίστε μια στον πρώην αρχισυντάκτη μου, Μπόρις Τζόνσον, που τώρα έχει υποβαθμιστεί στο ρόλο του πρωθυπουργού: Υποτίθεται ότι είσαι Τόρις, οπότε προσπαθήστε να συμπεριφέρεστε ανάλογα και όχι σαν παιχνιδάκι της Γκρέτα Τούνμπεργκ.

Ναι, μοιάζει σκοτεινός ο περίγυρος αλλά τα καλά νέα είναι ότι τελικά λαμβάνω την αλληλογραφία μου από τους φύλακες άγγελούς μου στην Old Queen Street. Antony και Christopher και όλοι οι υπόλοιποι που μου γράψατε, ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη που δεν απαντώ, αλλά η αλληλογραφία δεν ακολουθεί τα ταξιδεύοντα ελληνόπουλα στις μέρες μας. Αλλά σ’ ένα που έπρεπε να απαντήσω ήταν από τον Viscount W, ο οποίος μου θύμισε μια συγκεκριμένη κυρία που κάναμε ρομαντική σχέση πριν από 64 χρόνια κατά τη διάρκεια του Wimbledon, μια που έχω δει σε πολλές ταινίες στο TCM από τότε. Ο Viscount W είναι ένας κύριος και δεν αναφέρθηκαν ονόματα, μόνο στιγμές, το οποίο έκανε ακόμα πιο οδυνηρό. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω τι θα ήθελα περισσότερο, αν μου πρόσφεραν, τα 64 χρόνια πίσω ή ένα άλλο ρομαντικό Σαββατοκύριακο με την κυρία.

photo credit: Alfred Eisenstaedt