της Μαριανίνας Πάτσα

Η αρχή ενός μεγάλου ονείρου μέσα σ’ έναν εφιάλτη. Στο φινάλε της ταινίας «Νοσταλγία» (1983) του Αντρέι Ταρκόφσκι, ο Ντομένικο προσκαλεί την ανθρωπότητα σε μια επιστροφή στην αφετηρία, στα ουσιαστικά. Στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής. Στην ενότητα. Στο σημείο που «πρέπει όλοι να πιαστούμε από τα χέρια και να ενωθούμε, αν θέλουμε αυτός ο κόσμος να προχωρήσει».

Στα ουσιαστικά, μεγάλο μέρος κατέχει και το όνειρο. Αυτό που επιτρέπει στον άνθρωπο, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, να ανοίγει νέους δρόμους. Εκεί που κάποιοι έβλεπαν το αδύνατο, άλλοι είδαν προοπτικές. Εκεί που όλοι είδαν μούχλα ο Φλέμιγκ είδε την πενικιλίνη. Και αυτό είναι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε μέχρι να περάσει ο εφιάλτης και να μπορούμε να βγαίνουμε ξανά στον έξω κόσμο χωρίς να στέλνουμε sms. Να ονειρευτούμε. Έως ότου η ζωή να επανέλθει. Δεν θα είναι η ίδια, αλλά θα είναι εκεί, ανοιχτή να υποδεχτεί τις προοπτικές που πλάθουμε στα κεφάλια μας. Κι ας μην είναι όλες βιώσιμες. Να κάνουμε παύση και να αφουγκραστούμε την ψυχή μας, για να βγούμε από όλο αυτό δυνατοί.

Οι πυραμίδες δεν χτίστηκαν σε μια μέρα όμως κάποιος τις οραματίστηκε. Κι εμείς λοιπόν, «πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας, με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου. Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε τις πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε! Πρέπει να ενισχύουμε αυτή την επιθυμία και ν’ απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι». Αντρέι και Ντομένικο, σας ευχαριστώ.