Όταν η Lilian Ross, μια διάσημη Αμερικανίδα δημοσιογράφος που κέρδισε τη θέση της στο New Yorker χάρη στη σχέση της με τον τότε εκδότη του περιοδικού, τον William Shawn, έφτασε στην Αβάνα για να πάρει συνέντευξη από τον Papa Hemingway, τρομοκρατήθηκε όταν ανακάλυψε ότι αυτός ο σημαντικός άντρας ήταν στο Floridita Bar και ήταν πολύ μεθυσμένος.

Του Sir Taki Theodoracopulos

Η Ross δεν άντεξε πολύ. Είχε σχεδιάσει να παγιδεύσει τον Papa ώστε να μιλήσει για γυναίκες, ελπίζοντας ότι θα εκτεθεί, θα αποκαλύψει πράγματα που δεν έπρεπε και θα ήταν αδιάκριτος. Όμως, δεν είχε ιδέα. Αφού τον έπεισε να καθίσει μαζί της στο τραπέζι, άρχισε να τον ρωτάει «Έχετε κοιμηθεί με πολλές γυναίκες, κύριε Hemingway;» Η απάντηση ήταν «Κοιμήθηκα με κάθε γυναίκα που ήθελα να κοιμηθώ και με πολλές για τις οποίες δεν νοιαζόμουν». Η Ross, μια εκκολαπτόμενη φεμινίστρια, σηκώθηκε κι έφυγε. Ο Papa γύρισε πίσω στο μπαρ και συνέχισε να πίνει. Η Ross πέρασε την υπόλοιπη ζωή της, μιλώντας άσχημα για τον πιο μεγάλο συγγραφέα της Αμερικής. Το 1956, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, πλήρωσα 20 δολάρια για μια σύντομη πτήση προς την Aβάνα από το Μαϊάμι, όπου έπαιζα τένις με πλουσίους που δεν ήξεραν να παίζουν κι έβγαζα το ψωμί μου, ενώ έμενα δωρεάν στο Miami Racquet club. Η πτήση διήρκησε 40 λεπτά κι έφτασα σε μια ηδονική, σέξι ατμόσφαιρα με ιερόδουλες, τζόγο και αμαρτία, και πήγα στο Floridita που ήταν γεμάτο με κόσμο, αλλά δεν ήταν εκεί ο Papa.

Το σπίτι του Hemingway βρισκόταν στο προάστιο της Αβάνας San Francisco de Paula και ήταν ένα μεγάλο σπίτι με λευκό σοβά και ένα πύργο όπου δούλευε εκείνος δίπλα στην πισίνα. Δακτυλογραφούσε όρθιος σε μια γραφομηχανή που μόλις που χωρούσε πάνω από τη βιβλιοθήκη όπου έγραφε. Τόση ήταν η φήμη και η επιρροή του που όταν ζήτησα από έναν ταξιτζή να με πάει εκεί –μια κούρσα 20 λεπτών- ο άντρας αρνήθηκε εκτός κι αν του έδειχνα το πάσο μου. Ο Papa έμεινε στην Αβάνα ακόμη και μετά την κατάληψή της από τον Κάστρο το 1959, αλλά μέχρι τότε ήταν άρρωστος και υποβαλλόταν σε ηλεκτροσόκ στην κλινική Menninger στη Μινεσότα.

Έτσι, πέρασα τη νύχτα μου στην Αβάνα, στο Hotel Nacional, όπου έφαγα ένα υπέροχο δείπνο, περπάτησα στο φημισμένο Malecon μπροστά από το ξενοδοχείο και στη συνέχεια, επισκέφτηκα έναν οίκο, όπου με λιγότερο από 1 δολάριο οι ορμές ενός νεαρού άντρα ικανοποιούνταν για περίπου 15 λεπτά. Η Αβάνα ήταν όμορφη, λίγο ερειπωμένη, αλλά οι άνθρωποι φαίνονταν χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι. Την επόμενη μέρα, πήρα την πτήση για Μαϊάμι για να παίξω τένις με πλουσίους που δεν ήξεραν να παίζουν. Δεν γύρισα ποτέ στην Κούβα αφού πήρε την εξουσία ο Κάστρο, και οι Κουβανοί που γνώρισα όταν διαγωνιζόμουν σε τουρνουά τζούντο σου έδιναν την εντύπωση ότι είναι θυμωμένοι με τον κόσμο, μια ομάδα σκληρών αθλητών που φαίνονταν πολύ ανικανοποίητοι. Υποθέτω ότι αυτό κάνουν οι δικτατορίες στους ανθρώπους. Εν πάση περιπτώσει, ποτέ δεν θέλησα να γυρίσω πίσω και να ξαναζήσω μια μαγευτική νύχτα αμαρτίας όταν δεν ήμουν πλέον ούτε 20 ετών ούτε φτωχός.