California Dreaming

Allah-Las

της Μαριανίνας Πάτσα

Aν και σχηματίστηκαν το 2008, η μουσική της indie rock μπάντας Allah-Las μάς μεταφέρει άμεσα στη χρυσή εποχή του καλιφορνέζικου ήχου της δεκαετίας του 1960, όχι ως μίμηση, αλλά ως ιδιαίτερο ηχητικό κοκτέιλ, γεμάτο βρετανικές επιρροές από τα ’50s και τα ’60s. Όλα ξεκίνησαν τυχαία, όταν οι Matt Correia και Spencer Dunham γνώρισαν τον Pedrum Siadatian στο δισκάδικο Amoeba Records του Λος Άντζελες. Εν τω μεταξύ, οι αγορές τους περιλάμβαναν μια ολλανδική συλλογή γκαράζ και ένα γερμανικό avant-garde soundtrack. Παρά τα ετερόκλητα γούστα τους, κάτι τους ένωσε. Οι τρεις τους ξεκίνησαν να «τζαμάρουν» για πλάκα. Λίγο αργότερα, μαζί με τον παιδικό φίλο του Correia, Miles Michaud, σχημάτισαν τους Allah-Las.

Τον Σεπτέμβριο του 2012, οι Allah-Las κυκλοφόρησαν το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ τους, μια ονειροπόλα και ρομαντική συλλογή κομματιών, τα οποία, ενώ εμπεριέχουν χαρά, ταυτόχρονα σε καταλαμβάνει και μια μελαγχολία όταν τα ακούς. Ο Τύπος το περιέγραψε ως «μια αβίαστη παρτίδα από μινόρε ομορφιές, που αναμοχλεύουν απαλά τις σκέψεις των νέων ανθρώπων: το σεξ, την ελευθερία, τους τρόπους με τους οποίους το πρώτο μπορεί να παρεμβαίνει στο δεύτερο, και το αντίστροφο». Τα χρόνια περνούν και οι μελωδίες τους συνεχίζουν σαν απόηχοι ονείρου. Τη δισκογραφία τους συμπληρώνουν τα «Worship The Sun» (2014) και «Calico Review» (2016). «Allah» στα Αραβικά σημαίνει «θεός», και αυτό το χρησιμοποίησαν γιατί ήθελαν απλώς κάτι που «να ακούγεται ιερό». Τους πήρε καιρό να συνειδητοποιήσουν ότι κάποιοι θα το ερμήνευαν ως χλεύη απέναντι στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. «Λαμβάνουμε emails από μουσουλμάνους, εδώ στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, που μας λένε ότι προσβάλλονται. Αλλά αυτό δεν ήταν σκόπιμο από μέρους μας». Για την ακρίβεια, οι Τhe Jesus and Mary Chain αποτέλεσαν έμπνευση για την «ιερότητα» της ονομασίας του γκρουπ. Η «θεϊκή υπόσταση» της μπάντας έγινε αιτία να ακυρωθεί μια εμφάνισή τους στην Τουρκία, επειδή ο διοργανωτής δεν ένιωθε άνετα να τους διαφημίσει. Όμως, παρά τις παρεξηγήσεις και τα ευτράπελα, εκείνοι δεν θα το άλλαζαν με τίποτα.

Οι επικριτές τους τους αποκαλούν συχνά ρετρολάγνους, όμως το κουαρτέτο δεν… κάθεται να σκάσει. «Δεν προσπαθούμε για έναν συγκεκριμένο ήχο», λένε και δεν ενδιαφέρονται να αποδείξουν πως οι επιρροές τους επεκτείνονται και μετά το έτος 1965. Άλλωστε το θέμα είναι τι κάνουν οι θαυμαστές τους. Εκείνοι που χαρακτηρίζουν τα live τους «βόλτα μια δροσερή νύχτα» και βυθίζονται μέσα στη γλυκιά μελαγχολία τους. Καθόλου άσχημα για μια μπάντα η οποία, όταν ξεκίνησε, είχε δύο μέλη που δεν μπορούσαν καν να παίξουν σωστά τα μουσικά τους όργανα! Οι Correia και Dunham έχουν δηλώσει πως «είχαμε πολλές εμφανίσεις όπου μαθαίναμε πάνω στη σκηνή και ταυτόχρονα μας έπιαναν γέλια. Αισθανόμαστε πολύ τυχεροί που φτά- σαμε έως εδώ, λοιπόν. Και ναι, το να είσαι σε μια μπάντα είναι το ωραιότερο πράγμα του κόσμου».

mancoderadio.com

Popular
Recent
About Men