Το πιο δύσκολο “ρούχο” στη γκαρνταρόμπα ενός gent είναι ο εαυτός του. Αυτό το “μαύρο παλτό” που σε άλλους πέφτει άχαρα και σε άλλους sur mesure. Που άλλοι το φορούν και άλλους τους φοράει.

Ο Tom Waits, ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή τραγουδοποιός, φοράει το δικό του μαύρο παλτό με στυλ, από το 1972.

Η φωνή του μοιάζει σαν να γλίστρησε από το τασάκι, διέσχισε τη λάθος πλευρά της πόλης για να τρακάρει τελικά μ’ένα βαγόνι φορτωμένο με bourbon.
Και μ’ αυτή την φωνή κουβαλάει λόγια που πάντα σε αφορούν. Πότε σε πονάνε, πότε σε λυτρώνουν ή απλά σου βρίσκονται για να πεις αυτό που θες στη γυναίκα απέναντί σου:

“I had a beer
and now I hear
you calling out for me
and I hope that I don’t fall in love with you”

Τον χαζεύεις στο youtube μέσα στο σκούρο του κουστούμι, δεμένο με μια γραβάτα που μπορεί ν’ αγόρασε χθες αλλά μπορεί και να την τσίμπησε το ’67 από τον παππού του και πάντα φορώντας ένα καπέλο. Το φοράει τόσο εύκολα που θα ορκιζόσουν ότι γεννήθηκε μ’αυτό. Ο Tom Waits έτσι όπως ανακατεύει τα genres της blues, jazz και pre-rock, έτσι ανακατεύει την
ετικέττα του fine gentleman με την ανεμελειά του μποέμ. Και όπως είναι αξύριστος, άσχημος και απόλυτα ακαταμάχητος, ορίζει μια αυθεντία στην έννοια του στυλ.

Τον ακούς λοιπόν, σε βινύλιο ή σε CD κι εκεί που η βραχνάδα του με μια γλυκιά μελωδία —όπως αυτή του “You Can Never Hold Back Spring”— σε χαλαρώνει στην πολυθρόνα, βροντάει δυο μπάσες
νότες στο πιάνο. Γυρνάει το tempo και σου περιγράφει μια σκηνή grotesque που ίσως έζησε – ίσως φαντάστηκε. Όπως και να’χει, όμως, σ’ έχει πείσει πια πως εκεί έξω υπάρχει μια τεράστια γη που για να την περπατήσεις χωρίς να χαθείς, πρέπει να φορέσεις το “μαύρο σου παλτό” με το δικό σου, προσωπικό στυλ.