του sir Taki Theodoracopulos

GSTAAD— H Martha Gellhorn ήταν μια ξανθιά Αμερικανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος με μακριά πόδια, η οποία έγινε η τρίτη και η προτελευταία σύζυγος του Papa Hemingway. Έγινε γνωστή όταν ο συγγραφέας H.G. Wells -τότε 70 ετών- την ερωτεύτηκε παράφορα, της έδωσε κάποιες συμβουλές για το γράψιμό της και της προσέφερε ένα μικρό ποσό προκειμένου να τον ενημερώνει για τις αμερικανικές τάσεις. Ήταν 27 ετών εκείνη την περίοδο. Ο Wells γνωρίστηκε με την Martha στο Λευκό Οίκο κατά τη διάρκεια της Προεδρίας του Franklin Roosevelt λίγο πριν τον πόλεμο, με την Eleanor να είναι φίλες με τη μητέρα της Martha, η οποία ήταν γνωστή στον περίγυρο του St. Louis για τον έρωτά της για την Πρώτη Κυρία.

Ναι, αγαπητοί μου αναγνώστες, το σεξ υπήρχε και τότε αλλά οι άνθρωποι δεν τουϊτάραν σχετικά μ’ αυτό, απλά το έκαναν. Ποτέ δεν γνωρίστηκα με την Martha Gellhorn, παρόλο που ζούσε μερικά σπίτια πιο κάτω από εμένα στην Πλατεία Cadogan και τις φορές που την πέτυχα -μια ηλικιωμένη γυναίκα που κουβαλούσε κάτι πλαστικές τσάντες- δεν ήθελα να την αποσπάσω από τη ρουτίνα της με ερωτήσεις σχετικά με τον ήρωά μου Papa, και γιατί τον μισούσε τόσο. Στα νιάτα της, η Martha ζούσε στο όμορφο σπίτι του Wells στο Regent’sPark και ο σπουδαίος άνδρας -κοντός, κοκκινωπός και με κοιλίτσα- είχε αρκετές φαντασιώσεις γι’ αυτήν, αλλά η τύχη ήταν με το μέρος της. Ο Wells είχε την Moura Budberg, πρώην ερωμένη του Maxim Gorky, ως «μόνιμη» ερωμένη, όποτε οι ερωτικές επιθυμίες του ίδιου δεν καρποφορούσαν.

H Martha Gellhorn (1908-1998)

Μπορείτε να μαντέψετε τι επακολούθησε; Ο γερο-λάγνος διέταξε την Martha να είναι πιο πειθαρχημένη – να ξυπνά νωρίς για πρωινό και να περνά τις φυσιολογικές ώρες της ημέρας πίσω από τη γραφομηχανή- συνήθειες που οι περισσότεροι νέοι θεωρούσαν ανούσιες. Ο Wells επέμεινε, όποτε για να επιστρέψει πίσω σε αυτόν, η νεαρή γυναίκα πήγε στον κήπο και χρησιμοποίησε τη γραφομηχανή για κάμποση ώρα, και πριν το μεσημεριανό είχε δημιουργήσει κάτι το οποίο ο Wells θεωρούσε αριστούργημα. Ο Λονδρέζος ατζέντης της το πούλησε αμέσως στο Spectator, που αλλού; Αλλά εδώ έρχονται τα άσχημα. Το όνομα του αριστουργήματος ήταν «Justice at Night», και αφορούσε μια ιστορία λιντσαρίσματος ενός 17χρονου μαύρου αγρότη στο Μισισιπή, κοντά στα σύνορα της Λουϊζιάνα.

Η Martha και ένας φίλος της Γάλλος ήταν αυτόπτες μάρτυρες στην τραγωδία. Χρησιμοποίησε ουδέτερο ύφος και κράτησε τα συναισθήματά της εκτός, αυξάνοντας την απέχθεια όσο ο αναγνώστης διάβαζε. Το Speccie (Spectator) πλήρωσε 50 δολάρια για το άρθρο, 50 προπολεμικά δολάρια, τα οποία θα μπορούσαν να βάλουν ιδέες στα νεαρά και φαντασμένα άτομα που αρθρογραφούν σήμερα στο καλύτερο και πιο παλιό περιοδικό στον κόσμο. Ξεχάστε το. Η Martha έγραψε για το πώς «το θύμα έβγαλε μια τρομερή κραυγή που έμοιαζε με κλαψούρισμα σκυλιού…» και περιέγραψε την απαίσια μυρωδιά της κηροζίνης με την οποία έλουσαν τον καημένο τον νεαρό. Το άρθρο του The Spectator έκανε οποιονδήποτε μετρούσε η γνώμη του να εξεγερθεί. Το Reader’s Digest αγόρασε τα δικαιώματα και πολλά περιοδικά αναδημοσίευσαν το κείμενο. Η Martha Gellhorn έγινε διάσημη εν μια νυκτί. Ήταν ψηλή, ξανθιά, έξυπνη, είχε σπουδαία πόδια, ήταν φίλη με σπουδαίους άνδρες και Προέδρους και μπορούσε να γράψει καλύτερα από τους περισσότερους άνδρες. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: Η Martha Gellhorn είχε επισκεφθεί τον Nότο μόνο μια φορά, στον δρόμο της προς την Καλιφόρνια, δεν είχε πάει ποτέ στο Μισισιπή, δεν υπήρξε ποτέ μάρτυρας ενός λιντσαρίσματος και δεν είχε ακούσει ποτέ κάποιο θύμα να κάνει όπως το σκυλί που κλαίει. Το κοντινότερο σε τρόμο που είχε καταφέρει καλλιτεχνικά να αποτυπώσει ήταν όταν μπήκε σε μια νταλίκα , της οποίας ο οδηγός καυχιόταν ότι είχε μετάσχει σε ένα λιντσάρισμα μαύρου πριν μερικά χρόνια.

Διάβασα κάπου ότι η Martha δεν επέστρεψε την επιταγή του Spectator. Στην πραγματικότητα, τη χρησιμοποίησε για να ταξιδέψει στο Παρίσι με σκοπό να βρει έμπνευση για ένα νέο μυθιστόρημα. Οπότε τι καινούργιο έχουμε; Οι αριστεροί δημοσιογράφοι είναι διάσημοι για τα ψέματά τους και η Μάρθα δεν αποτελεί εξαίρεση. Τι είναι ένα κατασκευασμένο λιντσάρισμα, μπροστά σ’ αυτό που έκανε ο Walter Duranty των New York Times, ο οποίος είπε ψέματα για τον θάνατο 5 εκατομμυρίων Ουκρανών από πείνα που διέταξε ο Στάλιν; Όπως έγραψε ο Lionel Shriver πριν μερικές εβδομάδες, δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τους New York Times. Εγώ πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι χειρότερο απ’ αυτό. Η συγκεκριμένη εφημερίδα αντικατέστησε την Pravda στην «κατασκευή» ειδήσεων, όπως το Project 1619 ( πρότζεκτ της εφημερίδας), το οποίο ακόμη και ο Βαρόνος Munchausen δεν θα τολμούσε να εφεύρει.

H Martha Gellhorn μαζί με τον Papa Hemingway.

Τα προβλήματα της Martha με τον Hemingway ξεκινούσαν, πιστεύω, από το γεγονός ότι ζήλευε το ταλέντο του, όσο η δικιά της μυθοπλαστική ικανότητα περιοριζόταν στο λιντσάρισμα του Μισισιπή και στο μυθιστόρημα για την Τσεχία «A Stricken Field». Συνεχώς του έλεγε να ηρεμήσει όταν αυτός καυχιόταν ή εκφόβιζε ανθρώπους, κάτι που ήταν ένα καλό πράγμα, αλλά το έκανε εκδικητικά, όχι επειδή θεωρούσε ότι ήταν κάτι λάθος για να το κάνει ο Hemmingway. Έχετε υπόψιν σας ότι σαν γυναίκα ήταν πολύ γενναία, δραστήρια μέχρι το τέλος της ζωής της, κάλυψε διάφορους πολέμους δίπλα στους καλύτερους, συμπεριλαμβανομένου και του Robert Capa (φωτογράφος), ο οποίος αποτύπωσε με το φακό του τη σπουδαιότερη πολεμική φωτογραφία, ενός Ισπανού εθελοντή στον εμφύλιο πόλεμο τη συγκεκριμένη στιγμή που χτυπήθηκε από μια φασιστική σφαίρα. Αλλά αυτό αποδείχθηκε ψέμα, καθώς η φωτογραφία σκηνοθετήθηκε από τον γοητευτικό, αριστερό Capa και την παρέα του.

Παρόλο που τ’ όνομα της Martha έγινε συνώνυμο της λέξης θάρρους στο πεδίο μάχης -κάτι που μπορεί να έστριψε το μυαλό του Hemmingway προς τον λάθος δρόμο- όπως και πολλές γυναίκες στην Αριστερά, προσελκύσθηκαν από πολύ δυνατούς και πλούσιους άνδρες, όπως ο Στρατηγός James Gavin και ο Laurance Rockefeller, μεταξύ άλλων. Αυτοκτόνησε το 1998 λόγω της κακής της υγείας, μια γενναία πράξη. Αν και είναι καθαρή υπόθεση, αν ζούσε σήμερα θα ήταν υπέρ της Ε.Ε., ενός καθαρά αντιδημοκρατικού θεσμού που έχει κακοδιαχειριστεί τα πάντα εκτός από τους μισθούς των ελίτ που έχει για υπαλλήλους. Θα ήταν κατά του Brexit και του Boris, αν και θα προσπαθούσε να τον αποπλανήσει όσο θα ήταν δήμαρχος. Θα ήταν υπέρμαχος του BLM και του Biden και σίγουρα θα έγραφε άρθρα τύπου Der Stürmer (εφημερίδα των ναζί) εναντίον του Trump.