του Sir Taki Theodoracopulos

Όπως και οι υπόλοιποι που ήταν ζωντανοί στις 22 Νοεμβρίου του 1963, θυμάμαι ακριβώς το πού ήμουν και τί έκανα όταν άκουσα την είδηση της δολοφονίας του Προέδρου John Fitzgerald Kennedy. ( Μόλις έβγαινα από το 21 Club της Νέας Υόρκης μετά από γεύμα). Ο JFK δεν ήταν μόνο ένας από τους νεότερους Προέδρους στην ιστορία αλλά μάλλον και ο πιο εμφανίσιμος και φυσικά, ο πρώτος Καθολικός στο Λευκό οίκο. Για το θάνατό του θρήνησε όλη η Αμερική και στην πραγματικότητα και όλος ο κόσμος, με άνδρες και γυναίκες να κλαίνε φανερά στην κηδεία του, ειδικά όταν η χήρα του με τον τρίχρονο γιό στην αγκαλιά της, χαιρετούσε καθώς περνούσε πάνω στο άλογο…

57 χρόνια αργότερα, ο θρήνος για έναν άλλο σταρ έφτασε στα επίπεδα του Kennedy ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, αν αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στον τυχαίο θάνατο του Kobe Bryant. To περιοδικό Time έβαλε τον Kobe στο εξώφυλλό του, κάτι το οποίο απέτυχε να κάνει στην περίπτωση του παρασημοφορημένου στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Audie Murphy, όταν έχασε τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα, αλλά και στην περίπτωση του ανίκητου πρώην πρωταθλητή βαρέων βαρών Rocky Marciano, όταν πέθανε κατά την προσγείωση με ένα μικρό ιδιωτικό αεροπλάνο.

Ο Murphy έγινε ένας πολύ διάσημος ηθοποιός με ειδίκευση στα Westerns, τον οποίο το Χόλυγουντ τον καταδίωξε μετά την έκδοση του πολύ επιτυχημένου βιβλίου του «To Hell and Back». Δεν υπήρχαν κάποια σκάνδαλα να του προσάψουν αλλά ποτέ δεν επέστρεψε στο Χόλυγουντ. Ούτε ο Rocky, που έβγαλε knock out 49 αντιπάλους, χωρίς ποτέ να προσβάλλει κανέναν. Όμως, ο τύπος και τα media γρήγορα τους ξέχασαν. Φωνακλάδες καυχησιάρηδες όπως ο Muhammad Alli γρήγορα έγιναν το No. 1, και όσο περισσότερο προσβάλλαν αντιπάλους τόσο περισσότερο έπεφταν τα φώτα πάνω τους.

Ο Kobe Bryant δεν έχει καμία σχέση με τους παραπάνω. Στην πραγματικότητα, είχε εξίσου καλή «εξω-μπασκετική» συμπεριφορά, πέρα από τις ηρωϊκές επιδόσεις του μέσα στο γήπεδο . Οι έγχρωμοι επαγγελματίες Αμερικάνοι αθλητές και βάζω μέσα στη λίστα και τους παίκτες κολλεγίου, δεν μπορούν ακριβώς να συγκριθούν με τους «Chariots of Fire» τύπου αθλητές του παρελθόντος. Η πλειοψηφία αφορά παιδιά από ghetto, τα οποία προέρχονται από διαλυμένα σπίτια ή έχουν μεγαλώσει από ανύπαντρες μητέρες.

Ο Kobe, φυσικά, ήταν η εξαίρεση στον κανόνα ακόμη και στη δημιουργία μιας μεγάλης οικογένειας, με μία και μόνο γυναίκα. Και ήταν τυχερός που ήταν έγχρωμος, καθώς εάν ήταν λευκός θα τον είχαν λοιδορήσει το 2003 όσον αφορά την υπόθεση βιασμού ενός 19 χρονου λευκού κοριτσιού. Η κατηγορία σεξουαλικής επίθεσης απορρίφθηκε, όταν το θύμα επέλεξε να μην καταθέσει και να το λύσει εξωδικαστικά. Νομικά μιλώντας, οι επιφανείς δικηγόροι που στάλθηκαν από τους Lakers στο Κολοράντο, ανακοίνωσαν ότι ο Kobe εσφαλμένα πίστεψε ότι η πράξη ήταν συναινετική και από τις δύο πλευρές.

Τώρα, δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω με την άποψη ότι σχεδόν σε κάθε κουλτούρα ο μεταθανάτιος έπαινος έρχεται αμέσως μετά το θάνατο ενός προσώπου. Αλλά όπως είπε ο Βολταίρος: « Οφείλουμε σεβασμό στους ζωντανούς και στους νεκρούς μόνο την αλήθεια». Απλά φανταστείτε τι θα γινόταν στην καριέρα ενός λευκού αθλητή, αν μερικώς αποδεχόταν το λάθος του σε μια υπόθεση βιασμού. Τα παπαγαλάκια των New York Times και της Washington Post θα απαιτούσαν μια μακρά ποινή φυλάκισης και το τέλος της καριέρας του. Όχι όμως στην περίπτωση του Kobe. Στην πραγματικότητα, οι λίγοι που έφεραν στο προσκήνιο τις υποθέσεις βιασμού του 2003, επλήγησαν από μία γρήγορη και έντονη αντίδραση στα social media και κατηγορήθηκαν για ρατσισμό. Στην υπόθεση του Bryant, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή σε διάφορα σπορ events όπως και στο Super Bowl, και για μεγάλο διάστημα τα mainstream μέσα τον αποθέωναν. Και ενώ ο Kobe δεν βρίσκεται ανάμεσά μας, ο όρος βιασμός θεωρείται θανάσιμη αμαρτία αν αναφέρεται στην περίπτωση του.

Δεν έχει νόημα. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αγγλία. Όπως και στην Αμερική, οι Βρετανοί δέχονται πλύση εγκεφάλου από ανόητους διάσημους σχετικά την κακή τους συμπεριφορά όσον αφορά το περιβάλλον, την πολιτική των φύλων, τη σεξουαλική παρενόχληση και φυσικά το κίνημα #MeToo. Και για το ρατσισμό, από την αντίστροφη πλευρά όμως. Τα τελευταία χρόνια, εκατοντάδες τίμια λευκά κορίτσια έχουν κακοποιηθεί, βιαστεί, τραυματιστεί και είναι ανίκανα να προχωρήσουν στη ζωή τους, χωρίς να έχουν κανέναν υψηλού προφίλ άτομο να τις προστατέψει και να μιλήσει γι’αυτές. Ούτε καν ο Joaquin Phoenix, ο οποίος προτίμησε να υπερασπιστεί τις αγελάδες παρά τις ίδιες.

Είναι γνωστές ως επιθέσεις των «grooming-gang». Οι Ασιάτες, κυρίως από το Πακιστάν, είναι οι ένοχοι. Είναι αυτοί που βίασαν, χτύπησαν και φυλάκισαν λευκά κορίτσια από χαμηλού εισοδήματος περιοχές όπως το Rochdale, το Bradford, το Rotherham, το Oldham, το Derby, το Bristol και άλλα μέρη του Βορρά. Παρόλο που οι βασικοί ύποπτοι καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν, πήρε χρόνια στη Βρετανική αστυνομία να αντιληφθεί ότι οι Πακιστανοί βίαζαν και εξανάγκαζαν μικρά κορίτσια και γυναίκες στην πορνεία, αφού πρώτα τις νάρκωναν με ουσίες και ποτά. Ο λόγος για τον οποίο συνέβη αυτό, ήταν επειδή σε μια πόλη που στη μειοψηφία οι άνδρες ήταν καφέ χρώματος, τα θύματα όλα ήταν λευκά. Ένα όμως είναι σίγουρο: Αν τα θύματα ήταν έγχρωμα κορίτσια του σχολείου τα οποία είχαν μπει στο στόχο μιας συμμορίας λευκών, θα είχαμε διαδηλώσεις στους δρόμους, μία επίσκεψη από τη Meghan και τον Harry και αμέτρητους celebrities να τους υποστηρίζουν.

Η κακοποίηση λευκών κοριτσιών σταμάτησε να ελέγχεται για χρόνια, επειδή ήταν ο λάθος τύπος θυμάτων και ο λάθος τύπος παραβατών. Όλοι οι σταρ ήταν πολύ απασχολημένοι για να αναφέρουν τα θύματα. Άλλωστε, ήταν κάποιες φτωχές λευκές βρετανές κοπέλες. Ο Φοίνιξ όμως, βρίσκεται εκεί έξω για να φροντίζει τις αγελάδες.

Photo Credit: Getty Images | Ideal Image