της Μαριανίνας Πάτσα

Τραγουδούσα όπως όλα τα παιδάκια. Δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, αλλά σίγουρα μου άρεσε να εκτίθεμαι και να διασκεδάζω τον κόσμο. Αυτό με ανέβασε τελικά πάνω στη σκηνή. Ξεκίνησα δίπλα στον Φοίβο Δεληβοριά το 2009. Είχαμε κάνει μια πολύ ωραία παράσταση που λεγόταν «Big Band» και στην οποία συμμετείχαν μόλις τρία άτομα! Tο 2010 οι Ιμάμ Μπαϊλντί έψαχναν μια γυναικεία φωνή για να κάνουν συναυλίες, διότι έως τότε είχαν μόνο δισκογραφική παρουσία. Και εκεί ξεκίνησε η συνεργασία μας. Εδώ και δύο χρόνια έχω και το δικό μου πρότζεκτ, το «Σούλη Ανατολή», σε παραγωγή των Ιμάμ Μπαϊλντί.

Σούλη Ανατολή είναι ο τίτλος του πρώτου μου προσωπικού άλμπουμ. Είναι όμως και ένα alter ego, μια πιο εξωστρεφής, φανταχτερή περσόνα και έξω από κάθε ψυχολογική κρίση, τολμώ να πω. Το όνομα είναι ουσιαστικά το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου όταν ήταν τραγουδίστρια τη δεκαετία του ’50 στον Βόλο. Τότε, όμως, μια γυναίκα έπρεπε να διαλέξει: εργασία ή οικογένεια. Και εκείνη διάλεξε την οικογένεια. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, θέλω να τιμήσω τις επιλογές της και να εκπληρώσω το όνειρό της.

Το προσωπικό μου άλμπουμ περιλαμβάνει τρεις διασκευές και επτά δικά μου τραγούδια από τους Δημήτρη Μπαλογιάννη και Φοίβο Δεληβοριά. Το όλο πρότζεκτ είναι το εκ διαμέτρου αντίθετο των Ιμάμ, όπου ακούμε παλιά τραγούδια σε πιο χορευτικές εκδοχές. Στη «Σούλη» έχουμε νέα τραγούδια, στα οποία δίνουμε έναν πιο αναλογικό ήχο.

Έχουμε πολλές δυνατές στιγμές στις συναυλίες μας τόσο με τους Ιμάμ Μπαϊλντί, όσο και με τη «Σούλη Ανατολή», και κάθε φορά μοιραζόμαστε πολύ έντονα συναισθήματα, όπως π.χ. η πρώτη συναυλία μας με τους Ιμάμ στο Λονδίνο. Η καυτή ενέργεια που έβγαινε από το κοινό κάποια στιγμή μού έφερε δάκρυα στα μάτια.

Είμαι οχτώ χρόνια με τους Ιμάμ κι έχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές, από το Lowlands Festival μέχρι το South by Southwest του Τέξας. Έχουμε
δημιουργήσει μια βάση Ελλήνων και ξένων, στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, οι οποίοι μας ακολουθούν ό,τι και να κάνουμε, ανεξάρτητα από
το αν καταλαβαίνουν τη γλώσσα ή όχι, και αυτό είναι κάτι πολύ συγκινητικό. Με τη «Σούλη» ξεκινάμε από την αρχή. Θέλω να πάρω το πράγμα
από τη βάση του, χωρίς να υπάρχει τίποτα ως δεδομένο. Παίζουμε σε μικρούς χώρους και για εμένα είναι σημαντικό να βλέπω ότι τελικά ο
κόσμος δεν εκλαμβάνει αυτό που βλέπει σαν κάτι δεδομένο. Τη μία μέρα έρχεται να ακούσει τη «Σούλη Ανατολή» και την άλλη τους Ιμάμ, και
αυτό είναι εντελώς διαχωρισμένο στον νου των θεατών/ακροατών. Κι επειδή έχουμε αγωνία να το μεταδώσουμε, είναι συγκινητικό να βλέπω
πως δεν χρειάζεται τελικά να εξηγηθεί τίποτα απολύτως.

Πριν ασχοληθώ με τη μουσική, άκουγα στο ραδιόφωνο τραγούδια της δεκαετίας του 1990 και του 2000, αλλά και τα αγαπημένα της αδελφής
μου, από hip hop μέχρι Michael Jackson. Όταν άρχισα να έχω τις δικές μου μουσικές αναζητήσεις, μου άρεσε πολύ ο Tom Waits, η Joni
Mitchell και τραγουδοποιοί που δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην ατμόσφαιρα. Όμως ο Μάνος Χατζιδάκις μού άνοιξε έναν καινούργιο κόσμο και αυτός ήταν ουσιαστικά ο λόγος που μπήκα στην αναζήτηση όσον αφορά το τραγούδι, τόσο μέσω της μουσικής του όσο και μέσω
της γραφής του. Πολύ αργότερα «κόλλησα» στο τραγούδι της δεκαετίας του ’60 και του ’70 και νομίζω πως ουσιαστικά είναι κάτι πάρα
πολύ σύγχρονο.

Δεν υπάρχει παρθενογένεση. Για όλα χρειάζεται να εμπνευστούμε από κάπου και είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια εποχή όπου έχουμε
πρόσβαση σε τόσο πολλές πληροφορίες και εξελιγμένες τεχνολογίες. Παίρνεις στοιχεία από τους προγενέστερους και δημιουργείς κάτι
καινούργιο.

Έχω τελειώσει σπουδές Ιστορίας και Αρχαιολογίας, μα δεν θεωρώ ότι μεταπήδησα στη μουσική. Έχει μεγάλη σχέση το ένα με το άλλο, διότι και μέσα από τη μουσική, και μέσα από την ιστορία αποκωδικοποιείς την ανθρώπινη ψυχή. Πιστεύω όμως πως η καλύτερη εποχή είναι πάντα αυτή που ζούμε. Ίσως καλλιτεχνικά να στρεφόμαστε στο παρελθόν, διότι ήρθαμε σε ένα τέλμα και θέλουμε να κάνουμε μια επανεκκίνηση.

Σήμερα είναι δύσκολο να επιβιώσεις σε οποιοδήποτε επάγγελμα. Όμως, αν αυτό που θέλεις να κάνεις έχει κάτι να πει, τότε μπορεί να
επιβιώσεις πιο εύκολα, και αυτό είναι ένα στοιχείο που θεωρώ θετικό στην κρίση. Το γεγονός πως απογυμνωνόμαστε από τα περιττά. Όλοι οι
καλλιτέχνες που κινούνται σήμερα βλέπω πως έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Υπάρχει μια ειλικρίνεια. Αυτή την περίοδο ακούω παλιά λαϊκά
και Τρίτο Πρόγραμμα. Βλέπω σειρές, κυρίως παλιές (βλέπεις τι έχω πάθει με τα ρετρό;). Στην ελληνική τηλεόραση μου αρέσει που υπάρχει
κινητικότητα. Πιστεύω πως σιγά σιγά θα βρούμε την ταυτότητά μας.

Στον ελεύθερο χρόνο μου προτιμώ να κάθομαι παρέα με τους γάτους μου (τον Οράτιο και τον Οκτάβιο) και να σκέφτομαι τη δουλειά. Αγχώνομαι με τον ελεύθερο χρόνο και θέλω να τον καλύψω με δημιουργικά πράγματα, όπως δουλειά στο στούντιο και ιδέες για κάποια επόμενη εμφάνιση.

Αν μπορούσα να συνεργαστώ με οποιονδήποτε, θα ήθελα αυτός να είναι ο λάτιν μουσικός και παραγωγός Willy Colon. Αλλά θα ήθελα πολύ
να μπορούσα να πάρω το λεωφορείο, να πάω στο Αιγάλεω στο σπίτι του Ζαμπέτα και να μου πει: «Μανίτσα μου, έχω μια πενιά για σένα».

Αν συναντούσα τον Θεό, δεν ξέρω τι θα του έλεγα. Είναι στην ανθρώπινη φύση ό,τι βιώνουμε. Χαρά, θλίψη, έρωτας, πόνος, δημιουργία…
Ίσως να τον ρωτούσα τι υπάρχει έξω από το σύμπαν. Η ύπαρξή μας είναι τόσο μικρή, αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγάλη. Είναι ωραίο να βγαίνεις
από τον εαυτό σου και να βλέπεις τη ζωή σου από απόσταση. Τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους κλίμακα.

Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός