του Χρήστου Ζαμπούνη

Τούτες τις ημέρες, που η συζήτησις περί αντιγραφής ήλθε εις το προσκήνιο εξ΄αφορμής της διενέξεως μεταξύ των δημοφιλών τηλεπαρουσιαστών Αντώνη Κανάκη και Γρηγόρη Αρναούτογλου, ανέσυρα από την μνήμη την υπόθεση του «My Way». Χρησιμοποιώ όχι τυχαίως τον όρο «υπόθεση», αγγλιστί «case», διότι θα εδύνατο να επισύρει νομικές επιπλοκές. Θα εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί. Το 1967, ο πατέρας του Paul Anka ταξιδεύει με προορισμό την Γαλλία. Εκεί, ακούει την επιτυχία της εποχής, το «Comme d’ habitude», του Claude Francois.

Επιστρέφοντας στην Αμερική, το προτείνει στον Frank Sinatra, και εκείνος με την σειρά του το δίνει στον Paul Anka, για να του γράψει τους αγγλικούς στίχους. Όπερ και εγένετο το 1969, υπό τον τίτλο «My Way», με την επιτυχία που όλοι γνωρίζουμε.

Το 2012, μία ταινία παρουσιάζει τον βίο και την πολιτεία του Claude Francois. Ο τίτλος της «Cloclo», όπως ήταν το υποκοριστικό του κορυφαίου και διαχρονικού ινδάλματος της μεταπολεμικής Γαλλίας. Περίπου στο μέσον της ταινίας υπάρχει μία σκηνή όπου ο Claude Francois έχει μία τυχαία συνάντηση στο λόμπυ ενός ξενοδοχείου με τον Frank Sinatra. «Thank you» υποτονθορίζει ο Αμερικανός σούπερ σταρ στον Γάλλο συνάδελφό του, παρ’ ότι ο ίδιος ποτέ δεν παρεδέχθη δημοσίως την προέλευση του τραγουδιού.

Από την πλευρά του, ο Claude Francois δεν ζήτησε ποτέ δικαιώματα από τον Frank Sinatra, ούτε ο Jacques Revoux και ο Gilles Thibaut που συνεργάσθηκαν στην σύνθεση και στους στίχους, αφού επρόκειτο για συλλογική δουλειά, επιδεικνύοντας μία σπάνια ταπεινοφροσύνη συγκριτικά με τις υπόλοιπες εκδηλώσεις της ζωής του. Κάτι που δεν συνέβη στην περίπτωση των εγχώριων πρωταγωνιστών, οι οποίοι, για να θυμηθώ τα γαλλικά μου, επεδόθησαν εις μίαν απρεπήν «ξεκατινιζασιόν».

Photo Credit: Getty Images | Ideal Image