του Χρήστου Ζαμπούνη 

Το παρατηρητήριό μου δεν είναι η πολύβουη πλατεία της Σκάλας, ούτε το πεζούλι της Αγια–Λεβιάς στην Χώρα, της οποίας, σημειωτέον, λόγω καταγωγής, το αρχικό της όνομα ήταν Θεοκτίστη η Λεσβία. Μία νότια παραλία, μία από τις ελάχιστες αμμώδεις με κρυστάλλινα νερά, έγινε το «γραφείο» μου, υπό την έννοια ότι εδώ συλλαμβάνονται κι εκτελούνται οι πνευματικές εργασίες, είτε πρόκειται για άρθρα είτε για βιβλία. Ένα ακριανό δρύϊνο τραπέζι φιλοξενεί τις δεσμίδες με τα χαρτιά, εφ’ όσον γράφω στο χέρι. «Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι» παρελαύνουν από τις πρωϊνές ώρες, με ελάχιστες ελληνικές παρουσίες, αφού το παλαιό «Giorgo’s Place» μετεβλήθη σε ένα plage–restaurant de luxe. Καταπληκτικό service από δεκάδες νέους και νέες της νήσου, κουζίνα υψηλών προδιαγραφών και dolce far niente. Ωραίες εμφανίσεις, chic ενδυμασίες, καπέλα Panama, και espadrilles αντί για σαγιονάρες. «Αρχή καθάρσεως ησυχία», συνηθίζει να λέει ο πατήρ Φίλιππος κάθε φορά που ανεβαίνουμε με τους ημίονους από τον Ταρσανά προς την σκήτη του των Θωμάδων, και στο «Atmos», ακόμα και όταν είναι fully booked, επικρατεί σεβαστική ησυχία. Δεν είναι άνευ σημασίας ότι ο δημιουργός του είναι ο υιός του αρχιτέκτονος Άρη Κωνσταντινίδη, των Ξενία, ούτε ότι η μητέρα του ήταν η διεθνούς φήμης καλλιτέχνις Ναταλία Μελά, γλυπτά της οποίας κοσμούν τον απέριττης αισθητικής χώρο. Reservez s’ il vous plait. 

Photo Courtesy of Atmos