Είναι αλήθεια πως έχεις κάνει πασαρέλα για τον Mugler δίπλα στην Dianna Ross; «Ναι. Ήμουν σε ένα δωμάτιο με τα εσώρουχα και άλλαζα και μου λένε: “Σε θέλει ο Thierry”. Όταν τον συνάντησα στη Μύκονο μου είχε είπε “θα σε βγά- λω στην πασαρέλα”. Δεν ήμουν μοντέλο, αλλά δεν τον ένοιαζε. Ξαφνικά μπαίνει στο δωμάτιο η Dianna Ross –η οποία ήταν επίσης με τα εσώρουχα- και κάνω μια υπόκλιση σαν να είμαι Άγγλος ευγενής. “Α, πολύ cool είναι αυτός! Μαζί θα την κάνουμε τη βόλτα μας!” είπε η Ross. Ήταν το άνοιγμα μιας πόρτας για ένα μεγάλο ταξίδι. Το μόντελινγκ κράτησε μόνο δύο χρόνια, μα κάπου εκεί ο Γιώργος Πανουσόπουλος μου έδωσε το βήμα για το σινεμά, όπου έψαχνε έναν μη-ηθοποιό (διότι είμαι αυτοδίδακτος), και μετά ο Γιάννης Χουβαρδάς μου έδωσε βήμα στο θέατρο, στο “Μπελβεντέρε” του Von Horváth Ödön. Ήρθαν όλα μέσα από την τύχη, την οποία και ευγνωμονώ».

Με τον Αλέκο Συσσοβίτη βρεθήκαμε με αφορμή το έργο του Χάρολντ Πίντερ «Νεκρή ζώνη», στο οποίο πρωταγωνιστεί και το οποίο ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου, σε παραγωγή του Faust. Πρόκειται για μια μεταφυσική αλληγορική κωμωδία, όπου ένας επιτυχημένος αλκοολικός ποιητής, ο Χιρστ, προσκαλεί έναν αποτυχημένο ποιητή, τον Σπούνερ, που μόλις γνώρισε σε μια παμπ, για να συνεχίσουν να πίνουν και να μιλήσουν. Κατά τις συνομιλίες τους, ξετυλίγονται ιστορίες, αναμνήσεις, παλιές γνωριμίες και κρυφές επιθυμίες. Όμως σύντομα οι ήρωες βρίσκονται σε μια «νεκρή ζώνη», εγκλωβισμένοι μέσα στο δωμάτιο και μέσα στο μυαλό τους, με την κατάρα να μην μπορούν να αλλάξουν θέμα. Στην παράσταση παίζουν επίσης οι Γιώργος Αρμένης, Αντώνης Καρυστινός, Γιάννης Στεφόπουλος, ενώ τη μετάφραση του έργου έχει κάνει ο Αντώνης Πέρης (ο οποίος είναι επίσης συμπαραγωγός αλλά και συνεταίρος του Συσ-σοβίτη στον καλλιτεχνικό πολυχώρο Faust).

«Εδώ και καιρό δεν μπορώ να πω πως παίρνω καλό μεροκάματο από το θέατρο. Παίρνω όμως γνώση, και αυτό το όφελος είναι πολύ μεγαλύτερο. Τέχνες όπως το θέατρο έχουν ένα μεγάλο καλό: σε σπρώχνουν βαθύτερα να βρεις τον εαυτό σου. Το θέατρο με βοήθησε σε αυτή την εξόρυξη των εσώτερων πραγμάτων και είμαι ευγνώμων που προέκυψε η ευκαιρία να ασχοληθώ με αυτό».

«Η κόλαση δεν είναι οι άλλοι. Είναι η δική μας εμμονή να επιβληθούμε στον άλλο μας εαυτό. Τα πράγματα ξεκινούν από εμάς και τελειώνουν σε εμάς. Οι άλλοι άνθρωποι μας δείχνουν τον τρόπο, τον δρόμο και, μερικές φορές, το μέσο για να καταλάβουμε πως πρέπει να συμβιβαστούμε με τη συνύπαρξη του καλού και του κακού μέσα μας. Αυτός είναι ο βαθύς μας εγκλωβισμός. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη φύση μας και τη φύση των πραγμάτων και θέλουμε να επιβάλουμε ή το άσπρο ή το μαύρο, ή το καλό ή το κακό. Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να συνυπάρξει και με τα δύο, έχει κάνει το μεγάλο βήμα. Και τότε πιστεύω πως πρέπει να ευχαριστήσει τους άλλους που είναι ο καθρέφτης του εαυτού του και πάνω απ’ όλα πρέπει να ευχαριστήσει τον εαυτό του, που είχε το σθένος να κάνει αυτή τη διαπίστωση και να πάει παρακάτω. Ο Πίντερ στη “Νεκρή ζώνη” κάνει αυτή τη διαπίστωση, αυτοσαρκάζεται και κλείνει το μάτι στον εαυτό του με χιούμορ – και το χιούμορ είναι απαραίτητο σε αυτή την πάλη».

«Το μοιραίο δεν ελέγχεται, δεν το ορίζουμε. Είναι σημαντικό να μπορέσει κανείς να αποδεχτεί την ύπαρξη του άγνωστου. Σταμάτησε κάνεις τον χρόνο; Αντιμετώπισε κανείς τον θάνατο; Κέρδισε κανείς την αιωνιότητα; Ούτε ένας δεν τα κατάφερε. Ο φόβος δεν καταστέλλεται, αλλά είναι και μια δημιουργική κινητήριος δύναμη. Είμαστε κοινοί θνητοί και είναι φυσιολογικό να φοβόμαστε. Το ζητούμενο είναι να μη δειλιάζουμε, να βγαίνουμε στη μάχη. Εγώ το διαχειρίζομαι αυτό κυρίως μέσω του θεάτρου».

«Η πρόβα είναι μια περίοδος τοκετού. Για μεγάλο διάστημα έχεις κάτι μέσα σου, με τα καλά και τα κακά του, το σκαλίζεις και βγαίνουν στην επιφάνεια πράγματα. Αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση είναι μεγάλο όφελος. Άγχος έχεις κάθε μέρα στο θέατρο, κι αν δεν το έχεις, μάλλον είσαι προβληματικός. Διότι κάθε χαρακτήρας έχει γραφτεί από έναν συγγραφέα που κάτι τον έχει ταλανίσει. Αν δεν τον είχε ταλανίσει το πρόβλημα, ο συγγραφέας δεν θα καθόταν να γράψει, θα έκανε διακοπές. Εσύ πώς γίνεται, λοιπόν, να παίξεις απροβλημάτιστος; Δεν γίνεται. Δεν ταυτίζεσαι».

Από όλους τους ρόλους του πρώτα ξεχωρίζει αυτούς που τον σμίλεψαν, όχι αυτούς που έπαιξε στο σανίδι ή στις οθόνες. «Ξεχωρίζω ως πρώτο έναν ρόλο ζωής που ήταν το να μην αντισταθώ απόλυτα και με πολύ μεγάλο πείσμα όταν σε ηλικία 13 χρονών ο πατέρας μου με πήρε στην οικοδομή να δουλέψω. Ο ρόλος του να υπηρετήσω μια εντολή τόσο σκληρή και να με βάλει να γαλουχηθώ και να σκληραγωγηθώ από τόσο μικρή ηλικία ήταν ο πιο σημαντικός και τον θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Τα χέρια μου είχαν κάλους από το φτυάρι και ένιωθα μέσα μου την αντίσταση μα και το όφελος του να βρίσκομαι εκεί. Έπειτα ξεχωρίζω τον ρόλο του φαντάρου, όπου έζησα πάρα πολύ δύσκολα και έφτασα στο σημείο να ζητήσω από τους γονείς μου να χωρίσουν για να πάρω τρελόχαρτο και μετά να τους παντρέψω εγώ ως κουμπάρος (πράγμα που, φυσικά, τους έκανε να γελάσουν πολύ και δεν έγινε ποτέ). Το φανταρικό με έκανε δυνατό, οπότε κέρδισα ένα εφόδιο για να μπορώ να αντιμετωπίζω τις δύσκολες στιγμές που έρχονται στη ζωή μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας. Αυτοί είναι οι πιο σημαντικοί ρόλοι. Υποκριτικά έχω κάνει τριάντα ρόλους στο θέατρο, αλλά και πολλούς στην τηλεόραση. Έκανα ρόλους με τους οποίους ταυτίστηκα, όσο παράλογοι και αν ήταν. Ακόμα και ο δολοφόνος μέσα του έχει το προσωπικό του δίκαιο. Το θέμα είναι να μπορέσεις να δεις το δίκαιο της μονάδας. Δεν μπορείς να προσεγγίσεις με τη λογική έναν ρόλο. Πρέπει να έχεις χώρο και για το παράλογο».

«Ως άνθρωπος, αποφασίζω πολύ με βάση το ένστικτο. Είμαι παρορμητικός. Επιλέγω αυτό που θα με τραβήξει και θα με ελέγξει. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, τα ζαλίζω πολύ τα πράγματα και μπορεί να φαίνομαι αναποφάσιστος. Είδα 70 σπίτια για να βρω αυτό που θέλω. Είδα 50 χώρους για να κάνω το Faust. Όμως, όταν ερωτεύτηκα, ερωτεύτηκα χωρίς να το σκεφτώ. Κι όταν δω μια συνεργασία που αξίζει τον κόπο, δίνομαι χωρίς αντιστάσεις».

«Ο έρωτας έχει καιρό να μου χτυπήσει την πόρτα. Στη ζωή μου έπαιξε σημαντικό ρόλο όταν υπήρχε. Τώρα ζω μια περίοδο γαλήνης. Ο έρωτας είναι ένα πεδίο κτητικότητας. Είναι πεδίο μάχης. Αλλά, αν το βλέπεις αυτό μόνο σαν αρνητικό πεδίο, κάηκες. Έτσι κι αλλιώς μέσα από την πυρά δεν ξαναγεννιόμαστε;»

«Έχω δει φοβερά πράγματα στα ταξίδια μου, μα πιο έντονα κουβαλάω μέσα μου την Αφρική. Εκεί έχω δει όλο το σκοτάδι και το φως της ανθρωπότητας. Μια μητέρα στο Μάλι μου έδωσε το τριών μηνών παιδί της και μου είπε “πάρ’ το, θα πεθάνει”. Μετά από κάτι τέτοιο, είπα στον εαυτό μου πως, αν ποτέ ακούσω τη λέξη “κρίση” στην Ελλάδα, θα βάλω τα γέλια. Ε, ακόμη γελάω».

Από τη Μαριανίνα Πάτσα

Φωτογράφος: Τάσος Βρεττός

Styling: Δημήτρης Θανέλλας

Hair-Makeup: Αχιλλέας Χαρίτος