Κανένας ποτέ δεν παραδέχτηκε πως το Hollywood είναι αυθεντικό. Και με αυτό δεν εννοώ πως η δουλειά του είναι να κάνει το κοινό να πιστέψει. Αυτό είναι κάτι καλό. Η θαυματουργή ψευδαίσθηση του Hollywood έγκειται στην αίσθηση που περνά, στο «κοίτα πόσο καλός είμαι απέναντι στους φτωχούς, στους έγχρωμους, στους τρανσέξουαλ, στον εγκληματία και ούτω καθεξής». Πότε ήταν η τελευταία φορά που το Hollywood έκανε μια ταινία που δεν παρουσίαζε έναν ιερέα σαν παιδόφιλο, έναν μαύρο εγκληματία που πουλά ναρκωτικά σαν θύμα της κοινωνίας ή έναν στρατιώτη σαν ένα δολοφονικό κτήνος που σκοτώνει αθώους; Πότε ήταν η τελευταία φορά που το Hollywood παρουσίασε έναν πλούσιο να είναι ένας σωστός άνδρας ή έναν Εβραίο τραπεζίτη να είναι διεφθαρμένος, για παράδειγμα;

Θα μπορούσα να συνεχίσω με το «La La land», αλλά ο χώρος είναι πολύτιμος. Μια φορά κι έναν καιρό, είχαμε υπέροχες ασπρόμαυρες ταινίες του θεϊκού Fred Astaire να χορεύει με την Ginger Rogers σε μουσική που είχε γράψει ο μεγάλος Cole Porter. Ήταν κάτι αληθινό που σε έκανε να πιστέψεις. Ήταν κάτι αυθεντικό και συνάμα καλλιτεχνικά ιδιοφυές. Τώρα έχουμε ταινίες πραγματικότητας, κτηνωδώς ρεαλιστικές, με απαίσιες αιματοκυλισμένες σφαγές και εκρήξεις να παρουσιάζονται ως αληθινές. Στην ουσία, δεν είναι η αλήθεια, αλλά η έλλειψη ταλέντου των τωρινών δημιουργών ταινιών, δηλαδή ό,τι πιο μη αυθεντικό. Ιδού ένα σύντομο παράδειγμα: Αυτόν τον μήνα η ταινία «The Post» θα λάβει κάθε δυνατή δημοσιότητα, γιατί ο Τύπος και το Hollywood έχουν μια συμβιωτική σχέση. Η ταινία πραγματεύεται τη δημοσιοποίηση το 1971 κυβερνητικών εγγράφων από την Washington Post, που έδειχναν τις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν σχεδιάσει να εμπλακούν στον πόλεμο του Βιετνάμ πολύ πριν ζητηθεί από τον Uncle Sam να έρθει για να βοηθήσει τον Νότο. Στην ταινία ο Tom Hanks ενσαρκώνει τον Ben Bradlee, τον δημοσιογράφο της υπόθεσης. Ο πρόεδρος Nixon εμφανίζεται να είναι ο κακός που προσπαθεί να αποκρύψει τα «Pentagon papers», όπως αυτά ονομάζονταν. Η αλήθεια είναι ότι ο Nixon προσπαθούσε να διατηρήσει τα αρχεία μακριά από τη δημοσιότητα, προκειμένου να προστατεύσει την υπόληψη του δολοφονημένου JFK.

Ο Ben Bradlee συνήθιζε να προπαγανδίζει για τον JFK και ποτέ δεν δημοσίευσε κάποια «βρωμιά» του. Επομένως, ο Nixon, που τελείωσε τον πόλεμο, φαίνεται ο κακός στην υπόθεση και ο Bradlee, που ψευδολογούσε για να προστατεύσει τον άνδρα που του έκανε χάρες, ο ήρωας. Η αυθεντικότητα εκφράζεται με μια διχαλωτή γλώσσα στο Hollywood.

Η παράδοση, άλλωστε, είναι τόσο αυθεντική όσο μπορεί. Η παράδοση δεν είναι ποτέ βαρετή, τουλάχιστον στο δικό μου βιβλίο, όπως και η κλασική μουσική. Όλοι οι μεγάλοι, Mozart, Beethoven, Schubert, Schuman, Liszt, Wagner, Grieg, Berlioz, Chopin, Haydn, Bach, Handel, Rachmaninov, Prokofiev, Tchaikovsky, Richard Strauss, Puccini, Rossini, Bizet, ήταν αυθεντικοί συνθέτες. Ακολουθήθηκαν από μη αυθεντικούς, με την άτονη μουσική να γίνεται το μαγικό επινόημα που κρύβει την έλλειψη ταλέντου. Η γέφυρα μεταξύ αυθεντικού και μη κτίστηκε από έναν Stravinsky στη σύνθεση «The Rites of Spring», ένα αυθεντικό έργο μουσικής αναζήτησης που αλλοιώθηκε από αυτούς που ακολούθησαν. Η τζαζ είναι αυθεντική, όπως ήταν όλα τα χολιγουντιανά μιούζικαλ από το 1930 έως το 1960. Όλο το rap και το hip-hop είναι μη αυθεντικά, επειδή το μόνο τους μήνυμα είναι να ευχαριστήσουν εκείνους τους κουτούς και ακατέργαστους στους οποίους αρέσει.

Οι περισσότερες πόλεις της Ευρώπης είναι αυθεντικές, όπως είναι και η Νέα Υόρκη, αλλά καμία δεν είναι περισσότερο αυθεντική από τη Βιέννη. Το Λος Άντζελες, περιττό να το πω, είναι το αποκορύφωμα των μη αυθεντικών πόλεων, τόσο ψεύτικη όπως εκείνοι οι φαλακροί άνδρες μέσα στα γυάλινα κλιματιζόμενα κτίρια που διαμορφώνουν τον πολιτισμό μας επί του παρόντος. Ορίστε, η προσλαμβάνουσά μου για την αυθεντικότητα. Κάποιοι από εσάς μπορεί να νομίσουν ότι αυτό δεν είναι τόσο αυθεντικό όσο θα ήθελα να ακουστεί. Φυσικά, αυτό εξαρτάται από εσάς. Η προσπάθεια για αυ- θεντικότητα είναι μη αυθεντική από μόνη της.