του Απόστολου Κοτσάμπαση

Η ζωή μας είναι χτισμένη με στιγμές. Κάποιες, τις θετικές, επιλέγουμε να θυμόμαστε, κρατώντας και  αντικείμενα που συνδέονται μ’ αυτές. Κάτι σαν κλειδιά επαναφοράς τους στη μνήμη μας.

Όπως το πρώτο, ραμμένο επί παραγγελία, κοστούμι με τα αρχικά μας στην εσωτερική επένδυση. Κάτι περισσότερο από μια ανάμνηση. Εικόνα  μιας τελετής μύησης στην ωριμότητα.

Οι  υπογραμμισμένες προτάσεις του Hemingway, στις φουσκωμένες από την υγρασία της θάλασσας σελίδες του  βιβλίου του, δεν είναι απλώς μέρος μιας ιστορίας που έζησες μαζί της σ’ ένα νησί. «…κι αν το τώρα είναι μόνο δύο μέρες, τότε δύο μέρες είναι η ζωή σου και όλα τα άλλα μέσα σ’ αυτήν προσαρμόζονται αναλογικά…».

Η  polaroid με μια αφιέρωσή της. Νιώθεις την ένταση ενός καλοκαιριού που δεν τελείωσε ποτέ πραγματικά. «Σαν με κοιτάς…».

Το μαύρο εξώφυλλο του  “Bad Co”. Τραγούδια που έκαναν την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά σ’ ένα πάρτι όπου ο κόσμος έμοιαζε ατελείωτος. «I can’t get enough of your love…».

Το δερμάτινο μπουφάν που φορούσες φοιτητής με τις φθαρμένες ραφές του. Μάρτυρας των χρόνων που κυνηγούσες όνειρα. Αποκόμματα  από εισιτήρια αεροπλάνου για το Παρίσι σού θυμίζουν δρόμους γεμάτους γέλιο, περιπέτεια και μια πόλη που σ’ έκανε να νιώσεις ζωντανός. «We’ll always have Paris…».

Στιγμές και αντικείμενα. Διαφορετικές για τον καθένα. Κομμάτια ενός πολύπλοκου προσωπικού παζλ των στιγμών που μας διαμόρφωσαν. Θυμίζουν το πρόσωπο που υπήρξαμε. Τη ζωή που αγαπήσαμε. Και τι σημαίνει να ζούμε πραγματικά, σ΄ ένα ψηφιακά δικτυωμένο κόσμο που διατηρεί τις αναμνήσεις του σ’ ένα κινητό τηλέφωνο με μπαταρία.

Είναι ο εξατομικευμένος, αναλογικός κωδικός μας.

Photo Courtesy of www.huntsmansavilerow.com