του sir Taki Theodoracopulos

Εκείνος είναι ένας πλούσιος Άγγλος λόρδος με ένα πολύ μεγάλο σπίτι και η γυναίκα του μια όμορφη Αμερικανίδα με μεσο-ατλαντική προφορά. Το λόρδο υποδύεται ο Herbert Marshall, ένα είδωλο του σινεμά των δεκαετιών του ’30 και του ’40, τη σύζυγό του η Norma Shearer, μια σούπερ σταρ του Χόλυγουντ, της οποίας τα μάτια και μόνο σκλάβωναν τους άντρες και της οποίας η φιγούρα μου προκαλούσε άγρυπνες νύχτες ως μαθητής, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ . Έπειτα, υπάρχει ένας μνηστήρας, στο ρόλο ο Robert Montgomery, ο πατρίκιος Αμερικανός καρδιοκατακτητής, ο οποίος υποδύεται έναν πλούσιο μεθυσμένο playboy που κυνηγάει τη Norma, αλλά το κάνει με εκλεπτυσμό και κομψότητα και χωρίς ίχνος τοξικής αρρενωπότητας, μια σύγχρονη φεμινιστική κριτική που δεν υπήρχε μεταξύ των ανώτερων τάξεων εκείνη την εποχή.

Εντάξει, είναι μια ταινία, αλλά μια που με κράτησε ξύπνιο μέχρι τις 3:30 π.μ., παρόλο που ήμουν νηφάλιος και πεθαίνω από την επιθυμία για τη Norma και αυτή τη αχνοφωτισμένη νοσταλγική περίοδο. Διαδραματίζεται στο Λονδίνο και στη Γαλλική Ριβιέρα και γυρίστηκε σε ένα στούντιο του Χόλιγουντ το 1934. Η πλοκή είναι υπέροχη γιατί είναι τόσο προβλέψιμη και πιστευτή και η υποκριτική είναι υπέροχη και ελαφριά. Ο λόρδος πηγαίνει ταξίδι, ενώ η σύζυγος συναντά έναν παλιό Αμερικανό φίλο στις Κάννες, ο οποίος την καταδιώκει μεθυσμένος και τρελά. Εκείνη υποκύπτει μόνο σε ένα φιλί, κλείνεται στη σουίτα της, ενώ εκείνος, προσπαθώντας να πάει από τη βεράντα του στη δική της, πέφτει και καταλήγει στο νοσοκομείο.

Οι στήλες των paparazzi και των κουτσομπολίστικων το μαθαίνουν —τότε κυνηγούσαν τις ανώτερες τάξεις, όχι τα ψίχουλα που κάνουν σήμερα— και ο σύζυγος απαιτεί την αλήθεια. Εκείνη παραδέχεται ένα φιλί και τίποτα άλλο. Οι αμφιβολίες σέρνονται και εκείνος γίνεται ψυχρός και απόμακρος. Βρίσκει ανακούφιση στον μνηστήρα της, εκείνος πλέον εκτός νοσοκομείου και εκείνη πολύ πρόθυμη. Το όνομα της ταινίας είναι Riptide, σε σενάριο και σκηνοθεσία ενός Άγγλου. Υπάρχει αίσιο τέλος και το όλο πράγμα είναι πολύ πιστευτό. Οι άντρες έχουν γραμματείς και μπάτλερ, και οι γυναίκες επίσης. Τα λαμπερά σετ art deco είναι φανταστικά σε ασπρόμαυρο, τόσο καλύτερα στο να μεταφέρουν στην οθόνη το «παλιό χρήμα» και τους τρόπους του, παρά στο έγχρωμο φιλμ.

Αλλάξτε, δυστυχώς, με το παρόν. Η χειρουργική επέμβαση ως θέαμα διευρύνει τα όρια της αηδίας και το Crimes of the Future κάνει ακριβώς αυτό. Όχι ότι θα έριχνα έστω και μια ματιά σε τέτοια σκουπίδια, αλλά το χρησιμοποιώ για να συγκρίνω. Η βασιζόμενη σε χειρουργικές επεμβάσεις παράσταση είναι τόσο φρικιαστική και κακοήθης όσο γίνεται. Η «ταινία» διαδραματίζεται σε μια ακατοίκητη πόλη ναυαγίων σε ένα δυστοπικό μέλλον, και αν αυτό θεωρείται τέχνη, είμαι ο Canaletto, ο Tintoretto, ο Michelangelo, ο Leonardo, ο Vermeer, ο Edward Hopper, ο Winslow Homer, ο Childe Hassam και ο Norman Rockwell σε ένα.

Όπως έχω ξαναπεί και θα ξαναπώ, μου αρέσουν μόνο οι μύθοι, οι όμορφοι, όπως «Το κορίτσι της 5ης λεωφόρου». Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, φυσικά, και η πολύ πλούσια οικογένεια ζει στην 5η Λεωφόρο και απασχολεί πολλούς υπηρέτες. Οι τελευταίοι παραβιάζουν ανοιχτά τη λεπτή μεμβράνη της ιδιωτικής ζωής των κυρίων τους με την επιμονή τους. Η κόρη είναι όμορφη και ερωτευμένη με τον σοφέρ, Mike. Είναι κομμουνιστής και την κάνει να πονά. Υποφέρει, λιποθυμά, κλαίει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Βγάζει ακατανόητα σοσιαλιστικά συνθήματα όπως «διαλεκτικός υλισμός». «Αν έπαιρναν όλα τα χρήματα από τους πλούσιους σαν εσάς», λέει ο Mike, «όλοι σε αυτή τη χώρα θα είχαν 500 δολάρια». Τότε είναι που εμπλέκεται η μαγείρισσα, μια υπέροχη ηλικιωμένη χοντρή κυρία. Παίρνει ένα τεράστιο κουτάλι και απειλεί να τον χτυπήσει στο κεφάλι. «Πώς τολμάς», του λέει, «Έχω αποταμιεύσει 2.500 δολάρια και εσύ και η συμμορία σου δεν τα αγγίζεις!».

Ο Mike απολύεται λόγω ανυπακοής και παίρνει την κόρη μαζί του, την παντρεύεται και ανοίγει ένα συνεργείο. «Τώρα είσαι καπιταλιστής», αναφωνεί ο νέος κουνιάδος του. Το να ερωτεύονται οι πλούσιες κόρες τους μπάτλερ τους δεν είναι κάτι νέο. Η θεϊκή Carole Lombard τρέλανε τον σπουδαίο William Powell στο My Man Godfrey, ένα κλασικό φιλμ, όπως ήταν η παρατήρηση του τελευταίου στη σεξοβόμβα Jean Harlow στο Libeled Lady. Η Harlow παραπονιέται ότι η συνεργασία με τον Powell, για μια προσποιητή σκηνή γάμου, είναι υπερβολική: «Τι πρέπει να κάνω όλη μέρα;» «Θα μπορούσατε να μάθετε πώς να διαβάζετε», λέει ο κομψός Powell.

Μετά, υπάρχει η γοητευτική αθωότητα ενός ασπρόμαυρου φιλμ του 1952, του οποίου ο τίτλος μου διαφεύγει. Πρωταγωνιστούν δύο φίλοι μου, ο Peter Lawford, με τον οποίο ήμασταν αρκετά δεμένοι μέχρι που το ποτό του έγινε υπερβολικό, και η Janet Leigh, με την οποία χόρεψα φανταστικά το καλοκαίρι του 1962 στη Ριβιέρα. Ή ήταν 1961; Εκείνος παίζει έναν από τους πλουσιότερους άντρες στη Γη, εκείνη μια δικηγόρο που προσπαθεί να τον κάνει να κόψει τις γούνες και τα διαμάντια που χαρίζει. Της έχουν υποσχεθεί ένα μπόνους πενήντα δολαρίων εάν τα καταφέρει, ώστε να παντρευτεί τον φίλο της. Και τα δύο αγόρια, το πλούσιο και το φτωχό, την κυνηγούν. Δύο εικασίες ποιος κερδίζει. Το 1952 οι πλούσιοι δεν ήταν φιγούρες μίσους. Ο Peter κερδίζει καθαρά.

Υπάρχουν εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες από αυτές τις απολαυστικές ελαφριές κωμωδίες εκεί έξω, και είναι οι μόνες στις οποίες ρίχνω μια ματιά στις μέρες μας. Τα ψεύτικα φόντα που χρησιμοποιήθηκαν εκείνη την εποχή δημιουργούν ένα πιο λαμπερό σκηνικό, ενώ οι άνδρες είναι κυρίως όλοι με λευκό φράκο, οι κυρίες με αστραφτερές εξώπλατες τουαλέτες. Αλλά τότε κάποιος ξυπνά στη σύγχρονη εποχή. Η πιο πρόσφατη είναι μια τηλεοπτική σειρά βαμπίρ, όπου δύο έφηβες ερωτεύονται. Η μια είναι μαύρη και βαμπίρ, η άλλη λευκή και φονιάς. Καλώς ήρθατε σε μια εποχή εξευτελισμού αισθητικά και ηθικά.