Για ορισμένους λόγους το “Blow Up” του Michelangelo Antonioni , στην εποχή που προβλήθηκε-το 1966- θεωρήθηκε πρωτοποριακή ταινία, ενός νέου κύματος σκηνοθετών και δημιουργών που εξέφραζαν την εποχή τους μέσα στην γεμάτη επαναστατικές αλλαγές δεκαετία του ’60. Ξαναβλέποντάς το φιλμ, σε ψηφιακή εκδοχή, με ζωηρά χρώματα και απόλυτα φρέσκο, χρειάζεται να προσθέσουμε μερικούς επιπλέον λόγους για τους οποίους και παραμένει διαχρονικό. Οι λόγοι αυτοί έχουν να κάνουν περισσότερο με κοινωνικούς παρά με κριτική πάνω στη σκηνοθεσία και σχετικά. Πρώτον, η απουσία ύβρεων στους διαλόγους κάνει τη διαφορά και μας ξαφνιάζει ευχάριστα, έχοντας «συνηθίσει» τη gangsta φρασεολογία, ανεξαρτήτως σεναρίου, ρόλων και χαρακτήρων σε όλες τις ταινίες τις τελευταίες δεκαετίες. Επιπλέον ο αριστοτεχνικός χειρισμός της ερωτικής πρόκλησης και του θέματος σεξ, με απόλυτα ισορροπημένη δόση ίντριγκας, εικόνας και γυμνού. Ακόμη και η σκηνή με τη χρήση μαριχουάνας, αντικατοπτρίζει την αντίληψη της εποχής εκείνης και μόνο. H λιτότητα των διαλόγων δεν ενοχλεί ενώ οι σκηνές με τη φωτογράφηση μόδας στο studio είναι κάτι σαν history in the making, για το πώς γεννήθηκε αυτό που σήμερα ονομάζουμε fashion industry.

Για όσους δεν το έχουν δει, η πλοκή ξεκινά όταν ένας φωτογράφος μόδας, τυχαία τραβά με την κάμερά του μια σκηνή φόνου σ’ ένα πάρκο του Λονδίνου. Με επίκεντρο αυτό το γεγονός και ενώ εκείνος προσπαθεί να βρει απαντήσεις , σαν φόντο πίσω ξεδιπλώνεται το Λονδίνο των swinging sixties.

Η ταινία με παραγωγό τον Carlo Ponti και μουσική του Herbert Hancock, κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών του 1967. Πρωταγωνιστούν οι David Hemmings ,Vanessa Redgrave, Sarah Miles, John Castle, η Jane Birkin και η Veruschka von Lehndorff.