του Στέφανου Σκούρτη
Kάθε επίσκεψίς μου στο ιστορικό εστιατόριο του Boulevard Saint Germain μού φέρνει αναμνήσεις από δύο εξέχοντες Έλληνες που συνδέθηκαν με διαφορετικό τρόπο με αυτό.
Ο πρώτος είναι ο Στρατής Ανδρεάδης, που είχε το δικό του τραπέζι, από το 1935 έως το 1989 που απεδήμησε. «Bonjour, monsieur le professeur», ήταν η μόνιμη επωδός του maitre d’ hotel τη στιγμή που εκείνος κατέφθανε με τη λευκή Rolls Royce, στα χρόνια της αυτοεξορίας του στο Παρίσι, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κρατικοποίησε το συγκρότημα Ανδρεάδη.
Ο δεύτερος είναι ο Michel de Grèce, κατά κόσμον πρίγκιψ Μιχαήλ της Ελλάδος, εις τον οποίον απενεμήθη το 1970 το λογοτεχνικό βραβείο Cazes, από το όνομα του ιδιοκτήτου της brasserie, για το βιβλίο του «Ma soeur l’ Histoire ne voi-tu rien venir?», «Ιστορία, αδελφή μου, δεν βλέπεις τίποτα να έρχεται;». Άλλωστε, λογοτεχνία και γαστρονομία έχουν μακρά συγγέ- νεια στη χώρα του Μολιέρου, αφού αρκετά εστιατόρια, εκτός από σημείο συναντήσεως, έχουν θεσμοθετήσει αντίστοιχα βραβεία. Ήταν το 1880 όταν ένας Αλσατός, ο Λεονόρ Λιπ, κυνηγημένος από τους Γερμανούς που είχαν καταλάβει την πατρίδα του, άνοιξε την brasserie που έφερε το όνομά του.
Ανάμεσα στα πιάτα που πρότεινε τότε ήταν δύο σπεσιαλιτέ του τόπου του, η choucroute και η cervelas rémoulade, που σερβίρονται ακόμη. Έκτοτε, το μενού εμπλουτίσθηκε, παραμένοντας όμως παραδοσιακά γαλλικό. Τα περίφημα σαλιγκάρια Βουργουνδίας, το ζαμπόν της Ωβέρνης, το φουά γκρα χή- νας, η γλώσσα μενιέρ, το κρύο κοτόπουλο με μαγιονέζα, το ταρτάρ μόσχου και η αντουγιέτ είναι ορισμένα μόνο από τα πιάτα που παραγγέλνω κάθε φορά που πηγαίνω, χωρίς να παραλείπω μια μικρή αμαρτία, το ροκφόρ Carles ή την Île flottante για επιδόρπιο. Όσο για τα κρασιά, οι προτιμήσεις είναι συγκεκριμένες: Château Latour-Martillac, Pessac-Leognan από τα κόκκινα και Chablis 1er Cru Côte de Lechet από τα λευκά. Α, και να μην ξεχάσω… Υπάρχει και μια ελληνική νότα στα εδέσματα για όσους έχουν νοσταλγήσει την Ελλάδα: ο ταραμάς.
Info: 151 Boulevard Saint-Germain, 75006 Paris
Popular
