«Είμαι Γάλλος αλλά κάνω rock ‘n’ roll. Η μουσική είναι διεθνής για μένα, κι έτσι δεν έχει σημασία η γλώσσα».
Ο αγγλόφωνος κόσμος συχνά είδε τον Johnny Hallyday με μισό μάτι. Σαν μια φτωχή κόπια του James Dean, που μπορούσε να κάνει τη φωνή του γελοία οπερατική και μάλιστα τόλμησε να πάρει και μερικά από τα πιο αγαπημένα αγγλόφωνα τραγούδια και να τα διασκευάσει στα γαλλικά. Για πολλούς, ο Hallyday ήταν ένας showbiz ρόκερ, όχι γνήσιος.

Όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια μερικών αλλά δεν είναι ουσιαστικά. Γιατί το φαινόμενο Hallyday σάρωσε τη Γαλλία και αυτό είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς τη σημασία του, από την εποχή που ξεπρόβαλλε στο στερέωμα μέχρι σήμερα.

Στην καριέρα του αλλά και στην προσωπική του ζωή, ο Hallyday ενσάρκωσε τέλεια τις δύο όψεις του νομίσματος που αντικατοπτρίζει την ουσία της μεταπολεμικής Γαλλίας: από τη μία, η επιθυμία για τον καταναλωτικό, ηδονιστικό αμερικανικό τρόπο ζωής. Και από την άλλη, μια δίψα για αξίες που ξεπερνούν την επιφάνεια -σαν μια φυσική συνέχεια της Γαλλίας του Διαφωτισμού.

Τη δεκαετία του 1950 στο Παρίσι, ο Johnny είναι από τους πρώτους που νιώθει τη συγκίνηση των νέων ήχων που έρχονται από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Διαθέτει μια θαυμαστή συλλογή από rock ‘n’ roll δισκάκια 45 στροφών και είναι τόσο ενθουσιασμένος με την αμερικανική φρεσκάδα που φτάνει στ’ αυτιά του, που σε μια πρώιμη του συνέντευξη τολμά να ισχυριστεί πως ο πατέρας του ήταν αμερικάνος.

Ξεκινά την καριέρα του το 1959. Το πρώτο του άλμπουμ “Hello! Johnny” κυκλοφορεί το 1960. Τα Μέσα τον αποκαλούν «ο Γάλλος Elvis Presley». Ο Hallyday γίνεται ο μουσικός ηγέτης της δεκαετίας, με το yé-yé (από το «ναι, ναι» στα αγγλικά). Όλη η γενιά του επενδύει στην επανέκδοση κλασικών αγγλικών ποπ και μπλουζ τραγουδιών στα γαλλικά – αλλά ο Johnny είναι ο καλύτερος. Είναι ο πιο cool, ο πιο όμορφος, αυτός με τo πιο πειστικό «Rock Attitude». Αυτός είναι και ο δεσμός του με το κοινό. Οι baby boomers στροβιλίζονται ασταμάτητα στο ρυθμό του και δεν αλλάζουν τον Johnny με κανέναν.

Οι επόμενες γενιές υποκύπτουν εξίσου εύκολα στη γοητεία του, καθώς η εμφάνισή του αλλάζει από teddy boy σε αστραφτερό είδωλο κι έπειτα σε μια πιο ευγενή ωριμότητα. Αλλά η αμοιβαία πίστη ανάμεσα σε αυτόν και το κοινό, τελικά αποδεικνύεται πως οφείλεται σε κάτι περισσότερο από τη μουσική και την εμφάνιση. Γιατί πέρα από τη διασημότητα και τη διασκέδαση, ο γαλλικός λαός ανιχνεύει πάνω του αξίες που τις θεωρεί τη μαγιά της Γαλλίας: σκληρή δουλειά, στωικισμός ενάντια στις αντιξοότητες, απλότητα στην έκφραση και αγάπη προς τη χώρα.

Όμως, κανείς δεν θέλει πραγματικά να ταυτιστεί με την σκληρή παιδική του ηλικία. Ο πατέρας του έφυγε από το σπίτι και επέστρεψε κατά τη διάρκεια της κατοχής για να παντρευτεί τη μητέρα του, μόνο και μόνο για να βάλει τέλος στα κουτσομπολιά ότι ήταν παιδί ενός Γερμανού στρατιώτη. Ύστερα τους εγκατέλειψε ξανά, μέσα σε ανείπωτη φτώχεια. «Έκανα αρκετή αυτο-ψυχανάλυση», λέει σε συνέντευξη του στη Le Monde το 1998. «Έτσι μπορώ να καταλάβω πως η έντονη επιθυμία μου για οικογένεια, αλλά και οι επανειλημμένες αποτυχίες μου να κρατήσω μια σχέση, προέρχονται από αυτό το γεγονός». Νυμφεύεται όχι μία αλλά πέντε φορές. Πρώτα με τη γαλλίδα τραγουδίστρια Sylvie Vartan, με την οποία αποκτούν έναν γιο. Ύστερα με την Babeth Étienne με την οποία χωρίζουν μετά από 65 μόλις ημέρες. Η κόρη του Hallyday γεννιέται έπειτα από τετραετή σχέση του με την γαλλίδα ηθοποιό Nathalie Baye. Ο τρίτος και ο τέταρτος του γάμος είναι με ίδια γυναίκα, την Adeline Blondieau. Ο πέμπτος γάμος το 1996 φαίνεται να του δίνει τελικά αυτό που ζητούσε σε όλη του τη ζωή: μια σταθερή και ήσυχη οικογενειακή καθημερινότητα. Το 1996 ενώνει τη ζωή του με την Laeticia Boudou. Εκείνη είναι μόλις 21 ετών. Εκείνος 53. Μαζί υιοθετούν δύο κορίτσια. Ο Hallyday μένει μαζί της μέχρι το τέλος της ζωής του τον Δεκέμβριο του 2017.

Σήμερα ο Hallyday μετρά 18 πλατινένια άλμπουμ και πωλήσεις μεγαλύτερες από 110 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Όμως μετρά και μια πλούσια και γεμάτη ιστορία που τον δένει αέναα με το κοινό του. Σε όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του, ο Johnny περνά από διαζύγια, παίρνει ναρκωτικά, έχει ατυχήματα με μοτοσυκλέτες, βιώνει οικονομικές καταστροφές και ιατρικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης – και οι φαν τα ζουν όλα μαζί του. Γιατί μέσα από τη ζωή του, οι ορδές των θαυμαστών βλέπουν τη δική τους ιστορία. Στο πρόσωπο του Johnny η χώρα αναγνωρίζει τον εαυτό της – τις καλές και τις κακές πλευρές, τον ενθουσιασμό και τη θλίψη, τις αμαρτίες και τη λύτρωση. Το κοινό του είναι η ίδια η Γαλλία. Η Γαλλία των κακών αγοριών και κοριτσιών από καλές οικογένειες, των νέων και των γέρων, των κομμουνιστών και των φιλελευθέρων, του Παρισιού και της επαρχίας, της αστικής και της εργατικής τάξης, των μποέμ και κυρίως των αθεράπευτα ρομαντικών.

της Μαριανίνας Πάτσα