του sir Taki Theodoracopulos

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ— Πίσω στις παλιές καλές μέρες, το ξενοδοχείο Carlyle στο Upper East Side του Μανχάταν ήταν ΤΟ ξενοδοχείο για τους αριστοκράτες Yankee, τους πλούσιους πολιτικούς όπως ο JFK και, φυσικά, τους ευρωπαίους socialites της ανώτερης τάξης. Και τα δύο παιδιά μου γεννήθηκαν σ’ ένα κοντινό νοσοκομείο, και τα δύο νεογέννητα πέρασαν τον πρώτο μήνα της ζωής τους στο Carlyle. Η Αλεξάνδρα κι εγώ αφήναμε τo κοντινό διαμέρισμα που ήταν πιο αναστατωμένο και πηγαίναμε στο Carlyle, χάρη στη γενναιοδωρία του μπαμπά μου. Μας δόθηκε η προεδρική σουίτα με 24ωρη υπηρεσία και συνεχή διαθεσιμότητα ιατρών. Ενώ περίμενε να γεννηθεί ο αδερφός της ανά πάσα στιγμή, η 5χρονη Lolly μου έτρεχε στο ξενοδοχείο και το εκμεταλλεύτηκε πλήρως, εισέβαλε στην επίσημη τραπεζαρία για γλυκά, απαιτώντας χρήματα από τον ταμία (ανεπιτυχώς) και παίζοντας με τα παιχνίδια της στη μέση του χώρου της δεξίωσης καθώς οι μεγάλοι πηγαινοέρχονταν. Τότε μια μέρα ξαφνικά εξαφανίστηκε.

Η Αλεξάνδρα ήταν στο κρεβάτι έχοντας μόλις γεννήσει τον John Taki, η νταντά χρειαζόταν μια ιδιωτική στιγμή και εγώ ήμουν σε hangover από μια βραδινή έξοδο. Πανικός τριγύρω, αλλά οι θυρωροί και στις δύο εξόδους μας διαβεβαίωσαν ότι κανείς δεν είχε δει την 5χρονη και στη συνέχεια διατάχθηκε ενδελεχής έρευνα στο ξενοδοχείο. Με αστυνομικούς καθ’ οδόν, το μυστήριο λύθηκε όταν ένας χειριστής ανελκυστήρα θυμήθηκε ότι η Elizabeth Taylor, που εμφανιζόταν στο Broadway στο « Little Foxes», είχε πάρει το όμορφο κοριτσάκι και το πήγε στη σουίτα της για να παίξει με κάποιο άλλο παιδί που εκείνη και ο Richard Burton είχαν μαζέψει. Μερικές εβδομάδες αργότερα, στην πρεμιέρα του έργου στην Ουάσιγκτον, κάθισα δίπλα στη σταρ, έχοντας προσκληθεί από την κόρη του τότε συζύγου της Taylor, γερουσιαστή των ΗΠΑ. Της είπα για την απαγωγή του κοριτσιού μου, αλλά το αστέρι θυμόταν λίγα. «Ω, ναι», ήταν το μόνο της σχόλιο. Αυτό είναι Χόλυγουντ για εσάς, αλλά τουλάχιστον το εννοούσε με καλό τρόπο.

Ναι, αυτές ήταν οι μέρες και οι νύχτες της νεανικής πληθωρικότητας. Ο Jimmy Goldsmith διατηρούσε μια σουίτα όλο το χρόνο στο Carlyle, όπως και η πεθερά μου. Ο Bobby Short έπαιζε Cole Porter στο πιάνο κάθε βράδυ, με τον Woody Allen να συμπληρώνει μερικές φορές. Ο ιδιοκτήτης του Carlyle, Peter Sharpe, αγαπούσε τον Porter και την Arcadia και φρόντισε να συμβούν μόνο ωραία πράγματα σε όσους είχαν την τύχη να ζήσουν εκεί. Μετά τον θάνατό του, το ξενοδοχείο πουλήθηκε σε μια κινεζική εταιρεία και τώρα μοιάζει με το σαλόνι της Miss Havisham, με πελατεία που κάνουν τους οπαδούς της Millwall να φαίνονται αξιοπρεπείς συγκριτικά. Το προσωπικό φαίνεται δυσαρεστημένο τις περισσότερες φορές, αν και μερικοί από αυτούς μιλούν αγγλικά αν και με προφορά. Στο μεταξύ, τηλεφώνησα πολλές φορές σε ένα φίλο που έμενε εκεί και δεν πήρα απάντηση από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Προσπάθησα να σκεφτώ αν είχε συμβεί ποτέ αυτό, και δεν συνέβη. Ακόμη και στα φανταστικά βρωμερά ξενοδοχεία γεμάτα ψύλλους ,στα μυθιστορήματα του Raymond Chandler , υπήρχε πάντα ένας χειριστής που αργά ή γρήγορα απαντούσε. Όχι στο σύγχρονο Carlyle.

Δεν πειράζει. Η πληθωρικότητα έχει μετατραπεί σε αγανάκτηση εδώ στο Bagel, ωστόσο ο Robin Birley πρόκειται να ανοίξει ένα υπέροχο μέρος ένα τετράγωνο μακριά μου στο The Westbury. Ο Robin δεν απέτυχε ποτέ, και αυτό είναι μάννα εξ ουρανού σ’ ό,τι με αφορά. Το να πας με λιμουζίνα και να περάσεις μια ώρα στην κίνηση για να μπεις σε ένα κλαμπ στο κέντρο της πόλης όπου κάποιος γορίλας στην πόρτα σε σκανάρει παντού με μια συσκευή ψάχνοντας για όπλα, δεν είναι η ιδέα μου για τη διασκέδαση. Και μιλώντας για όπλα, πήγα για δείπνο στο σπίτι της σχεδιάστριας Carolina Herrera ένα απόγευμα και την επόμενη μέρα διάβασα πώς η κομψή λεωφόρος Madison στο Upper East Side, ξεκινώντας από την μπουτίκ Herrera, χαμήλωσε τα φώτα της και ανοίγει τις πόρτες μόνο κατόπιν ραντεβού λόγω των θρασύδειλων κλοπών κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το κατάστημα της Carolina έχει κλαπεί τόσες φορές που τώρα προσποιείται ότι είναι κλειστό. Η ίδια η σχεδιάστρια μου είπε ότι αν κάποιος φαίνεται ύποπτος και του απαγορεύεται η είσοδος, θεωρείται ρατσιστικό και θα μπορούσε να μηνυθεί. Η πιο ακριβή τσάντα της πωλείται για 4.500 δολάρια, και ένας θρασύς κλέφτης μάζεψε τέσσερις ή πέντε από αυτές πρόσφατα και μετά διέταξε τον θυρωρό να του ανοίξει την πόρτα. Κανείς δεν τόλμησε να του αρνηθεί. Τα κοντινά Chanel και Prada, ένα τετράγωνο πιο κάτω από εμένα, είναι επίσης ερμητικά κλεισμένα με περισσότερους φύλακες από ό,τι πελάτες.

Ακόμη πιο εξωφρενικό από τη βίαιη κλοπή κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι το ετήσιο freak show στο Metropolitan Museum, το οποίο διευθύνει η εξωφρενική Anna Wintour, η οποία τώρα δείχνει όλο και πιο πιθηκοειδής κάθε λεπτό, ενώ τα υπερμεγέθη γυαλιά ηλίου δεν βοηθούν. Το freak show ονομάζεται Met Gala, και φέτος πρωταγωνιστές ήταν η φυλή των Kardashian, κάποτε personae non grata, που τώρα τους χαιρετούν σαν αστέρια του χρυσού παρελθόντος του Χόλιγουντ. Τα εισιτήρια κοστίζουν 35.000 δολάρια ανά θέση, και την τελευταία φορά που όποιος έτρωγε με πιρούνι και μαχαίρι και όχι με τα χέρια του πλήρωσε αυτό το ποσό, ήμουν παιδί με κοντό παντελόνι. Μιλώντας για το πώς άλλαξε το ξενοδοχείο Carlyle, το Met Gala μετατράπηκε από ένα κομψό soirée που παρακολουθούσαν αριστοκράτες σε ένα φρικτό σόου υπό την επίβλεψη της Anna Wintour, ακριβώς τη στιγμή που το πολυτελές μίλι της Madison Avenue μετατράπηκε σε έναν παράδεισο βίαιων κλεφτών. Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, είναι μια freak show και επικίνδυνο για να ξεκινήσεις, τραγουδάει ο Taki. Τι κάνω εδώ; Λοιπόν, είναι νέα και όμορφη, και της αρέσουν οι μεγαλύτεροι άντρες — και αστειεύομαι, φυσικά.